De ironie had ik pas later door.

Want mijn aandacht ging in eerste instantie uit naar de verbluffende techniek van Simons tekening die hij zelf, mijns inziens ten onrechte, schets had genoemd.

De ironie had ik pas later door.

Als dank voor mijn debuutroman De Sleutelmaker had Simon namelijk een schets gemaakt die ik, zijns inziens ten onrechte, tekening had genoemd.

De ironie had ik pas later door.

Op de tekening heeft Simon mij gesitueerd tussen mijn twee ultieme muzikale helden.

De ironie had ik pas later door.

Simon had van Bob Dylan en Bruce Springsteen karikaturen gemaakt, terwijl hij ervoor had gekozen alleen mijn beeltenis gelijkend te laten zijn.

De ironie had ik pas later door.

Mijn plaats tussen twee grootheden an sich was natuurlijk even lachwekkend als misplaatst, en toch… toch klopte het.

De ironie had ik pas later door.

Want mijn werkelijke nietige ik te midden van twee karikaturaal weergegeven legendes was vanzelfsprekend de ultieme karikatuur in terminis zelve.

Maar Simons sublieme ironie had ik dus pas later door.

Eeuwige dank aan Simon de Jong

Lees ook het gedicht Rammelrocknroll