17 februari 2019
Vandaag fietste ik voor het eerst dit seizoen buiten.
Ik stond in mijn nakie voor mijn wielerkledingkast.
Met de rust van een dominee legde ik mijn helm, petje, bril, hartslagband, sokken, schoenen, overschoenen, handschoenen op de massagetafel van mevrouw de Spookrijdert.
Mijn vingers gleden over de hangertjes met de naar aandacht snakkende wielertenues.
Ik koos voor het maagdelijk wit met het rode stopbord, omdat mijn jaarlijkse maidentrip het Spookrijderstricot verdient: als waarschuwing voor de medeweggebruikers, maar vooral voor mezelf… ook dit jaar gaan we er weer gewoonweg tegenin.
Thermoshirt. Spookrijdersshirt. Spookrijdersallseasonjack. Spoorkijderswindjack.
Vier laagjes.
Bij thuiskomst ontkleedde ik me voor de spiegel. Langzaam. Erotisch. Laagje voor laagje. Alleen mijn helm liet ik op. Uit respect voor Randy Newman’s You Can Leave Your Hat On.
Totdat ik mijn naakte zelf was.
Voor de Spookrijder was het wielerseizoen 2019 officieel begonnen.
