-Een tragikomische tweeakter over een groep wielrennende recreanten in voorbereiding op de beklimming van de Stelvio, een berg van 2.758 meter hoogte, gelegen in de Italiaanse Alpen-
Hoofdrol: Leontien Zijlaard-van Moorsel
Bijrollen: Bokito’s op racefiets (allen naamloos)
“Gorilla’s zijn zachtaardige dieren. Ze zijn absoluut niet agressief. Alleen de mannetjes dreigen soms door hard op elkaar af te lopen of door staand op hun borst te trommelen. Dit gedrag is bedoeld om elkaar te imponeren en te laten zien wie het in de groep voor het zeggen heeft.”
Bron: www.worldofwildlife.nl
1e Akte – FIETSREFLECTIES
Bovenop de heuvel
“Mijn banden rijden heerlijk soepel. Dat rubber van Campagnolo rijdt gewoon een stuk lekkerder. Ik wil echt niets anders meer. Welke heb jij?”
“Geen idee.”
“Jij weet niet welke banden je hebt?”
“Niet echt nee.”
Bij het kerkje
“Wat had jij?”
“160.”
“Mooi hoor. En?”
“Ik ga gewoon niet over die 160 heen. Klaar.”
In het peloton (1)
“TEGEN!”
In de auto (op de heenreis)
“Spinning. Dat moet je doen. Gewoon je eigen de tyfus trappen. Zwarte vlekken voor je ogen. Da’s lekker.”
De weg kwijt (Leontien aan het woord)
“Godverdegodverdegodver. Voor Jan Lul dat stuk geklommen. Welke eikel reed voorop?”
Op het valse plat
“Vier keer.”
“Knap.”
“Jij?”
“Ook vier keer….die hitte man….”
“Ja daar had ik ook last van.”
(Bokito in Spookrijdersshirt voelt bij de herinnering aan de Alpe d’HuZes tranen wellen en moet slikken. Hij voelt zich sinds die 4e juni terug bij af.)
Op het terras (1)
“Slagroom op je appelgebak….zou je dat nou wel doen?”
(gevolgd door bulderlach van overige Bokito’s)
Onderaan de heuvel
“Ha! Ik had je hè!”
“Teringlijer….een beetje gaan sprinten vlak voor de top….wieltjeszuiger!”
“HAHAHA!”
Vlakbij de bus
“Jos, mijn ketting valt er steeds vanaf als ik naar mijn grote blad schakel. Kan jij zo effies kijken?”
(Mecanicien Jos knikt)
Vlak voor de afdaling
“Leontien, waar leg jij je handen tijdens het dalen? Op het stuur of onder in de beugels?”
In de schaduw
“Wat is jouw VO2max?”
“Pardon?”
“Je VO2max, wat is die van jou?”
(Bokito die ondervraagd wordt kijkt onmiddellijk naar zijn kruis, een Pavlov-reactie)
“Ik heb geen idee joh. Is dat je maximale hartslag?”
“Nee sufferd. Luister. Je VO2max is je hartminuutfvolume, OK?”
“…”
“…goed, dus gewoon de hoeveelheid bloed die het hart rondpompt per minuut, ja?”
“…”
“Nou…dat is dus niets anders dan je CaO2, dus je arterieel zuurstofgehalte, dus de hoeveelheid zuurstof in je bloed afkomstig van het hart, ja?, nou daarvan trek je dus af het veneus zuurstofgehalte, je CvO2, dus de hoeveelheid zuurstof in het bloed richting het hart. Nou dat is dus je VO2max. Simpel. Wat is die van jou?”
In gedachten
(bespiegeling van een Bokito naar keuze)
“…waar ben ik aan begonnen…”
Vlak voor vertrek
“Hoe zwaar is tie van jou?”
Na de beklimming
(Een Bokito hangt uitgeteld over zijn stuur)
“Wat een teringpuist…..kolere…”
Nabij een kruispunt (omgeving Wanne, Belgische Ardennen)
“Jij hebt gewoon een 32 nodig, en probleem is opgelost.”
In het peloton (2)
“PAALTJE!”
Onderweg
“Ik heb last van mijn onderrug. Aangereden. Door een auto.”
“Wanneer?”
“Maandag.”
“En nu?”
“Pijn man. Naar de dokter geweest.”
(Bokito met onderrugpijn remt plotseling voor een tegemoetkomende tractor.)
“En?”
“Ja nog steeds last. Ik naar de masseur.”
“En?”
(Bocht naar rechts – er wordt stevig geklommen).
