Nirint Shipping B.V.: Levensaders
In de rubriek Het Spookrijderskeurmerk voor… wordt plaats gemaakt voor bedrijven, organisaties en instellingen die hun logo hebben geplaatst op het blog Spookrijden.nu.
Het volgende Spookrijderskeurmerk is voor… NIRINT SHIPPING!
Wie?
Hennie Huigen (Directeur)
Waar?
Barendrecht
Van?
Nirint Shipping B.V.
Wat?
Specialist lijnscheepvaart van West Europa naar de Caraïben, Canada en Azië & vice versa
Een gesprek met een diehard Feyenoord- en Bruce Springsteenfan. Dat gaat als vanzelf en maakt het leven zo rimpelloos als het kabbelende kustwater van de Bahía de la Habana, op het moment dat de zonder kopje ondergaat en de mens zich tegoed doet aan een glas Santiago de Cuba rum. Je hoeft maar je ogen dicht te doen en je vóelt hoe dichtbij Dos Gardenias van de Buena Vista Social Club kan klinken, ook al bevind je je in het kantoorpand van Nirint Shipping. In Barendrecht.
‘Hennie, het was 5 januari 2018. De laatste keer dat mijn vader in De Kuip was. We hadden in De Brasserie koffie gedronken, mijn broer rekende af. De barkeeper zag dat mijn vader niet in orde was toen mijn broer mijn pa hielp met zijn jas aantrekken. “Hij heeft Alzheimer”, zei ik, “dit is de laatste keer dat hij in De Kuip is. We brengen hem dadelijk naar een zorginstelling en hij weet zelf van niets.” Toen vroeg de barkeeper of we met mijn vader nog één keer het veld wilden zien. Via de glazen loopbrug van het Maasgebouw liepen we naar een business unit. Dat was jóuw unit Hennie… pal op de middenlijn…’
Het wordt stil in Hennie’s kamer.
‘Dat heb ik nooit geweten man’, zegt Hennie die daarna weer een stilte laat vallen.
Vaders. Zonen. Feyenoord. Bruce Springsteen. Rotterdam. Cuba… Levensaders.
‘Mijn vader was van 1903. Hij was 22 jaar ouder dan mijn moeder, zijn tweede vrouw, op wie hij stapelverliefd was. Hij liet alles achter aan zijn ex en bouwde kort na de oorlog een nieuw bestaan op met mijn moeder. Het waren twee harde werkers. Mijn vader had een timmermansbedrijf en mijn moeder verdiende bij als schoonmaakster. We hadden het niet breed, al kwamen mijn zus en ik niets tekort. Als ik voetbalschoenen nodig had, dan kreeg ik ze. “Niet tegen je moeder zeggen hoor”, zei mijn vader dan, “verstop ze eerst maar eventjes…”
Hennie’s paplepel die verantwoordelijk is voor de liefde voor levensader Feyenoord luistert naar de naam Henk Huigen. Met een dikke knipoog noemt hij zijn vader de eerste Feyenoordhooligan:
‘Zei iemand een kwaad woord over Coen, dan sloeg ie erop hahaha. Kon ie niet tegen. Coen was zijn grote held. Op 6 mei 1970 was ie er ook bij. In Milaan. Toen we de Europacup wonnen. Tegen Celtic. Was ie in zijn eentje heengegaan. Met de trein. Ik zie hem nog zo thuiskomen twee dagen later. Met een glimlach alsof ie zélf de Europacup had gewonnen. Zó blij. Zó trots. Ik vergeet dat gezicht nooit meer. Een maand later kreeg hij zijn eerste beroerte, twee jaar later overleed hij. 69 Jaar. Ik was veertien.’
De puber Hennie is bepaald geen schooltype. Het interesseert hem geen zier. Zijn zijns inziens uitzichtloze bestaan gaat hij te lijf op het voetbalveld. Hennie blijkt een talent.
