Het meest nutteloze waartoe de mens in staat is (buiten het op het laatste moment kiezen voor een andere rij bij de Albert Heyn) is ongetwijfeld het vergelijken van appels met peren. Toch blijkt keer op keer de drang naar ordening sterker dan de mens zelf. We móeten een favoriet vakantieland, lied, drankje, voetbalclub, artiest, stad, CD, haarstukje, fruit, kleur, wielrenner hebben.

De lijstjesfreaks vormen een ras. Ze openbaarden zich in de jaren zeventig in de winkels van Radio Modern. Ze namen er de Veronica Top40 mee en maakten thuis hun eigen Top40 op basis van de reeds bestaande Top40, aangevuld met de steevast betere liedjes uit de Tipparade die de Top40 nooit zouden behalen.

Enkele decennia later is te zien hoe exemplaren van hetzelfde ras tussen Kerst en Oud en Nieuw zich verzamelen in het Top2000 Café. Smakeloos en smakelijk tegelijk, dat appels met peren vergelijken. De zinloze drift naar rangschikking wint aan belang als de ander wordt overtuigd van jouw smaak. Anders hebben lijstjes geen zin.

Eelco Klomp, een erkende Bruce Springsteen fan, is zo iemand die streeft naar structuur. Zingeving vindt hij in zijn database waarin alle concerten van The Boss vanaf 1974 te vinden zijn. In Eelco’s woordenboek komen geen vraagtekens voor. Alleen feiten tellen voor Eelco.
Zijn website is voor iedereen gratis toegankelijk. Eelco is een begrip in Springsteenland en verdient een standbeeld (maar zijn echtgenote Jetske eigenlijk nog meer, want we moeten er niet aan denken hoeveel genderneutrale uren zijn gaan zitten in het onderhoud van zijn database).

Tot zover niets aan de hand.

Totdat Eelco enkele maanden geleden op het onzalige idee kwam om 128 liedjes te selecteren die Bruce het vaakst live had gespeeld en om die vervolgens tegenover elkaar te zetten in een speelschema zoals we dat kennen van een tennistoernooi.
Dus nummer 128 tegen nummer 1, 127 tegen 2, et cetera. Ter illustratie: Pay Me My Money Down was tegenover Born to Run vanzelfsprekend even kansloos als Robin Haase tegen Roger Federer.

We zijn het allemaal over één ding eens: muziek is als seks, daar moet je zo min mogelijk over praten, laat staan in tabellen en statistieken verwerken.

Eelco’s idee was onzalig, onnodig, krankzinnig en gruwelijk tegelijk. Onzalig vanwege het extreem hoge “Kill Your Darlings” gehalte. Onnodig vanwege de nutteloosheid. Krankzinnig vanwege het democratisch gehalte dat persoonlijke voorkeur per definitie schaakmat zet. Gruwelijk vanwege het niemand ontziende knock-out systeem.

Kortom: geen enkele reden om er niet aan mee te doen!

 

 

***

RONDE 1

Dat Bruce ook mindere (zeg maar gerust kut-)nummers heeft, kwam in deze eerste ronde pijnlijk duidelijk aan het licht. Geen probleem verder. In het Boek van de Lieve Heer staan ook niet enkel klassiekers.

Tal van Battles leverden dan ook totaal geen gewetensbezwaren op. Met een mok koffie in de hand was het heerlijk vinken op Twitter. Makkie. Santa Claus was natuurlijk kansloos tegen Independence Day. Spare Parts (tekst Springsteen-onwaardig) versus Atlantic City, simpel. 57 Channels werd weggevaagd door Because the Night. Red Headed Woman (kan echt niet) verloor meer dan terecht van Tenth Avenue. De niet bijster originele Creedence’s cover Who’ll Stop The Rain moest natuurlijk het onderspit delven tegen 4th of July en hetzelfde A-B-C’tje gold voor Seven Nights to Rock dat het moest opnemen tegen Bobby Jean. In de categorie kansloze missies mag Souls of the Departed niet onvermeld blijven: deze aaneenschakeling van clichés had geen schijn van kans tegen Jackson Cage.

