Het begint met de volgende Tweet.
De jacht is geopend.
De held is geland.
Het kan ook te ver gaan. Je verering voor helden. En daarmee bedoel ik èchte helden. Niet die belegen “do is der Bahnhof” types die ons land in een zinken tijdperk hebben gevrijd en zich anno nu laten behangen met erepenningen en onderscheidingen om scheef aan onze nieuwbakken koning voorbij te trekken tijdens het defilé ter gelegenheid van Veteranendag.
Via Twitter ontving ik zoëven een link die leidde naar een filmpje op Instagram waarop Bruce en vrouw zich per golfkarretje door de terminals van Schiphol Airport laten vervoeren. Eerlijk is eerlijk, zoiets zie je liever niet. Je held in een golfkarretje. Even fout als mensen die in een keizerszetel op straat hun schoenen laten oppoetsen.
De Demystificatie Van Een Rockster. Zo kwalificeerde de Hollandse fansite Be True de onlangs verschenen biografie van schrijver Peter Ames Carlin. Ik ervoer het boek als een bevrijding: Bruce als vreemdganger, Bruce als hoerenloper en, vooral, Bruce als manisch-depressist, Bruce zelfs als suïcidist.
Het is prettig als helden zichzelf ontmaskeren.
Bill Clinton en Bob Dylan gingen hem al voor. En pas geleden nog Ronald Koeman en al zijn voorgangers die de Feyenoordfamilie ooit de rug toekeerden toen wij achterbleven.
En nu een verveelde Bruce. In een golfkarretje. Op weg van Amsterdam naar Rotterdam. De enige juiste richting. Dat dan weer wel.
Als op het WK in Brazilië Frankrijk gehakt maakt van Zwitserland, wordt Fabienne onrustig.
“Ga nou”, spoor ik haar aan, “Bruce is in town. Twee kilometer verderop. Je kan hem ruiken. Je weet nooit. Let’s get lucky!”.
Die laatste is van Bruce zelf. Uit Lucky Town. Hij geeft Let’s Get Lucky zijn publiek mee. Als opdracht. Omdat geluk inderaad een keuze is.
3:34 – de Let’s Get Lucky boodschap
Vol hoop pakt ze haar fototas. Ze is achttien jaar jong en nog gekker dan haar vader.
Bruce. In het Kralingse Bos. Hij heeft geen idee. Dat heeft-ie natuurlijk wel, want in iedere stad zal hij dergelijke stalkers weten, maar persoonlijk kent hij ons niet. Precies een jaar geleden zal hij ons echt niet gezien hebben. In het Goffertpark. In de stromende regen. Bruce grijnsde zich door het concert heen. Die eeuwige grijns. We hebben er behoefte aan. Sterker nog: we hebben er recht op. Na een concert, beter: een hoogmis, staan gezichten anders en snap je ineens wat Melanie toen heeft willen zeggen met Beautiful People.
Fabienne, nog slechts enkele tientallen meters van haar held verwijderd, stuurt een selfie. Ze voelt zich kansloos aan het hek van het CHIO.
Hij heeft geen idee. Dat hij de goeroe is. Van ons gezin. Hij zet de lijnen uit. Wij volgen. Lijdzaam. Zo simpel kan het leven zijn. En dus verzamel je. Alles van De Baas. Alles moet je weten. Want alles is nieuws.
Bruce leest in Rotterdam James Miller’s “Examined Lives: From Socrates to Nietzsche”, en het is een moment later een nieuwsbericht in de Wall Street Journal. Fans discussiëren op social media. Kant, Rousseau en Plato…hoe vertaalt zich dat op het volgende album van Bruce?
Ook al geloof je de man tot op het bot, soms knelt het nieuws ook. Zoals gezegd zie je Bruce liever niet in een golfkarretje. Of neem een Bruce die een nogal debiele indruk maakt als hem gevraagd wordt naar het bijtincident van de Uruguayaanse stronthoop Suarez. Bruce antwoordde met de volgende wedervraag:
“What are the rules about biting in a World Cup?”