“Last gewoon. Nog steeds.“
“Godverdomme man. Toch rijd je hier.“
“Ik naar de osteopaat.”
“En?”
“Ja….die hééft me gepakt….godverredomme….niet normaal meer…”
(Een vloekende Bokito in een Jordex-shirt passeert:)
“Godverdomme, kut ding!”
“Wat?”
“Die Garmin van me…”
“Wat dan?”
“Nou ik naar die chiropaat van me…”
“Volgens die kut Garmin ben ik dood! Ik heb geen hartslag meer!”
“Hey! Van wie komt eigenlijk dat kutpiepje heel de tijd joh?”
“Van mij…”
“Zet eens uit….gek van….”
“Die deed me dus pas echt zeer, die gek!”
“Wie?”
“Nou zeg ik, die chiropaat!”
“Wat is een chiropaat….?”
(Enkele bokito’s passeren links en rechts – tijdens de afdaling)
“Zet dat pieppie eerst eens uit.”
“Ik heb de route van vandaag als .gpx in mijn Mio gezet. En als we een afslag naderen dan geeft-ie een signaal. Een piepie….dus vandaar.”
(Een Bokito met een rood wielershirt mengt zich in de discussie).
“Hoe heb je de route opgeslagen? Dus hoe?”
“Geen idee…gewoon opgeslagen volgens mij….”
“Huisarts, masseur, osteopaat, chiropaat…en nog steeds pijn!”
“Als track of als route?”
“…”
Op het terras (2)
“Wat trap jij?”
“Pardon?”
“Wat je trapt. Je verzet. Omhoog.”
“Jeetje….daar vraag je me wat…”
Tijdens een beklimming
(als een Bokito de groep voorbij schiet, roept een andere Bokito:)
“Hey pleur nou ’s op joh, moet je die poten zien, lijkt Quintana wel man!”
In de hotellobby
(lange afgetrainde Bokito voert het woord)
“Ik heb dus de Marmotte gedaan en daar heb ik een boek over geschreven. Volgende week hoop ik mijn Alpenbrevet te halen. Dat is een rit van 280 kilometer door de Zwitserse Alpen. Over de 7.000 hoogtemeters.”
(de groep Bokito’s trekt hier massaal wit weg en slikt groepsgewijs)
In het peloton (3)
“HEY VOORAAN! ZACHTER!”
Het advies
“Ieder uur een bidonnetje drinken mannen, ‘t is heet.”
De vergeten hamvraag
“Genieten wij eigenlijk wel?”
Op het terras (3)
“Zo schoonheid, ik kom effe naast je zitten maar wel van m’n knieën afblijven hè…”
Aan de bus van Jos (hangend)
“Hèhè…godver is dát lekker…”
2e Akte – FOOL ON THE HILL
“But the fool on the hill
sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning round”
– Paul McCartney
Tijdens de beklimming van de Stockeu
(Bokito in Spookrijdersshirt rijdt alleen op kop met Leontien Zijlaard-Van Moorsel. De overpeinzingen van de Bokito in kwestie worden als monoloog voorgedragen)
“Ik fiets naast Leontien van Moorsel. En dat is niet normaal. Ik neem sowieso niets in het leven voor lief, levensgevaarlijk zoiets. Dus dit moment al helemaal niet. Het loont de moeite om de realiteit onder ogen te zien. Daar is alle aanleiding voor. Want het gebeurt. Hier en nu.
Leontien Zijlaard-van Moorsel. Viervoudig gouden medaille winnares op de Olympische Spelen van 2000 en 2004. Eén keer zilver. Eén keer brons. Negenvoudig wereldkampioene in diverse disciplines. Eenentwintig maal Nederlands kampioene in zo’n beetje ieder denkbaar onderdeel. Tweevoudig winnares van de Tour Féminin, één maal winnares van de Ronde van Nederland. Houdster werelduurrecord 2003 van 46,349 kilometer per uur. Maar zo hard rijden wij nu niet de Stockeu op. ‘Wij’ zijn Leontien Zijlaard-Van Moorsel en ik. Ik weiger haar Tinus te noemen. Een belachelijke bijnaam voor zo’n groot kampioene.
Leontien Zijlaard-Van Moorsel. Een krappe twee maanden geleden ontving zij nog Koningin Maxima die het Leontienhuis officieel opende. Leontien heeft koninklijke status verdiend op de pedalen. Zag de top van de berg Olympus en ervoer de leegte van het dal. Letterlijk tot op het bot.