Buiten deze makkies moesten toch ook enkele persoonlijke favorieten al snel (te snel) het speelveld verlaten: My Beautiful Reward, Something in the Night, Empty Sky, Open All Night en Adam Raised a Cain. Zij waren op hun merites beoordeeld en vervolgens eervol verslagen door respectievelijk No Surrender, The River, Trapped, Spirit in the Night en Rosalita.

Ik maakte een extra categorie aan getiteld ONBEGRIJPELIJK (voorzien van twee uitroeptekens). Hoe kon het bestaan dat Living in the Future het won van dat kwetsbare pareltje Straight Time? Het altijd wat obligaat aanvoelend I’m on Fire van het veel krachtigere Into the Fire? Hoe kon Fire het winnen van Factory? En waarom is Working on the Highway zo’n populair nummer, ook voor Bruce zelf overigens? Het is een niemanddalletje met een nietszeggende fluttekst en een dito synthesizerloopje. Ik had uiteraard blind gekozen voor Dry Lightning.

Ook Stolen Car haalde het niet versus Dancing in the Dark. Vooral de uitvoering van Stolen Car op de Tracks CD2 (14^e nummer) betekende 23 jaar geleden de redding van mijn carrière. Toen ik me afvroeg of ik de dagelijkse ritten Rotterdam-Eindhoven-Rotterdam zou gaan volhouden, bevestigde Bruce mijn bestemming: “No matter what I do or where I drive / Nobody ever sees me when I ride by”. Simpelweg mijn lot aanvoelen was al genoeg om door te zetten en niet op te geven.

En last but not least ging Drive All Night kopje onder tegen Born To Run. Natuurlijk is daarmee te leven. Ik mocht van mijn mede-Springsteenfans niet verwachten dat zij op de hoogte waren hoe ik op 17 augustus 1991 mijn huidige vrouw verleidde met Drive All Night (zingend in de hal van mijn broer, gitaar op schoot en een wenende Anita aan mijn zijde) en in welke mate onze trouwbelofte nog altijd verankerd ligt in Drive All Night. We zijn binnenkort 24 jaar getrouwd. Ons huwelijk leverde ons twee prachtdochters op. Je hoefde alleen maar te zweren dat je dóór zou rijden. Door de wind. Door de regen. Door de sneeuw.

Ik was niet helemaal zeker van Ronde 2, vooral vanwege de onvoorspelbaarheid van mijn mede-Springsteenfans.

 

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

RONDE 2

Wat is dat toch met Bruce? Waarom zit hij, uiteindelijk alleen hij, onderhuids? Is het de muziek of de persoon? Wat onderscheidt het of hem nu van andere muziek, van andere artiesten? Of is het misschien beide? Is het de persoon én de muziek? Sluit het een het ander uit?

64 Liedjes waren overgebleven in Ronde 2. Ook in deze ronde zaten enkele makkies die onder het geweld van klassiek topwerk weggevaagd werden. Hoppa wegwezen Wrecking Ball, Hungry Heart, Ramrod, Mary’s Place, Waitin’ On A Sunny Day, Seeds. Bedankt voor de bewezen diensten, we komen jullie vast wel weer snel tegen, ergens op een feestavond en je kop tolt van de drank en de opwinding (“turn ‘em up, turn ‘em up, turn ‘em up, turn ‘em up, turn ‘em up, turn ‘em up….”).

Maar door het vreselijke Knock-Out systeem waarvoor Eelco gekozen had (waar woont ie, ik zoek hem op!) moesten we ook in deze ronde weer door toedoen van mijn mede-Brucegenoten (waar wonen ze, ik zoek ze op!) enkele beauties naar het kerkhof begeleiden. Geen toespraak, geen bloemen, geen plakkie cake. Downbound Train, You’re Missing (de crematie van mijn schoonvader godverdomme), If I Should Fall  Behind (de afspraak in ons gezin dat dit lied gemeenschappelijk gedraaid wordt tijdens onze uitvaart, ter verzegeling van de muzikale hereniging in het bekroonde hiernamaals), Brilliant Disguise, My Love Won’t Let You Down, Jackson Cage en Mansion on the Hill.

Kotsmisselijk werd ik van de keuze tussen Because the Night en My Hometown. Met opgeheven hoofd moest laatstgenoemde, dé ode aan íedere geboorteplaats van íedere bewoner van deze aardkloot, de arena verlaten.