‘Ik schopte het tot het eerste van Neptunus en Xerxes: twee grootmachten in het Rotterdamse amateurvoetbal van de jaren zeventig en tachtig. Ik was midmid, nummertje tien. Mooie tijd gehad en een keiharde leerschool. Er was veel meer hiërarchie dan nu. Als zeventien jarig pikkie wist je je plaats wel in de kleedkamer. Bij de eerste training zat ik per ongeluk op de stoel van de aanvoerder. Zonder iets te zeggen gooide ie zo mijn tas en kleding onder de douche. Zo ging dat toen. Keihard. Maar als je eenmaal je plekkie veroverd had…’
Als negentienjarige heeft Hennie een bescheiden baantje bij Incotrans. Hij leidt een zorgeloos maar -naar eigen zeggen- saai bestaan. Hij houdt van een biertje, maar noemt zichzelf geen notoire stapper. Een vaste relatie heeft hij niet. En zijn vader… hij mist de hand van zijn vader die hem de richting had moeten wijzen. Een op het eerste gezicht onschuldige reis naar Amerika geeft zijn leven onbedoeld en onbewust een beslissende wending:
‘In 1976 ging ik op vakantie, met een maatje naar Florida. Als voetballiefhebbers pikten we er zomaar een wedstrijdje van de Ford Lauerdale Strikers bij. Nou dat niveau was niet best. Ik dacht bij mijzelf dat kan ik ook. Dus wachtte ik na de wedstrijd de general manager van de Strikers op het parkeerterrein op. Die vent schrok zich de zenuwen hahaha! Die dacht dat ie overvallen werd. Maar goed, ik mocht terugkomen voor een proeftraining. Zo gezegd zo gedaan. De legende George Best speelde ook voor de Strikers. Ik weet nog dat de trainingen ontzettend fysiek waren. Zo moesten we paard en ruiter lopen over het breedteveld. Drie keer achterelkaar. In ’77 werden helaas niet zoveel foto’s gemaakt als tegenwoordig, maar geloof me of niet, het is dus écht gebeurd dat de 21 jarige Hennie Huigen uit de Schinkelstraat Rotterdam-Kralingen met George Best op zijn rug over het voetbalveld van de Ford Lauerdale Strikers liep te banjeren hahaha…’
Teruggekeerd in Rotterdam wordt zijn opmerkzame uitstap naar de VS opgemerkt door niemand minder dan oer-Rotterdammer Willem van ’t Wout, invloedrijke havenman, prominent Feyenoordfan en bovendien betrokken bij voetbalclub Xerxes waar Hennie dan is gaan voetballen:
‘”Op zo’n jonge leeftijd in je eentje naar Amerika. Jij hebt ballen jochie. Dat bevalt mij wel. Ik heb een baan voor je bij Niref / Greendown Holland. Nikkel. Daar handelen wij in. Wel eens van gehoord?” Zo rolde ik de Nikkelhandel in. Ik begon als hoofd-koffiezetten, hoofd-postkamer en hoofd-kopiëren hahaha. Manusje van alles. Ketelbinkie. Bij Niref leerde ik het vak the hard way. Geen zoete broodjes. Keihard. Rotterdams direct. Je kent dat wel.’
Je kunt het anno 2021 nauwelijks geloven, maar niets van die spijkerharde opvoeding en vorming is in zijn doen en laten doorgesijpeld. Hennie is de rust en vriendelijkheid zelve, zegt de harde hand op de zaak zeker niet te schuwen (“alleen als het écht nodig is”) maar noemt dit liever duidelijkheid. Thuis is het een ander verhaal. Zijn vier kinderen, verdeeld over twee huwelijken, noemt hij zijn achilleshiel.
(tekst gaat verder onder citaat)
“Geen betere managementopleiding dan de Rotterdamse voetbalkleedkamer van de jaren zeventig…”
‘Jij en ik houden intens veel van de muziek van Bruce Springsteen. Het is in eerste instantie zijn stem, zijn muziek, natuurlijk. Maar de mens Springsteen is voor mij ook een bron van inspiratie. Als zoon… en als vader, als opvoeder. Hij lijkt me zo aardig, zo benaderbaar. Ook hij heeft een strenge vader gehad die zijn gevoelens van trots en liefde op een eh… aparte manier liet blijken. Hij doet het anders naar zijn kinderen. Ik ook.’
Met de beschrijving van onze gedeelde held en levensader Bruce Springsteen, beschrijft Hennie zichzelf. Open, vriendelijk, benaderbaar. Geen greintje hoogmoed en ook de elegante mate van ijdelheid delen Hennie en Bruce. Ze zien er graag goed uit. Hun beider lach is even innemend als onweerstaanbaar.
We pakken zijn carrière op. Gedreven door Bruce Springsteen (en vooral diens arbeidsethos) gaat Hennie in vogelvlucht door zijn loopbaan. In de eerste tien jaar bij Niref leert hij alles over “het vak”. Dat alles heet in vakjargon -schrijver dezes spreekt uit persoonlijke ervaring- allesomvattend de afwikkeling. De afwikkeling bestaat uit klanten ontvangen, onderhandelen, koffiezetten, buitenlandse valuta hedgen, de logistiek, de financiële administratie (dagelijks de openstaande debiteuren rapporteren aan de baas), communicatie, voorraadbeheer, contractbeheer, kantoorbenodigdheden aanvullen, hotelkamers boeken, luisteren, kijken, zwijgen, leren, observeren. Dag in dag uit. Dag in dag uit. Dag in dag uit.
‘Er werd veel nikkel uit Cuba geïmporteerd. Om meer grip te krijgen op de logistiek, besloten we een bootje te charteren. Eén per maand. Zo ontstond de Havanna-Rotterdam connectie. Ik werd op slag verliefd op Cuba.’
Mede door toedoen van Nirint van Willem van ‘t Wout en Hennie Huigen rijden de vermaarde RET bussen nu nóg door de straten van Havana waar de lokale openbaar vervoersdiensten niet de moeite namen om de oorspronkelijke lijnnummers (76), bestemming (Zuidplein) noch de reclames van de voormalig Rotterdamse stadsbussen te verwijderen.
