Het begon zo’n beetje in het voorjaar van 2022 toen Feyenoord steeds verder kwam in de Conferrence League dat ik de persconferenties van Arne Slot live begon te volgen op het YouTube kanaal van Feyenoord.

Sowieso is mijn behoefte aan informatie welhaast onverzadigbaar als Feyenoord zo één keer in de tien jaar een succesje dreigt te boeken. Het maakt mij een mooi weer supporter. Bij succes volg ik Feyenoord op vrijwel alle mogelijke manieren. Van alle Feyenoord social mediakanalen die tot mijn beschikking staat tot aan de talloze fanpagina’s op Facebook die alle elkaars nieuws en foto’s kopiëren. De reacties onder de berichten zijn identiek is pure entertainment.

Sinds dat voorjaar begon ik zelfs Feyenoordpodcasts te volgen en dus ook de live persconferenties van Arne Slot himself.

Sinds dat voorjaar genoot ik van zijn rust, zijn welbespraaktheid, zijn intelligentie, zijn relativeringsvermogen, zijn eerlijkheid, zijn kloeke reacties op de verbitterde vragen van de journalistjes, zijn vriendelijkheid, zijn heldere analyses, zijn respect voor de tegenstander, zijn anticyclische denkvermogen om zich niet à la Ruud Gullit mee te laten sleuren in goedkope chauvinistische voetbalclichés (“als ik vanaf de Brienenoord de skyline zie voelt het als thuiskomen”), zijn werkelijk perfecte kale kop en van zijn innemende glimlach.

Arne Slot heeft eigenhandig en eigenmondig een nieuw tijdperk ingeluid.

Ten tijde van Arne Slot laveerden wij Feyenoorders op de golven van trots. Trots en zelfvertrouwen mogen nooit tot arrogantie verworden. Arne Slot vond een perfecte balans tussen trots op de eigen prestaties en respect voor de tegenstanders. Nooit lelijk, nooit laatdunkend, altijd fatsoenlijk. Hij leerde ons in de spiegel te kijken met de borst vooruit.

In de persruimte van Feyenoord waren journalisten ten einde raad als Arne op zijn praatstoel zat – hun met zure inkt gevulde pennen vingen bot bij Arne die hun bitterheid-met-voorbedachten-rade pareerde met zijn lach (die nét niet honend en juist daarom zo sterk was). De bedachtzame Arne omzeilde de pseudo-kritische vragen zoals Ingemar Stenmark in zijn beste dagen om de paaltjes heen slalomde. De Valentijntjes Driessen van deze planeet konden niets anders doen met hun maagzuur dan het zelf weer in te slikken.

De persco’s van Arne Slot hadden een therapeutische werking. Ze bleken heilzamer dan een wandeling in het park, een ritje op de racefiets of een goed gesprek met een stevige Pomerol 2016. Arnes persconferenties waren een massage voor de geest met een happy end als Feyenoord dat weekend won. Als ze verloren hadden, had je vertrouwen in de volgende wedstrijd omdat Arne aan het roer stond.

Je keek uit naar de vrijdag.

Arne won bij Feyenoord méér dan die finaleplaats in de Conference League in 2022, méér dan dat kampioenschap in 2023 en méér die KNVB-beker in 2024, hoe knap ook gezien de precaire financiële situatie van Feyenoord. Wat hij nog meer won was de harten van de Feyenoordfans. Hij bracht ons kleur op de wangen, hij bezorgde ons een rechte rug, hij zorgde ervoor dat je zonder zak over je kop over straat kon lopen met je Feyenoordshirtje aan. Bovendien walsten we niet eerder met zoveel overtuiging over onze vriendjes uit de hoofdstad heen. De diepgevoelde vernederingen die enkele decennia besloegen werden met enkele Kleenexwaardige klassiekers weggepoetst (hoogtepunt de winnende goal van Geertruida in de hoofdstad).

We voelden trots.

Trots, trots, trots.

Daarna vervolgde Arne zijn carrière bij Liverpool (mijn favoriete club na Feyenoord) waar hij afgelopen zondag met twee vingers in de neus kampioen werd in ’s werelds sterkste competitie. Hij werd daarmee een wereldster met precies dezelfde lach, aura, humor, voetbalkennis en gedrevenheid die wij inmiddels zo goed van hem kennen.

Nu is alles anders en zit het vrijdagmiddagpraatje zelfs achter de betaalmuur.

De vrijdagmiddagen werden na Arne gevuld door een Deense griesmeelpudding die de ene na de andere open deur in trapte (“yes but that’s football”) en na diens ontslag door Robin van Persie wiens vrijdagmiddaglach wat geforceerd overkomt. (Anders dan Arne was hij een wereldster als voetballer waardoor het verschil met het niveau van de huidige selectie voor hem pijnlijk zal moeten zijn. De laatste slaapverwkkende vertoning tegen PEC Zwolle bekeek ik door Robins ogen en toen huilde ik mijzelf in slaap).

Hoezeer ik Arne ook iedere dag mis bij Feyenoord, ik gun hem het allerbeste.

Soms dagdroom ik zelfs dat Arne Slot na zijn carrière in de voetballerij de geestelijk én politiek leider van ons land wordt die het volk iedere vrijdag, net als bij Feyenoord, toespreekt. Juist op vrijdag, bij uitstek de dag dat de werkweek geanalyseerd wordt en er uitgekeken mag worden naar het weekend.

Arne for President, omdat een betere wereld niet bij jezelf, maar bij Arne Slot begint.