Ronduit afschuwelijk was het vroegtijdige afscheid van This Hard Land, mijn favoriete Springsteennummer aller tijden dat mij vooral de laatste tijd (getuige de afspeellijst op iTunes met 14 verschillende uitvoeringen) zo ondersteunt op momenten van droefenis en waarvan enkele tekstregels spoedig in mijn huid zullen worden gebrand opdat mijn nazaat deze woorden nooit (maar dan ook echt nooit) zal vergeten. Biologen beweren dat zonder water, licht en zuurstof geen leven mogelijk is. Voor mij is geen leven mogelijk zonder This Hard Land.

Ik hield mijn hart vast voor Ronde 3.

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

 

RONDE 3

Nee. Het is natuurlijk niet de vraag óf het zijn muziek óf zijn persoon is. Hoe heb ik zo stupide kunnen zijn. Het is een stuk eenvoudiger: hij ís zijn muziek. Dat verklaart ook waarom negen van de tien covers van zijn nummers niet de impact hebben die de liedjes hebben als De Baas ze zelf vertolkt. Juist dat onderscheidt hem van alle andere artiesten. Zijn liedjes zijn niet autonoom zoals de liedjes van pakweg Bob Dylan dat zijn. Hij is niet onafhankelijk, hij is niet universeel. Bruce maakt het persoonlijk. Hij speelt op de man. Bruce verstopt zich niet achter metaforen en poëtisch bedoelde invalshoeken waarmee ieder literair onverlaat aan de haal gaat. Voor elk wat wils? Ja mijn reet.

Hij zingt niet vóór ons, hij zingt óver ons. Wij kennen hém niet, hij kent óns.

Hij ís je broer. Je vader. Je ploeggenoot. Je favoriete oom. Je beste vriend.

Hij tekende de koopakte van je huis en hij keek mee toen onze kinderen werden geboren. Hij kneep een oogje toe als we iets te lang keken naar een andere vrouw. Hij troostte ons toen we afscheid namen. Hij likte onze wonden, hield onze hand vast, liet ons dansen op feesten die we bewust uit de klauwen lieten lopen om de waan van de dag een hak te zetten. In de inktzwarte nacht scheen hij dat beetje licht dat nodig was om de ochtend onder ogen te kunnen komen.

En terwijl wij dachten naar zijn muziek te luisteren, was het precies andersom: hij was en is het luisterend oor. Hij is niet onze spreekbuis, dat zijn wij van hem.

Nog 32 liedjes overgebleven. Effe pas op de plaats en kalm blijven. Vooral kalm blijven. Enkele favoriete soldaten zijn gesneuveld, da’s de tol van de democratie, maar er is nog hoop. Dat heb je immers van De Baas zelf geleerd: hoop houden.

Dus nu volledige focus op jouw zeven favorieten. Die móeten door, dus zet je er een vinkje voor. Met een pen, nooit met een potlood, want niets mag nog gewijzigd worden. Potloden zijn voor de twijfelaars. Jij bent resoluut. Net als Bruce zelf. Bruce is niet het “on the side” gerechtje. Nee. Bruce is het voor-, hoofd- én nagerecht. En hij is de wijn om de hele teringzooi weer weg te spoelen.

De zeven strijdliederen die het nu moesten doen:

Point Blank. Gewoon om de nostalgie. De heimwee. De kracht. De erotiek. De volheid. De rauwe hardheid ook. Van de tekst. De piano. Alles.

Independence Day. Omwille van mijn vader.

The Promised Land. Als jongst geborene van ons gezin sinds 16 december 1969 (“mister I ain’t a boy, no I’m a man”) mijn lijflied.

The Rising. De wederopstanding. Het verzet tegen het verval. En die hoop. Die “ondanks alles” hoop. De hoop die in ieder Bruce lied voordringt.

The Ties That Bind. Je gezin, je familie. Het lederen Ties That Bind armbandje dat je iedere dag trouw om je linker pols draagt. Gewoon omdat het leven zónder dat polsbandje nutteloos is.

Thunder Road. Het weerzien. Met vrienden. En dan Thunder Road. Als dronken volkslied dat de tijd met je vrienden verbindt.

