ViveleDon: Spookrijden met Don Leo

Je hebt de mens.
In alle soorten en maten.
Ieder mens is uniek.
Maar de ene mens is net iets unieker dan de ander.
Leon van Vive is niet een mens.
Leon van Vive ís zo’n mens.
Uniek.

Woensdag 31 januari 2018 ontmoette ik Leon voor het eerst. Op uitnodiging van Friends in Business en Emboost zou een dagje Londen (sightseeing, museumpie, lekker eten, wijntje) afgesloten worden met een bezoek aan de voetbalwedstrijd Chelsea FC – Bournemouth op Stamford Bridge. Aan mij de eer om er een sfeerverslag over te schrijven. In 2018 hoorde het Verenigd Koninkrijk nog gewoon bij de EU. En er was nog geen corona. De wereld was knus, even knus als mijn gesprek met Leon in de bus:

“(…) Ik kom naast Leon van Vive te zitten. Leon is directeur van ViveleDon, zo’n firmanaam die mij direct doet watertanden (directe associatie: ondernemer Don Leon doet alleen zaken met mensen die bereid zijn zijn zegelring te kussen).

Leon legt uit: ‘Wij zijn gespecialiseerd in creatieve geschenken, ik ben altijd op zoek naar gadgets.’ Zijn ogen beginnen te glinsteren als hij verhaalt over de beurzen die hij wereldwijd bezoekt. Ik krijg een enorme energyboost van dergelijke ondernemers die stuk voor stuk met passie en vuur over hun bedrijf en branche spreken. Het leven van Leon van Vive draait om gadgets, ik ben ervan overtuigd dat zijn leven een feest is.

Bij nader inzien heeft bij meer weg van Q, de illustere technische rechterhand van James Bond, dan van Don Corleone. We komen dieper en dieper in Londen. Ik geniet…’

Leon had het in de bus gehad over een bloemensnijdertje. Het klonk als de titel van een Suske en Wiske album. Een krankzinnig verhaal volgde over een gadget dat niet alleen Leons zakelijke succes zou inluiden, maar gelijktijdig (en misschien nog wel meer) zijn non conformistische manier van denken illustreerde. ‘’t Verkocht voor geen meter in het begin, heel mijn garagebox stond ermee vol. Maar ik vóelde dat dat bloemensnijdertje wel ‘s zou kunnen gaan lopen.’

Gevraagd naar de herkomst van het alom bekende neusje van de zalm, luidt het antwoord van de ondernemer steevast “instinct”, “een gevoel” en “iets van geluk”. “Gruwelijk hard werken” zien ze als vanzelfsprekendheid en wordt om die reden zelden expliciet genoemd. Standaardwaarden als “vertrouwen”, “loyaliteit” en “betrouwbaarheid” horen eveneens bij het basispakket. Scoort u op een van deze onderdelen onvoldoende, dan begint u beter niet aan een ondernemerscarrière.

Het is van alles iets en van niets iets.

Eén ding is zeker: er bestaat geen opleiding, geen school, geen cursus, voor. Je moet het zien. Je moet het voelen. Maar wat is “het” eigenlijk precies? En wanneer is “het” “het” en wanneer is “het” “net-niet”? Vragen te over.

Ik heb antwoorden nodig. Na Londen spreken Leon en ik af snel af te spreken.

Zijn kantoor in Papendrecht deed me denken aan het Museum of Brands, Packaging & Advertising dat we in Londen nog hadden bezocht. Een gestructureerde verzameling van veel. Heel veel. Leon gaf mij een duizelingwekkende rondleiding langs de ontelbare uitgestalde relatiegeschenken en stopte bij een grote soort-van-speelgoedkist. Een schatkist. Daar lijkt ie op.

‘Hiermee ga ik mijn klanten af. In die kist draag ik mijn laatst gevonden gadgets. Lachen toch? Altijd wat nieuws. Altijd anders. Anders word ik kriebelig. Gaat het jeuken.’

‘Als een circusdirecteur’, stamelde ik.

‘Heeft een circusdirecteur een schatkist dan?’

Ik moest –en moet- het antwoord op deze vraag schuldig blijven.

Niet heel veel later laat Leon mij weten mijn Alpe d’HuZes campagne te willen ondersteunen. Geld doneren vindt hij te mainstream, zo zegt ie, maar was het geen geinig idee, zo zei ie, om mijn CD’s te sponsoren. Leon laat er geen gras over groeien. Twee weken later staat businesspartner Roy van den Houten voor de deur met 250 bedrukte CD’s die ik mag verkopen – het levert duizenden euro’s op voor het KWF.

Inmiddels zijn we jaren verder en is er een vriendschap ontstaan tussen Leon en mij die gebaseerd is op… ja op wát eigenlijk precies Leon?

‘Een klik’, zegt Leon, ‘een match’. Het is het aloude verhaal van “het instinct” en “gewoon een goed gevoel”. Hij zegt te houden van Spookrijden, in metaforische zin. Ook Leon wil tegen de richting in vooruit. Altijd vooruit. Anders wordt ie kriebelig.