4 maart 2019
Ze werd 6.817 dagen geleden geboren met gitzwart haar. Als van Ron Wood. Twee felle ogen keken brutaal de wereld in: wie ben je dan?
Ik mocht haar vader zijn.
Uit angst voor een vlucht naar voren liep ze als peuter aan een tuigje. Zoals je een jonge hond beteugelt. Uit liefde. En uit angst.
Ze trapte de lattenbodem van haar ledikantje aan gort. Uit woede. Omdat ze de slaap onrechtvaardig achtte. Zij bepaalde zelf wanneer de dag ten einde was gekomen en iedere dag duurde te kort.
De peuter werd puber. De scholier werd student.
Haar inlevingsvermogen, loyaliteit, humor, mensenkennis en woordenschat gaven haar een remmende voorsprong. Ze neemt niets en niemand voor lief en plaatst graag vraag- en uitroeptekens.
Haar geduld moet je verdienen.
Ze is licht als een veer en onverzettelijk als een legertank. Haar schaterlach blaast bomen omver, haar sproetjes zijn als lentebloesem.
Vandaag, maandag 4 maart 2019, is de wereld haar speelveld en is ze geen tiener meer. Als de herontdekking van zichzelf vraagt ze me: pap wie ben ik?
‘Jij?’, antwoord ik dan, ‘jij bent onze lentestorm.’