Bobby Jean. De hang naar nostalgie die, naarmate je ouder wordt, langzaam van je vervreemdt totdat je Bobby Jean hoort. Die merkwaardige vrolijkheid met het zwarte rouwrandje waar Bruce patent op heeft. Elkaar vasthouden. Just to say goodbye.

Met die vastberadenheid aanvaarden we deze Ronde 3 waarin we afscheid nemen van oudejaarsavondkraker Sherry Darling, het langzaam aan daadkracht winnende Long Walk Home (geen partij echter voor Tenth Avenue) en Glory Days (al doet díe het nog altijd verbazingwekkend goed in de kroeg).

Dancing in the Dark doorstaat, helaas, ook déze ronde – daar staat tegenover dat Working on the Highway definitief naar de slachtbank is geleid. En wat te denken van het weggestemde Badlands? Die pompende piano, die beukende drums van Mighty Max, die tekst (“It ain’t no sin to be glad you’re alive”). Ook Incident on 57th Street, de West Side Story variant van Bruce, heeft het strijdperk moeten ruimen ten gunste van Backstreets. Voorwaar geen schande.

Al verschaft Eelco’s Battle oneindig meer lol dan een gemiddelde Top 2000 (die tenenkrommende oververtegenwoordiging van al die pretentieuze Nederlandstalige luchtballonnen), toch is de lol van het stemmen volledig weg. Eelco wordt bedankt.

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

RONDE 4

De laatste zestien. Zo’n select gezelschap waarin je vroeger nog (jaren geleden) het Nederlands Elftal verwachtte. Het wordt nu menens. Geen makkies meer. Hier staan alleen nog klasbakken aan de startlijn.

Het verrassend sterke Land of Hope and Dreams (het themalied van mijn Alpe d’HuZes campagne 2015) moet het opnemen tegen Independence Day. Laatstgenoemde wint en ik ben blij. Voor alle vaders van de wereld en voor de mijne in het bijzonder.

Vervolgens The Promised Land tegen Prove It All Night, beide afkomstig van mijn favoriete album Darkness on the Edge of Town. The Promised Land wint, ik kan weer ademen (lees ik kan nog ademen).

Tenth Avenue moet de handdoek gooien. The River blijkt een te sterke opponent. Maar hey niet getreurd Tenth Avenue…jij komt later dit jaar weer aan bod (staand in een kring, oudejaarsavond, en dan dat zinnetje om mee te joelen….”when that change was made uptown, and the Big Man joined the band!”).  

Ook The Rising haalt het niet – Racing in the Street wint. Wat valt erover te zeggen? Racing is een klassieker voor de die-hard fans, The Rising eentje in wording. The Rising heeft nog wat vlieguren nodig, maar verlaat het toneel met een rechte rug. Het hoeft zich nergens voor te schamen.

Een stuk gemakkelijker deze ronde heeft Darkness on the Edge of Town het – Dancing in the Dark wordt naar de Top2000 verwezen.

Thunder Road en Backstreets kenden in respectievelijk Bobby Jean en Rosalita (Come Out Tonight) twee tegenstanders van formaat, maar wisten uiteindelijk de winst naar zich toe te trekken.

Al deze wedstrijden vielen echter in het niet bij de bloedstollende kraker, een soort vroegtijdige finale, een Brazilië-Duitsland in de 8^e finales, de Sophie’s Choice onder de Brucefans, tussen Bruce’s klassieker Born to Run en zijn magnum opus Jungleland.

Voor het zingen de kerk uit, dat idee.

Op 21 september meldde Eelco’s Twitteraccount @mybosstime een tie, een gelijkspel: 50-50. Op Twitter liepen de gemoederen hoog op. Enkele reacties:

Sue Wahler: “How can you possibly pick one of these two over the other? Not possible.”

Marcel Duinisveld: “this should be the final….hard to choose…but no song that can beat Jungleland”

Cristina Saretti‏: “Impossible to pick”

Theresa: “I voted Jungleland for reasons that need no explanation but my inner 14-year old was screaming TRAMPS LIKE US, BABY WE WERE BOTN TO RUN❣”

Fred Joseph: “Jungleland is the masterpiece but voted for BTR just got to be one of the best Rock songs ever! ugh hated this choice.”

