“One love, One heart
Let’s get together and feel all right
Hear the children crying (One Love)
Hear the children crying (One Heart)
Sayin’ give thanks and praise to the Lord and I will feel all right
Sayin’ let’s get together and feel all right”
– Bob Marley (One Love)

Als ik op zaterdag 3 september 2016 de Tour of Aravallis blijk te hebben gewonnen in de veteranenklasse en ik een cheque ter waarde van ₹15.000,00 in ontvangst mag nemen (en als op zaterdag 2 september 2017 zich hetzelfde tafereel herhaalt, onder luide beatmuziek de gang naar het podium en Geeta die, nadien, huilend van blijdschap in mijn armen valt), weet ik één ding zeker: mijn prijzengeld móet in India blijven.

Als ik dit polio-patiënte Geeta met een brok in de keel kenbaar maak en zij mijn middel vier minuten lang weigert los te laten (‘God bless you’ fluisterend), voel ik ineens dat ik ertoe doe en dat we dús er allemaal toedoen.

‘Het geld moet naar de kinderen in Ahmedabad die aan polio lijden’.

‘Wat wil je dat ik ermee doe?’, vroeg ze mij.

‘Kijk maar. Boekjes? Looprekjes? Speelgoed? Schriftjes? Potloden? Dat weet jij beter dan ik. Ik weet niets, dus ik ben niets.’

Bij die laatste zin voelde ik me meteen thuis.

‘Dan weet ik genoeg. Laat maar aan mij over.’

Geeta heeft me geraakt. Vanuit haar hart schoot ze mijn egoïsme aan flarden.

***

Enkele maanden later stuurt Geeta mij foto’s per WhatsApp. Ze stuurt er een tekstje bij:

‘De kinderen wilden zo graag eens luxe eten. Zoals grote mensen doen op een gala. Met lekkernijen. Zoals op een feest.’

Ik kon wel janken en besloot dat (niet al te veel later, zeg maar een seconde of twee) maar gewoon te doen.

‘Je mag ze niet zielig laten overkomen, want dat zijn ze niet’, schreef ze er nog streng bij. Ik kreeg impliciet een lesje waardigheid mee waar een gemiddelde minister in Nederland ongeveer vier jaar over doet (zonder succes).

Cynici beweren dat je met dit soort giften je geweten afkoopt. Het zal zo zijn.

Ik, Marco Hendriks, gediplomeerd boerenlul van Rotterdam-Zuid en zelf-benoemd Spookrijder, verklaar hierbij plechtig dat ik geen haar beter dan wie dan ook.
Ik vervloek u als u in de rij (kassa-hotel-vliegveld) probeert voor te piepen. Ik haat lompheid, inclusief die van mijzelf. Ik scheld het behang van de muur als Feyenoord van Ajax verliest. Ik word onpasselijk van politieke correctheid, maar ik veracht evenzeer mensen die, in hun jacht op het morele gelijk (en de daarmee gepaard gaande centen), de oprechtheid van een actie als Serious Request aan de kaak stellen onder het bedenkelijke motto eigen armoede eerst.

Ondertussen vaar ik mijn eigen koers en blijf ik, vrij van welke politieke overtuiging dan ook, geloven in de goedheid van mensen, in de kleine persoonlijke overwinningen die te behalen zijn, in de kracht van de bescheidenheid en last but not least in de hashtag die ik zonder permissie heb gepikt van mijn goede vriend en Brabander van het Jaar Ruud van der Meijden: #nooitikaltijdwij.

Ik weet niet of er een God bestaat. Ik kan het niet bewijzen, net zo min het niet-bestaan van een God bewezen kan worden. Wij mogen slechts hopen op een Goede God. En als Hij dan bestaat, dan hoop ik met alles wat ik in me heb dat Hij Geeta zegene.

En tegen de kinderen van Geeta zou ik vandaag, donderdag 19 oktober 2017, de dag dat zij hun heilige Diwali vieren, willen zeggen:

सुख भोजन

***

Lees hier het verhaal over de Tour of Aravallis 2016

Lees hier het verhaal over de Tour of Aravallis 2017

Dank aan Geeta S. Rao

FOTOGALERIJ