Hier fiets ik, aan de zijde van Leontien, mijn adem controlerend op de legendarische Stockeu waar wij zojuist het standbeeld van Eddy Merkx passeerden. Aan de voet van de Stockeu, in het dorp Stavelot, kregen onze kroonjuwelen nog een stootje aan kasseien te verwerken. Wat heet. Het deed de sappen in het scrotum borrelen. Gevreesd werd voor het rubber van onze banden en voor onze mannelijkheid. ‘Zo alles weer lekker op zijn plaats’, zei iemand. ‘Of juist niet’, antwoordde Leontien toen we Stavelot verlieten en we de brug over de Amblève namen. We waren met een man of vier overgebleven. Vier man en Leontien. De rest reed verspreid achter ons, op zoek naar ritme en naar zichzelf.
Haar bloed kruipt waar het gaan kan. Leontien, die zich makkelijk staande weet te houden te midden van tientallen Bokito’s. Zij kan hartelijk lachen om ons bespottelijke wedstrijdje ver plassen. Met de waardigheid van een echte majesteit laat zij de Bokito’s aan zich voorbij trekken. Het getrommel op hun borstkas ontroert haar.
De Stockeu. 227 Hoogtemeters over een afstand van 320 meter. Gemiddeld stijgingspercentage tien procent. Steilste stuk 21 procent.
Ik durf niets te zeggen. Ik kan niets zeggen. Ik hèb niets te zeggen. Het respect dat ik voor deze sportvrouw heb laat zich niet vangen in iets platvloers als woorden. Want ik fiets aan de zijde van Leontien. Leontien Zijlaard-Van Moorsel. De allergrootste sportvrouw ooit. In alles de tegenpool van haar eeuwige rivale Jeannie Longo. Leontien de sprookjesprinses. Assepoester. Longo de toverheks. Eucalypta.
Ik ben een op de pedalen dansende passant. Een volstrekte nobody die van fietsen houdt. Nee het gaat verder: die van de zwarte vlekken pijn achter in de oogkassen houdt. Een naar lucht happend wezen op een racefiets. Fool on the Hill? Van Paul McCartney? Die is op mijn lijf geschreven. Op mijn borstkas waarop ik nu trommel.
Ik lijd voor haar,
Ik leid
vóór haar.
Zij leidt niet,
En bovenal:
Zij lijdt niet.
Ze fietst als een vorstin. Ik ben haar zwijgende lakei.
‘Sorry dat ik niet zo spraakzaam ben’, zeg ik.
‘Geef’ niks hoor. Ik ook niet…’ ”
De Bokito in het Spookrijdersshirt glundert. Hij weet niet met welk verzet hij klimt. Hij weet niet op welke banden hij fietst. Hij kent het gewicht van zijn fiets niet. Hij bestudeert zijn hartslag nooit tijdens de rit – slechts achteraf. Hij kan niet dalen. Hij weegt zich niet. Hij heeft nog nooit van een VO2max gehoord en weet niet wat een chiropaat is.
Maar hij beklom vandaag de Stockeu aan de zijde van Olympisch kampioene Leontien Zijlaard-Van Moorsel en ervoer zo’n intens geluksgevoel dat hij op de racefiets nog nooit eerder had mogen ervaren.”
Slotscène – Bokito met Spookrijdersshirt vraagt zich in bed vertwijfelend af waar hij dit geluk aan te danken heeft. Bij het uitblijven van een concreet antwoord besluit hij heel hard op zijn borst te slaan totdat zijn vrouw verbaasd ontwaakt. Aan de scène hierna wordt nog druk gewerkt.
Beelden van Olympisch Kampioene Leontien Zijlaard-van Moorsel:
Ik was erbij, maar raakte binnen 5 minuten al snel een kwartier achterop. Of dat dat mogelijk is weet ik eigenlijk niet, maar zo voelde het wel. Ik hoorde dat Leontien er ook bij was, heb haar echter alleen op het terras gezien en na het opstijgen slechts kortstondig een alsmaar kleiner wordend achterwiel. Het was het waard en boven alles een onvergetelijke dag met lotgenoten ploeterend onderweg naar de Stelvio……. maar waar ben ik in g…naam aan begonnen. :))
Marco!….in 1 woord: geweldig!!!!
Thx man!
Wat een heerlijk verslag, onderweg naar de bergrit die jullie te wachten staat in Italie eind september. En met zo`n mooie rit in de heuvels (denk bergjes) in de Ardennen, zit het met jullie VO2 Max wel goed naar ik heb vernomen van de osteopaat, de chiropaat, de masseur en de geweldige Leontien. Succes mannen en veel fietsplezier