@ktjm84: “Nooooooo”

@SPDPR: “Don’t. Make. Me. Choose.”

Tim Arnold: “Now this one is downright unfair. Like picking a favorite child or dog. Not even voting on this one, because both are beyond beloved.”

Chris: “That’s like asking which of my children I love more.”

Edmund G. Rakowski: “Thunder Road….don’t split the baby.”

@deafjonty: “Er. Can I have half of each? First bit of BTR and the second half of Jungleland with Clarence’s solo?”

Gerco Rebergen: “It’s like choosing between amputating a leg or an arm, deaf or blind…..”

Malcolm Graham:‏ “So so cruel. This should’ve been the final.”

Isabel: “not voting anymore…? I just can’t choose”

The Boss‏ @ThePablito1974: “I love Jungleland. But it’s absurd. Jungleland is a masterpiece while BTR IS Bruce itself.”

 

 

Jungleland won.

De Brucegemeenschap zat Eelco Klomp moeten aanklagen….er zit niets anders op. Ik ken een goede advocaat. Die van de duivel ja.

 

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

 

RONDE 5 / kwartfinales

Omdat het niet langer mogelijk is zelfstandig tot een keuze te komen, heb ik besloten de hulp van mijn huisgenoten in te roepen. Bruce houd je nooit voor jezelf, juist niet. Bruce moet gedeeld worden. Gedeelde smart is halve smart, maar een gedeelde Bruce is een hele Bruce.
Er is een Bruce voor het opstaan, een Bruce voor het naar bed gaan, een Bruce als je je wat slapjes voelt, een Bruce bij het ontbijt, een Bruce voor de lekker trek. Er is een uitslaap-Bruce en een wake-up-call Bruce.

Aan de eettafel wordt een officiële vergadering belegd. Eerste kwartfinale is Jungleland versus Land of Hope and Dreams.

‘Land of Hope and Dreams, pap!’, klinkt het verrassend eenduidig, ‘je Alpe d’HuZes campagne! Niet twijfelen! Jij bént Land of Hope and Dreams!’

De volgende kwartfinale is vreselijk: The Promised Land versus The River. Ik ga voor The Promised Land, maar wordt hier gecorrigeerd.

‘The River is het leven… die melodie, die melancholie….’

Er volgt een diepe zucht. Het lijkt een horrorfilm – zo eentje waarvan het tot de laatste seconde niet zeker wie ‘het’ heeft gedaan. Eelco weet niet wat hij heeft aangericht bij honderden huishoudens.

‘Nee’, besluit ik, denkend aan het gezin waarin ik ben opgegroeid en aan mijn angst niet serieus te worden genomen (“mister I ain’t a boy, no I’m a man”), ‘het wordt The Promised Land.’

Toch wint The River – er is heel goed mee te leven.

De laatste twee kwartfinales lijken op papier eenvoudig: Racing in the Street versus Darkness on the Edge of Town en Thunder Road tegenover Backstreets.

‘Wat jullie meiden?’

‘Darkness!’, klinkt het ondubbelzinnig uit de monden van Mevrouw de Spookrijdert en onze twee dochters. Toch blijkt Racing in the Street een hardnekkige favoriet van onze Brucebrothers en –sisters. Darkness verlies.

Thunder Road is een zekerheidje en verslaat Backstreets met speels gemak.

De kaarten zijn geschud, het beeld wordt steeds overzichtelijker. De democratie slaat verwoestend toe. De vergadering is gesloten. De meiden gaan in hun kamer studeren. Mevrouw de Spookrijdert en ik gaan wat TV kijken, maar we kunnen ons slecht concentreren.

Op naar de halve finales.

 

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

 

RONDE 6 / halve finales

Bruce is méér dan de trouwdag, méér dan de geboorte van onze kinderen, méér dan de uitvaart van onze dierbaren. Veel meer. Bruce is de man die nooit verzaakt, die er altijd is. Al die duizenden keren dat de wekker afging en wij onszelf uit bed hesen. Naast de zon- en feestdagen kent Bruce met name onze werkdagen. Al die troosteloze maandagen, de nietszeggende dinsdagen, de verregende donderdagen.