‘Veel klanten in Nederland bleken te zoeken naar een betrouwbare logistieke partner op Cuba. Een roundtrip kwam daardoor tot stand waarbij we meerdere havens aandeden. In plaats van agentschappen gingen we joint ventures aan in andere havens. Het eerste kantoor opende Nirint in Bilbao. Fantastisch volk, die Basken. Mega eigenwijs, trots, puur, chauvinistisch en direct. Bilbao is Rotterdam en Ahtletic Club is Feyenoord, geloof me. In Montreal openden we met de Libanese Canadees Elias Hage een kantoor. Samen kwamen we in verregaande onderhandelingen terecht met de native inhabitants in Quebec, Innu geheten, over trotse mensen gesproken… We richtten er een joint venture op die luisterde naar de naam Nirinnu. Met de Innu onderhandelden we over het aanleggen van een spoorlijn. Geloof me, dan moet je écht met een goed verhaal komen, anders sla je nog geen spijker voor de eerste biels de grond in. Gelukt overigens. Daarna volgden kantoren in Beijing en Antwerpen waar ik mooie avonden heb meegemaakt met Kenji Kubo, onze man aldaar. Hij heeft een Japanse vader en een Belgische moeder. Geloof me, die kerel is een boek op zich…’
Hennie Huigen is een man van de wereld, iemand die zijn natuurlijke verlegenheid heeft omgezet in charme, klasse en gevoel voor smaak. Teleurstellingen verwerkt hij op de manier waarop hij het van zijn vader heeft geleerd: niet zeiken jongen. Doorgaan. Op zijn Rotterdams. Levensader.
‘Ik ben heel waakzaam over onze bedrijfscultuur. Wat dat is? Iets extra’s doen voor je klanten. Nooit nee verkopen. Respect en charme uitdragen. Voor de internationale handel bestaat niet echt een opleiding. Je moet het vooral aanvoelen. Mensen, klanten, oprecht willen helpen. Dat helpen wordt vaak onderschat.’
In zijn riante kantoor in Barendrecht werken momenteel 25 medewerkers en in Havana nog eens 15.
Na de noodgedwongen wereldpauze die luistert naar de naam Corona, kan Hennie niet wachten om het vliegtuig weer in te stappen. De eerste bestemming wordt op zeker Cuba, zijn tweede thuisland.
‘De mensen, de cultuur, de muziek, het klimaat. Het tempo ligt er beduidend lager, dat moet je accepteren. Maar de gastvrijheid… ongekend. Onze mensen hebben allemaal een autootje en mobieltje van de zaak. Die worden ’s avonds en in het weekend gemakkelijk gedeeld met buurtbewoners. Kunnen wij ons niets meer bij voorstellen. We doen er méér dan alleen handel. Regelmatig ontvangen we op Cuba delegaties uit het Rotterdamse en proberen we ook voor de sport aldaar iets te kunnen betekenen. Met Robert Eenhoorn, een echte legende daar vergis je niet, onze local hero Frank Vijg en Frans van der Heijde Jr. gingen we met de Rotterdamse honkbalschool Unicorns naar Cuba voor een honkbalclinic, gevolgd door een legendarisch diner met de burgemeester van Havana. En de samenwerking tussen Nirint en Feyenoord resulteerde ook in voetbalclinics in Havana onder leiding Gido Vader met Pierre van Hooijdonk, Mike Obiku, Uli van Gobbel en Robin Nelisse als belangrijkste coaches. Onvergetelijke reizen, ik zie die blije koppies van de gastjes nog zó voor me…’
En we gaan koppie onder. Het ene verhaal lokt de andere uit. Nóg meer Feyenoord (“de pijn die de club teweegbrengt is pure schaamte geworden”), nóg meer Bruce Springsteen (“ik reed mijn auto tegen een lantarenpaal en dat kwam door Mona / She’s the One van Bruce, zó diep zat ik in dat nummer… ken je de uitvoering van Winterland ’78 trouwens?”), nóg meer Gerard Baks (“over échte echt-échte mensen gesproken”), nóg meer Rotterdam (“op de een of andere manier hebben we alles aan deze stad te danken”), nóg meer vaders (“zouden ze trots op ons zijn?”) en tot slotte nog meer liefde (“mijn vrouw heet Romana… en ze is meer dan mijn vrouw… ze is mijn grote steun en toeverlaat geweest die me door moeilijke tijden heeft gesleept… iets wat Feyenoord, Bruce, Rotterdam en Cuba sámen niet voor elkaar hadden gekregen)…
Levensaders.
En ik heb dorst naar meer.
Spookrijden doen we niet alleen, maar wordt mede mogelijk gemaakt door de firma Nirint Shipping B.V. Bezoek hier hun website!
Ook interesse in het Spookrijderskeurmerk voor jouw bedrijf?
Foto: Vincent van Dordrecht
