Voor mijn teamgenoten van Rotterdam Fund Racers.

Het leven is uiteindelijk niets anders dan het draaien van lusjes.

‘Dinsdag krijgt ze haar laatste chemo. Dan begint de bestraling’, zei de man met het five o’clock shadow baartje. Onder grote vermoeidheid heeft hij de gewoonte zijn hoofd naar zijn stuur te trekken. Als Status Quo fan danste hij vorig jaar tijdens Alpe d’HuZes met twee biertjes in de hand met enkele teamgenoten de Sirtaki. Hij droeg zijn petje achterstevoren. Enige tijd later werd bij zijn vrouw borstkanker geconstateerd.

Het werd stil aan tafel. Iemand liet zijn vork vallen.

‘Niet om je ontmoedigen, maar ik vond de bestraling erger dan de chemo’, reageerde de man die vanochtend bij het hotel arriveerde in een gifgroene auto die de gemoederen danig bezig hield (de kleur, niet de auto). Hij viel tijdens het fietsen op door zijn glimlach. Genieten op de fiets. Het lukt mij nooit. Toch kan ik niet buiten fietsen. Zelfrespect is even onbereikbaar als het knapste meisje uit de klas vroeger.

‘Maar ieder lichaam reageert natuurlijk anders, dus toi toi toi’, voegde hij er meteen aan toe.

Iemand wierp met dichte ogen een flesje cola naar binnen en sloot dit ritueel af met een volwassen boer die applaus had verdiend.

Ik keek naar mijn tafelgenoten, leden van Team Rotterdam Fund Racers.

Naar de vrouw die een hersentumor en borstkanker had overleefd en zojuist een foto appte vanaf een gemene tering helling met de tekst “ik krijg mijn benen niet meer rond”. Voor vertrek omhelsde ik haar en stikte ik tijdens de afdaling van het hotel naar het centrum van wielerdorp Trois-Ponts een brok weg.

Naar mijn vriend met het kekke grijze baardje die zo-even lek was gereden op de Stockeu. Hij had zijn fiets omgekeerd en zwijgend zijn band verwisseld. Bij het oppompen van de nieuwe binnenband zag ik alleen zijn krom getrokken rug en zijn pompende rechterhand. De tranen liepen over mijn wangen van dit aangezicht dat daadwerkelijk de trekken van zelfbevrediging had. (Dit was mijn infantiel moment van geluk dat evenwel niets met fietsen an sich van doen had).

Naar de mij onbekende vrouw met de Franse naam. De vrouw die zweeg, minzaam lachte en een verhaal heeft. Dat wist ik zeker. (Ik weet even zeker dat haar verhaal eruit moet).

Naar de man wiens handen aanbeden zullen worden op donderdag 7 juni 2018 als wij ons mogen overgeven aan de zaligheid van het kneden van vermoeide spieren en de man ons bemoedigend, in sappig Haags, zal toespreken. Dat alles goed zal komen en dat je dan eigenlijk het liefst een uur lang in zijn armen wil uitjanken. Omdat je niet meer wilt, omdat je niet meer kunt en omdat je je moeder mist. Die man is onze masseur.

Naar de vrouw die kort geleden haar moeder verloor. Het afscheid deelde zij me mede in een spraakmemo die enkele minuten duurde. Ze had weloverwogen gesproken. Zoals je een kind voorleest. De vrouw heeft spierwit krulletjeshaar en kent geen chagrijnig gen, hetgeen ik als zorgwekkend ervaar. Ze organiseerde deze winter een spinningmarathon voor het KWF. Vlak voor vertrek bekende ze me best een beetje nerveus te zijn. Vorig jaar ging ze mee als ons masseuse, nu moest ze zélf meefietsen. Vond ze. Voor haar wijlen schoonzoon. Vrouwen op wielrenfietsen ontroeren mij niet tot op het bot, maar tot in het bot.

Naar de man die me zei zo ongeveer voor het eerst op een racefiets te zitten. De man die over 45 dagen voor het eerst Bocht 7 zal passeren. De man die zich zal verbazen over de DJ die ons, arme Alpe d’HuZes deelnemers, als cadeautje kwaliteitsarme muziek (“Schatje Mag Ik Je Foto?”) meegeeft.

Naar mijn in topvorm verkerende vriend die tijdens diezelfde beklimming van de Stockeu nog oog en compassie had voor een doodgereden poes wier kittens her en der in stukjes over de weg verspreid lagen terwijl zijn vriend in het Spookrijdersshirt niets anders kon dan staren naar het rubber van de achterband van zijn in topvorm verkerende vriend, dan happen naar zuurstof zoals een opgesloten hond in een oververhitte auto doet, dan bidden op een lekke band van zijn in topvorm verkerende vriend zodat deze gruwelijke beproeving ten einde zou komen.

Naar de man, die ik niet kende, die de Ardense hellingen met een verbluffende eenvoud verteerde ondanks een idioot zwaar verzet.

Naar de goedlachse man die onlangs de marathon van Rotterdam (”best wel zwaar”) liep en nu doodleuk in voorbereiding is op deelname aan Alpe d’HuZes. Aan tafel reageerde hij een tikkie geërgerd toen ik bekende dat ik nog nooit had gehoord van de onlangs overleden Zweedse DJ Avicii (totdat mijn vriend met het kekke grijze baardje op zijn iPhone Hey Brother liet horen, ik een “oh die” eruit perste en ik vervolgens mijn onbegrip over de hitgevoeligheid van zo’n enorme kutplaat niet onder stoelen noch banken kon steken, waarop ik smalend werd gewezen op mijn uit het stenen tijdperk stammende muzieksmaak).

Naar de twee bier drinkende Brabantse vrienden van de man met het five o’clock shadow baartje die nu al beduidend meer plezier uit deze éne training in de Ardennen hadden gehaald dan ik gedurende de afgelopen vier decennia als fietser.

Naar mijn vrouw die mijn bidons vult, mijn neus afveegt, mijn kleren wast, mij vermanend toespreekt, mij de les leert, mij liefheeft, mij verafschuwt, mij toelacht, mij voortduwt, mij remt, mij aankleedt, mij uitkleedt.

Deze woorden zijn geschreven door een man die de ochtend erop met zijn benen in een compromitterende foetushouding lag zodat zijn lieve echtgenote onder de kracht van haar twee duimnagels het pus uit een ontsteking aan het zitvlak kon drukken. Hij vervloekte het bestaan, bad om het welzijn van de wereld, vergat voor een moment het doel van de Alpe d’HuZes missie, en beklom in gedachten voor de zoveelste keer aan de zijde van zijn teamgenoten de Alpe d’Huez.

Het leven is uiteindelijk niets anders dan het draaien van lusjes.

***

Een foto van de derde bal van schrijver dezes wordt per opbod verkocht. Opbrengst uiteraard ten gunste van Alpe d’HuZes.

Voor een eventuele donatie voor de man met de ontsteking aan het zitvlak kunt u hier terecht.

Donaties voor Team Rotterdam Fund Racers kan hiero. 

***

FOTOGALERIJ

[Klik op een foto voor een vergroting]

…Before…

…after…

Fotocredits: alle deelnemers aan deze training aan Alpe d’HuZes