Bruce reed mee op de vrachtwagen die voor dag en dauw vertrok naar een godvergeten oord waar een godvergeten partij geladen moest worden.
Hij hielp ons op weg naar school, werk, kerk, sportveld. Hij keek toe terwijl wij verhuisdozen inpakten, vakken vulden, bergen op fietsten, achter het net visten, liefdesbrieven schreven, langs richels liepen, bittere pillen slikten, het donker aftastten, het onheil onder ogen kwamen, in zeven sloten tegelijk sprongen, verhuisdozen uitpakten. Bruce deed met ons examen, hij slaagde en zakte met ons. Hij zag hoe wij streden, strompelden, versnelden, verstilden en weer doorgingen.
Niet één dag in ons leven was hij er níet. Bruce was er. Altijd. Voor jou, voor hem, voor haar daar, voor jullie, voor ons. Hij is de pleister op de wonden en de schop onder onze reet die we verdienden (al was het maar omdat Bruce hem gaf).

Wat zijn wij zonder Bruce, wat is Bruce zonder ons, wat is de E Street Band zonder Bruce, wat is Bruce zonder de the heart-stopping, pants-dropping, hard-rocking, booty-shaking, love-making, earth-quaking, Viagra-taking, justifying, death-defying, legendary E Street Band?

Toen Danny Federici op 17 april 2008 stierf had ik het gevoel dat mijn favoriete neef was overleden. Op 18 juni 2011 was het je broer. De muziek zit zó diep dat de pijn van het verdriet van Bruce voelbaar was. Letterlijk. Ik deed die nacht geen oog dicht. Vlak daarvoor draaiden we uit eerbied voor Clarences overlijden Jungleland. Tijdens zijn magistrale saxsolo huilde Anita en dronk ik te veel rode wijn om haar pijn te verzachten. In Bruce’s weg-echoënde brul aan het eind van het monumentale Jungleland voelen we zijn pijn: hij nam al een voorschot op het afscheid dat zich 36 jaar later zou voltrekken.

Jungleland tegenover The River, Racing in the Street tegenover Thunder Road.

‘Pap? Wanneer zijn de halve finales?’, vroeg mijn dochter vanuit de badkamer terwijl ze haar tanden poetste. (Eigenlijk vroeg ze dus ‘Faf, fanneer fijn de valve finales?’)

‘Die waren gisteren… en ik heb al gestemd…’

‘Wat? Dat kannie!’

‘Jazeker. The River en Thunder Road.’

Het gezin beaamde dat ik een juiste keuze had gemaakt, maar betreurde het feit ik ze niet had gekend in deze. Ter compensatie draaide ik de vier halve finalisten maar het kwaad was al geschied. Ik had verzaakt het democratische stemrecht van mijn huisgenoten te eerbiedigen en er was geen weg terug. Eelco en Twitter zijn onverbiddelijk.

Uiteindelijk haalde Jungleland en Thunder Road de eindstreep. Twee liedjes van zijn meesterwerk Born to Run.

 

 

Nummer 3 – Racing in the Street

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

Nummer 4 – The River

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

 

RONDE 7 / finale

Bruce is een fotoalbum vol vergeelde familiefoto’s. ‘The older you get, the more it means…’, mompelde De Baas zelf op 28 juli 2013 in Kilkenny, Ierland, vlak voor aanvang van This Hard Land dat zijn Tour in 2013 afsloot. En zo is het maar net. Ware rijkdom zit in het verleden. Het gemis wordt groter naarmate de jaren verstrijken.

Bruce eerbiedigt de vergankelijkheid met hoop. Hij laat gisteren, vandaag en morgen herleven in zijn liedjes, met steeds dezelfde intenties die als rotsblokken de wacht houden voor onze voordeuren. Standvastig, moedig, koppig, melancholisch en naïef. “Certain things are set in stone. Who we are, what we’ll do and what we won’t…”, dat idee.

Wat mogen we blij zijn dat wij in zijn tijd móchten leven. Dat wij hem móchten zien. Hoe hij op het podium als een houthakker tekeer ging met onze hoofden op het hakblok en Bruce maar beuken, rammen en hakken. Tot op het bot. Je kon krijsen om genade, maar het had geen zin.

