Uit te leggen valt het niet,
Rammelrocknroll,
dat zag ik vooral aan de gezichten
van Anita en Estelle
aan tafel
toen ik hen de video toonde
(op mijn iPhone)
van Bob
& Bruce
van Highway 61
uit 2003
Tranen sprongen in mijn ogen,
zo ongelofelijk slecht
& zo ongelofelijk goed
tegelijkertijd.
Rammelrocknroll,
geef het beessie maar een naam,
uit te leggen
valt het niet.
het onvaste begin
weifelend
als een kleuterklas
die oversteken moet
maar niet precies weet
wanneer
& dan
het geluid van
valse gitaren,
verkeerde akkoorden,
gebroken snaren
overstuurde microfoons,
ongepolijste vocalen
een kapotte rits
een vuile nagel
een tand door de lip
gescheurde straattegels
& niet gemaakte afspraken.
Twee muziekafgoden
die ik aanbid
& in wie ik
bijgeloof
Bob cool as ever
& Bruce met
de royale grijns
van de zoon van Rembrandt.
Een beetje zoals Jezus
naar Zijn Vader zal hebben gekeken
tijdens
het Laatste Avondmaal:
door de dreiging
van de foute afloop
weg te lachen
Allemaal leuk & aardig,
maar uit te leggen
valt het niet
het gaat nergens over
maar zegt alles
Bruce & Bob
de Schorre Vader & Zijn gezworen ongeschoren Droomzoon
langzaam stervende nachtkaarsen
in het gulzig vretende Shea Stadium
centrifugerend
geluid
als
Schuurpapier
Prikkeldraad
Onkruid
Beitels
Hakbijlen
Splinters
& een betonboor:
Rammelrocknroll
Ik zag het vooral aan de gezichten
van Anita en Estelle
Vanavond
aan tafel
Dat het niet uit te leggen valt,
de liefde
voor Rammelrocknroll
Lees ook de Spookreflexie De Ironie van de Karikatuur
