11 maart 2019
We reden die zaterdag voor de laatste keer naar haar nieuwe appartement dat ze met Jeremy ging betrekken.
Fabienne zag spierwit. Het hooi dreigde het te winnen van de vork.
Door de speakers klonk There Goes My Everything van Tammy Wynette. We passeerden het troosteloze metrostation dat naar de nóg troostelozere naam Graskruid luistert.
Tammy nam de regie over:
“There goes my reason for living
There goes the one of my dreams
There goes my only possession
There goes my everything…”
‘Kut’, zei ik tijdens het tweede couplet omdat ik graag mag vloeken als de emoties me de baas worden. Fabienne glimlachte op de manier zoals Robbert Long het moet hebben bedoeld toen hij Flink Zijn schreef.
Tammy doorzag het moment. Het moment dat je dochter het ouderlijke huis verlaat.
“As my memory turns back the pages
I can see the happy years we had before”
Ik sloeg rechts af en schonk Fabienne een natte knipoog. Ze keek naar buiten en zag verwondering.