Bruce bleef beuken totdat we weerloos in de touwen hingen. Van onze zielen, dromen, angsten, ergernissen, wensen, herinneringen, twijfels en overwinningen smeedde hij het ene na het andere lied dat naadloos aansloot op onze levens. De ogen van onze kinderen en die van onze ouders zien we weerspiegeld in zijn liedjes die hij keer op keer vol overgave en met een ongekende urgentie door onze strotten duwt.

Bruce neemt geen genoegen met grijze middel(laat-mij-maar-even-zitten)maat. Het móest. Nu! Morgen was te laat. En zo sleepte de Baas ons mee. Als onze Messias. Van cassettebandje naar cassettebandje, van LP naar LP, van CD naar CD, van download naar download, van concert naar concert. We werden ouder en ouder aan de zijde van Bruce. En ondanks zijn soms lachwekkende facelifts, kunsttanden en haarimplantaten, werd Bruce ouder met ons.

Intens dankbaar zijn we deze grote kleine kinnebak uit New Jersey die in staat is ons te doen huilen van vreugde en verdriet.

Thunder Road wist de finale te winnen.

Jaren tachtig, zaterdagavond, Rotterdam-Centrum. Daar lopen we. We houden elkaars schouders vast uit angst elkaar te verliezen. We roken. We drinken bier. Veel bier. En we zingen. Nee, we schrééuwen het uit. Die belofte van eeuwige jeugd. Die hang om het moment vast te pakken en nooit meer te verliezen. Thunder Road gaat over vriendschap, liefde, wilde seks, onbezonnen vluchten en onvoorwaardelijke trouw.

Ons volkslied Thunder Road….(”Show a little faith, there’s magic in the night, you ain’t a beauty, but hey you’re alright …”) dat wij, weekend in, weekend uit, lieten echoën over de verregende tegels van de Oude Binnenweg, op weg naar de volgende kroeg. Thunder Road was jarenlang onze hymne. Het ging over geloven in geloof. Over hopen op hoop. Over vertrouwen op vertrouwen.

Over vluchten. Weg hier vandaan. Je nam Candy mee uit haar kamer en beloofde haar geesten in de nacht. Ze konden net zo goed Rosie of Marie heten. En je reed weg. In een gestolen auto. Op weg naar de rivier. Je reed de hele nacht door. Racend door de straten van de jungle. Weg, ver weg, van de donkere zijde van je geboortestad. Dat was de belofte. Daar reed je. Zonder genade, zonder pardon. Gewoon die droom volgen, waarheen die ook mag leiden. Blijf stug, blijf hongerig en blijf in leven, nam je jezelf voor. Bewijs het de hele nacht, want de nacht is van ons. Ik kan het aan. Ik ben je waard. Want ik ben geen jongetje meer, nee ik ben een man. Jij en ik zijn zwervers die geboren zijn om te rennen. Naar het land van hoop en dromen. Het gaat ons lukken zolang je maar lacht, het is geen zonde dat je blij bent dat je leeft. Maak je klaar, de trap op, het vuur in, voor die verrijzenis…en dan….de mondharmonica….en de stem van Bruce Frederick Joseph Springsteen…

“…The screen door slams
Mary’ dress waves…”

 

***

Nummer 1 – Thunder Road

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

Nummer 2 – Jungleland

 

Klik hier voor de tekst

Klik hier voor de statistieken

 

***

Nawoord van Eelco:

“In het gelijke spel tussen Jungleland en Born to Run gaf Twitter aan dat Jungleland had gewonnen, het precieze aantal stemmen per lied kon ik niet zien. De Bruce Battle was een groot succes dat zelfs internationaal gedragen werd. Sommige polls haalden tegen de 2.000 stemmen – van de 128 polls hebben minimaal 1.000 mensen per poll gestemd.

Ik heb zelf veel favorieten. Ik was het met de einduitslag aardig eens, al had Born to Run een slechte loting, die had toch zeker bij de laatste vier moeten zitten. Maar mijn favoriet is toch echt Thunder Road…. met Born to Run, Jungleland and Racing in the Street er vlak achter….”

Bekijk hier het schema van de Bruce Battle

Dank aan Eelco Klomp voor dit onzalige, onnodige, krankzinnige, gruwelijke en tegelijk FANTASTISCHE initiatief.

Eelco is te volgen op internet, Facebook en Twitter.

 

***