Hoe Krijg Je Een Golfvereniging Stil?

Dat is de hamvraag van vandaag.

Vandaag, woensdag 16 mei, is een bijzondere dag. In algemene zin omdat met dit jaarlijks terugkerende golfevent de Alpe d’HuZes campagne van de Rotterdam Fund Racers officieel van start gaat, en voor mij persoonlijk omdat ik mij vandaag voor het eerst in mijn leven op een golfterrein bevind. Nochtans existeer ik vandaag op de kop af 17.683 dagen, op zich al reden genoeg voor een feestje.

Mijn ongemak met de golfsport had ik tot dit jaar behendig weten te verbloemen. Er was altijd wel een reden om niet aanwezig te zijn. Druk op de zaak. Druk thuis. Druk met trainen. Druk druk druk. Foto’s bereikten mij ieder jaar van mijn in korte broek geklede fietsvrienden onder wier hagelwitte onderbenen bont gekleurde schoenen staken die ook op je wachten als je een vrijdagavond gaat bowlen met collega’s (een sport waarmee ik overigens ook al jaren op meer dan gespannen voet leef).

De mens is veroordeeld vrij te zijn, aldus mijn favoriete schrijver Jean-Paul Sartre, naar verluidt een uitstekend bowler en golfer, dus hij had makkelijk lullen. Als Spookrijder sta je dan wel te boek als losse flodder die zich in geen enkel hokje laat vangen, maar de waarheid weet wel beter. De waarheid draagt binnenshuis pantoffels en heeft zich buitenshuis verstopt achter een platte pet een spierwit shirt met een knalrood stopbord.

Aan de hamvraag van vandaag, hoe je dus een golfvereniging stil krijgt, ging een moeizaam gesprek tussen de Spookrijder en een medewerker van Golf & Country Club Capelle aan den IJssel vooraf. De medewerker, de vriendelijkheid zelve maar onder tijdsdruk van dit groots opgezette event nogal haastig sprekend, ging ervan uit dat ik op de hoogte was van de terminologie die gebezigd wordt in de golfsport:

‘OK. Jij bent fotograaf? Leuk. Goed. Mooi. Hier de plattegrond. Dit is dus de green. Hier gaan ze dadelijk afslaan. We hebben meerdere flights. Het is heel simpel. Je begint gewoon bij Hole 18. En dan ga jij terug. Dus tégen de richting in. Met een karretje. Je gaat natuurlijk niet lopen. Gekkenwerk. Pas op voor losvliegende balletjes. Levensgevaarlijk. Je streept de flights gewoon af die je gehad hebt, maar let wel op want sommige flights zijn dubbel, maar dat is logisch. Spreekt voor zich. Hier. Vijf. Zes. Elf. Tien. Zie je? Dubbel. Ze spelen gewoon Scramble 4-bal Strokeplay, da’s een voordeel. Dus. Goed. Hier, de sleutels van de Golf Cart. Succes.’

En weg was ie.

‘Bedankt’, zei ik nog schaapachtig. Hij had het voor elkaar gekregen in twee minuten tijd de Spookrijder stil te krijgen, iets wat Mevrouw de Spookrijdert in 27 jaar niet één keer gelukt is.

‘Jezus wat ben jij een lul’, was de reactie van teamcaptain en bestuurslid Norbert de Boer die de vinger op de overgevoelige plek legde toen ik hem een paar weken terug zei dat ik dit jaar alleen langs kon komen bij de Golfclub om een fotootje te maken maar méér ook niet (druk druk druk), ‘en dat noemt zich Spookrijder…je zit vast in je comfort zone …en het is trouwens geen Golfclub want die gebruík je… het is Golfvereniging…eikel!’

Ik benijd mijn fietsvrienden om hun etiketvrije denken. De facto rijden zij meer Spook dan ik.

