Kromme waarheden. In een wereld waarin we meer en meer genieten van onze eigen navel, bestaan ze nog. Echte mensen. Die iets willen doen voor een ander. Ze hebben schijt aan de tijdsgeest. Simon de Jong ís zo iemand.

Ik noem het kromme waarheden.

Zo ontving ik op donderdag 7 april 2022 om 17:21u een appje van mijn Facebookvriend Simon de Jong. Of ie wat kon doen voor mijn Alpe d’HuZes campagne. Hij is kunstschilder die zijn eigen werken omschrijft als “een beetje aankliederen”. Op social media plaatst hij regelmatig een foto van zichzelf. Terecht. Als ie een stukkie gaat fietsen of als hij bij het strand van Katwijk de koude Noordzee induikt.  Wij jongens uit de grote stad hebben wel een grote smoel, maar we doen zoiets niet. Veel te koud. Maar Simon is van Katwijk. Hij is trots op zijn komaf. In het lokale dialect wordt Katwijk Kattuk genoemd. Mijn bedorven geest maakt met plezier verbasteringen van zo’n bijnaam.

Knappe kop heeft Simon. Prachtig gave kale bol met ogen die boekdelen spreken. Het is de vraag wanneer ik dat boek mag gaan schrijven.

We kwamen samen uit op Willem van Hanegem. Daar waren drie heuse minuten voor nodig geweest. De deal werd beklonken om 17:24u.

Op dinsdag 10 mei komt Simon het schilderij bij me afgeven.

“Neem wel m’n ouwe heer mee. Vindt ie gezellig… ’n ritje Rotterdam”, had Simon een dag ervoor geappt.

Ook zo’n mooie man, Simons vader. Hij heet Arie. Prachtige bruine kop waarin twee ontroerende ogen huisvestten, bruingebrande onderarmen, geen zonnebankie of niks, gewoon puur natuur, zilvergrijs haar met een dito kortgeknipt baardje. We praatten over Quick Boys. En over hun rivaal VV Katwijk. We praatten over Ajax en over Feyenoord. Over club-DNA. Was sich liebt neckt sich, over kromme waarheden gesproken. Hierna gaan ze naar Katendrecht. Als ik de weg aan Simon en Arie uitleg merk ik dat ik stiekem met mijn Kattukse vrienden mee wil. Zo’n vader-zoon moment mis ik. Toch is het  soms beter iets moois te verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.

Van die kromme waarheden die pijn doen.

Ik ben sprakeloos. Het doek komt meteen tot leven, hoe zeer Simon zijn werk ook poogt te downgraden. Hij moddert maar wat aan joh. Tussen Simon en mij staat een schuld open. In een pikzwarte zomernacht whisky zuipen in de duinen van Katwijk. We draaien Something in the Night van Springsteen en zullen ons afvragen waarom mensen – waaronder wijzelf – de afslagen nemen die ze nemen. Uiteindelijk moddert de mens maar wat aan, Simon heeft gelijk.

Aanmodderen. Dat deed Willem ook toen hij op dinsdag 21 mei 1974 tijdens de UEFA-cupfinale tegen de Spurs stadion White Hart Lane stil kreeg door een vrije trap met militaire precisie de kruising in te krullen. De stoïcijnse manier waarop hij vervolgens schokschouderend wegliep omdat hij schijt had aan iedere vorm van bewieroking zegt alles over de Kromme, over Feyenoord, over Rotterdam. Rock & Roll, punk, onverzettelijkheid, eigengereidheid smolten als een vleesgeworden middelvinger tezamen, zoals de beste kunstwerken op een organische manier als kromme waarheden doen.

Kunstwerk Willem van Hanegem is de kromme waarheid.

Op woensdag 18 mei 2022 wordt het schilderij van De Kromme als kavel 14 (dit had uiteraard kavel 10 moeten zijn, een weeffoutje dat wij de organisatoren van de veiling graag vergeven) voor een overweldigend bedrag verkocht, de opbrengst komt ten goede aan het KWF en aan het Familiehuis Daniel den Hoed.

Omdat de uiteindelijke koper het schilderij uit angst voor schade in het bubbeltjesplastic wil laten, laat ik hem een foto zien op mijn iPhone.

‘Het is prachtig’, stamelt hij, ‘ik ben heel mijn leven al Feyenoordfan. Willem is mijn idool. Altijd al geweest. Je moet de schilder bedanken. Móet.’

De grond wordt drijfzand iedere keer als Feyenoord ter sprake komt. Iedere Feyenoordfan vindt bescherming in het schemerige niemandsland dat zich begeeft tussen angst en kracht, tussen euforie en afgang, tussen trots en vernedering. Dat schijnt Quick Boys in het Kattuk van Arie en Simon ook te hebben.

Dat beloof ik de koper, zeker nadat hij mij het nogmaals verzoekt terwijl hij met betraande ogen mijn handen iets langer vasthoudt dan de protocollen voorschrijven. Overtreding van een ceremonie is ook een vorm van een kromme waarheid.

Een dag later schrijft Simon op Facebook:

Mijn schoonvader zijn grote held was Willem van Hanegem
Geen Cruijff, ja die kon wel lekker ballen, dat niet.
Maar er moest gewerkt worden.
De mouwen opstropen.
Dat is Feyenoord.
Gisteren 18 mei exact 6 jaar terug overleed mijn schoonvader.
Aan die klote ziekte.
En gisteren 18 mei is dit doek geveild.
soort van cirkel die rond is.

Hij die in toeval gelooft heeft boter op het hoofd, want Simons schoonvader luistert naar de naam Dirk Krayenoord en dat rijmt inderdaad op Feyenoord.

Over kromme waarheden gesproken.

***

Eeuwige dank aan Simon de Jong voor wie niets doen geen optie was.

De Stichting Rotterdam Fund Racers knokt ervoor om van kanker een chronische ziekte te maken. Niemand meer dood aan kanker, dat wil jij toch ook?

Je kunt onze strijd ondersteunen met een donatie op mijn Actiepagina.

Namens Dirk Krayenoord en al zijn lotgenoten dank voor de steun!

***

FOTOGALERIJ

Met de gelukkige en trotse nieuwe eigenaar van het doek van de Kromme (Golfbaan Hitland, 18-5-2022)