Plato was ver weg die dag.
https://youtu.be/8wUK8iLRXUo
Of Bruce met een lullige sombrero op een lullig Mexicaans ezeltje. Achter hem zijn vader. Dezelfde vader die onbedoeld zo zijn stempel drukte op de zwarte kant van Bruce’s oeuvre. Bruce in zee met toetsenist Roy Bittan in zijn armen. Bruce op schaatsen op de cover van de Rolling Stone in 1981.
Rockhelden horen niet te schaatsen, horen geen Cisco Kid sombrero te dragen, horen toetsenisten in badkleding met rust te laten.
Of Bruce geeuwend. Op het CHIO. Een absoluut dieptepunt. Een klap in je gezicht. Helden kennen immers geen slaap, laat staan dat ze geeuwen. In het openbaar nog wel.
Ondertussen heb ik intensief contact met andere Twitteraars die Bruce op het CHIO hebben gespot.
Er zitten Tweets bij van ene Octant Advies. Zijn profielfoto laat een foto van een goedlachse knaap zien met een Feyenoordshirt gedrappeerd over zijn linker knie. OK, een vreemde naam, Octant Advies, maar een Bruce- en Feyenoordfan en dus een is vriend voor het leven.
Ook Muriel en Jos hebben zich namens Springsteen fanclub Be True gemeld. Voor mij goede bekenden want hun website hoort al jaren bij mijn ochtendritueel (bak koffie, computer aan, Expecting Rain checken of Dylan nog altijd trouw is aan zijn vaste oersaaie setlist van het laatste anderhalf jaar, en vervolgens dus BeTrue voor de laatste ins en outs van Broes).
***
Hij heeft erin gehakt, Bruce. In ons gezin. Dan weer met de botte bijl als een boze buurman die met de deur in huis valt. Dan weer met een fileermes, als een chirurg die hart en hoofd in reepjes snijdt om vervolgens razend snel de stukjes weer aaneen te lijmen. Liters hoop tankten we bij hem. We bleven tanken. Tijdens concerten hing je als puber aan zijn lippen. Als vader van een gezin doe je niet anders. Je geeft de hoop door aan je kinderen. De zwarte omlijning om het plezier tekent zich vanzelf af.
Hij moest eens weten, hier in Lucky Town.
Hij kijkt nu verveeld naar een paardenwedstrijd van zijn dochter Jessica. Wat een beproeving moet dat zijn. Aanbeden worden in propvolle stadions in Johannesburg, Auckland, Sydney en een paar weken geleden nog met de Stones in Lissabon. En nu staar je in een bos in Holland naar tientallen knollen die over hindernissen springen. Waaronder je dochter. Met haar paard Zero wordt ze knap vierde.
Prijzengeld €2.500,00. Dat verdient Bruce als-ie alleen naar zijn G’tje van Höhner heeft gekeken vlak voordat hij aan zijn beslissende harpsolo van The Promised Land gaat beginnen.
Fabienne Hendriks tracht ondertussen contact te leggen met Jessica Springsteen. Op Instagram, maar je moet Insta zeggen volgens Estelle, de drie jaar jongere zus van Fabienne.
“Pap! Fa heeft Jessica op Insta een bericht gestuurd!”
Haar wangen zijn vuurrood van opwinding. En de mijne ook. Mijn dochter. Contact. Met die van Bruce. Op Insta.
De spanning stijgt.
Het was menens dit keer. De tentamens van Fabienne verliepen niet zoals gehoopt. Het dak bleek niet langer van lei. Examenstress had als de duivel bezit van haar genomen. Het ging niet meer. Ze was al aangenomen voor de Kunstacademie, ze hoefde alleen nog maar te slagen. Maar de schwung was weg.
Dus alle zeilen bij, het gezin in lichte paniek op zoek naar de bron. Naar het laatste dat rest als de bodem van de pindakaaspot leeg is en de wanhoop nabij.
“Follow that Dream, Fabienne. Nu moet het. Bruce heeft het gezongen. Dus is het waar. Je bent het jezelf verplicht. Draai het lied. Voel het. Laat je inspireren. Durf jezelf te belonen.”
Ik slikte een brok weg. Follow That Dream hielp ook mij menig keer. Toen ik over een berg fietste. Toen ik vastberaden ja zei toen de ambtenaar daarom vroeg. Toen ik de zaak overnam van mijn letterlijk doodzieke baas die, tijdens het tekenen bij de notaris, zijn alles-komt-goed lach lachte. Toen ik Fabienne’s kinderhandje vasthield op weg naar de kamer waar Anita zojuist het leven had geschonken aan Estelle. Mijn gezin als kunstwerk en Bruce aan het roer. Follow that Dream.
Als een malloot raadpleeg ik ondertussen Facebook, Twitter en de websites van RTV Rijnmond en het AD. Want waar is-ie nu? Is hij nog in Lucky Town? De spanning bij ons in de huiskamer moet hoger zijn dan bij Fabienne die al uren naar een gesloten hek staart.
Ene Jacques la Croix, ex-raadslid van het CDA deelgemeente Kralingen-Crooswijk, meldt zich via NU.nl. Godnondeju. Kijk hem staan. In zijn vormloze C&A jas. Naast Bruce. Bruce laat zich vereeuwigen met B-Bobo’s. Waarschijnlijk heeft Jacques nog nooit van Follow That Dream gehoord. En een echte Rotterdammer kan het ook niet zijn. Anders had-ie wel Sjaak Kruis geheten.
Er volgt een volgende foto. Via Instagram, hopla over de WhatsApp. Alles is nieuws. Niet dat eeuwige gezeik over ontvoerde jongeren in de Gazastrook of de omtrekkende bewegingen van de Russische troepen op de Krim.
Fabienne bij het hek van de CHIO. Zelfs haar rode fiets wacht geduldig op Bruce. Op dat éne moment.
Haar speech, over een paar weken, in een vol Nieuwe Luxor Theather, in haar geliefde Rotterdam, zal de kernboodschap van Bruce dragen. Zij mocht het fotojaarboek van alle geslaagde VWO-ers aan het Emmauscollege maken. Het fotojaarboek kreeg de naam Follow that Dream mee. Naar haar grote inspiratiebron Bruce Springsteen, momenteel geeuwend toeschouwer van zijn dochter. Als je maar lang genoeg graaft, stalkt en spit, blijft er ook van je held niet veel meer over dan een gapende humeurige filosofieboeken lezende Cisco Kid die zich het liefst laat verplaatsen in een golfkarretje terwijl hij zich afvraagt waarom er geen bijtregels zijn tijdens een WK voetbal.
De naam Bruce Springsteen zal klinken door het theater. Ze houdt zo van Bruce dat ze bang is tranen te zullen krijgen, alleen al bij het uitspreken van zijn naam.
Om 20:18u komt de ontnuchterende tweet van mijn nieuwevriendvoorhetleven Octant.
Iedereen kent hem. Die uitspraak. Don’t Shoot The Messenger. Toch voel ik me de beul. Want Bruce has left the building, naar zijn grote voorbeeld. Enkele momenten later weet Fabienne het ook, dankzij de wonderlijke techniek van de Whatsapp.
Gedesillusioneerd en Broesloos keert Fabienne huiswaarts.
***
Morgenavond zal Bruce weer in Lucky Town Rotterdam zijn. Zonder dat hij het zelf weet, zal hij weer nieuws zijn. Want Fabienne zal het al haar medescholieren als slotakkoord van zes jaar middelbare school meegeven: Follow That Dream.
Bang voor diepte is zij nooit geweest.