[Klik op de kleinere afbeeldingen uit de fotogalerij voor een vergroting]

De eerste die een gooi doet naar de eretitel Hoe Krijg Je Een Golfvereniging Stil, is Thomas Wortelboer die de tientallen deelnemers tot stilte maant op het buitenterras. Hij opent de Golfdag met een persoonlijk getinte en dus prachtige toespraak. Thomas refereert aan de individuele Alpe d’HuZes campagnes van onder meer teamgenoten Monique en Jorrit. En het wordt stil. Thomas spreekt met een minzame glimlach die alleen aan Brabanders, Gods vriendelijkste schepsel van de homo sapiens, voorbehouden is. Het is muisstil. Thomas spreekt uit eigen ervaring. Met zijn five ‘o clock shadow baartje en het charmante spleetje tussen zijn voortanden is Thomas het sprekende evenbeeld van Rob de Nijs. Ik laat een denkbeeldige speld vallen die met een echo neerkomt. Ik overweeg Thomas te interrumperen met een smakkerd boven op de mond, maar ik weet me nog net in te houden omdat mijn aandacht plots wordt getrokken door Leo Beenhakker die ondertussen met zijn overbekende nonchalance een sigaartje heeft opgestoken. Als je Feyenoord ooit eigenhandig kampioen hebt gemaakt, hoef je je niet druk te maken over het doel van dit event, kanker de wereld uit krijgen.

Pas rond de klok van achten ‘s avonds meld ik me weer bij de golfvereniging die ik geen club mag noemen omdat ze die gebruiken. De golfers zitten met glimmende gezichten aan lange tafels als speaker Arno Bremer tussen het voor- en hoofdgerecht aandacht vraagt voor een filmpje dat de Rotterdamse documentairemaker Sander de Kramer maakte in het Familiehuis Daniel den Hoed. De opbrengst van de aanstaande veiling en van de verkoop van de golf-flights (ik heb in golf-linguïstische zin nog altijd geen idee wat een flight nu precies betekent) gaat voor de helft naar de Alpe d’HuZes campagne van de Rotterdam Fund Racers en voor de andere helft naar het Familiehuis Daniel den Hoed.

Sander is de volgende die dingt naar de titel Hoe Krijg Ik Een Golfvereniging Stil?

Het licht wordt gedoofd, gesprekken verstommen. Op het grote projectiescherm zit een vrouw tegenover haar man in een ochtendjas. Hun dochtertje speelt aan de lage salontafel. Sander stelt vragen. Beheerst. De ouders antwoorden. Beleefd.

”Wij komen uit Eindhoven. Wij kunnen deze moeilijke periode alleen maar doorstaan door het Familiehuis… door dicht bij elkaar te kúnnen zijn”, verzucht de vader, “zonder mijn familie kan ik eh…”. “Voor wie doe je dit?”, vraagt Sander. “Voor haar”, antwoordt de snikkende vader die zijn dochtertje oppakt om haar te knuffelen.

Het filmpje legt het doel van deze avond, van onze droom, van onze missie, ondubbelzinnig bloot. De korte documentaire is zo hartverscheurend naakt dat het doodstil is geworden in het clubhuis. Iemand kucht. Ik staar naar mijn vingers die op mijn camera rusten. Mijn fietsvriend Mark ademt door zijn neus. Dit. Alleen dit. Neus. Feiten. Ik voel een drang tot vloeken en fietsen. In die volgorde.

Iemand begint een voorzichtig applaus. Het krijgt vervolg. Het klinkt beheerst maar vastberaden. De veiling kan beginnen.

‘Eenmaal andermaal…. Vijf-en-twintig euriessss…… VERRRRKOCHT!’

Veilingmeester van dienst Arno Bremer heeft zojuist de Ray Ben zonnebril aan de rechtmatige eigenaar terug verkocht. Ik veeg een traan uit mijn oog van het lachen. Wat een baas.

‘Niet zeuren gozert, als je dat ding voorgoed kwijt bent moet je weer allerlei verzekeringspapieren invullen…. daar ben je nu van af en dat kost je maar vijfentwintig eurootjes…’

Gelach alom.

Arno knipoogt naar me. Ik ben onder de indruk van de behendigheid waarmee hij de geachte aanwezigen dan weer tot rust maant en dan weer tot beweging aanzet. Arno is de dirigent, wij de orkestleden. Hij verkoopt een Feyenoord-Auping-Bed waarin, maar niet verder vertellen, Dirk Kuyt zijn eerste kind heeft verwekt.

Volgende veilingkavel. Een volledige week vakantie in een villa aan de Spaanse kust. Handen wil Arno zien! Handen! Ook Arno dingt nu mee naar de titel Hoe Krijg Je Een Golfvereniging stil?

‘Ja die mijnheer daar links! Hallo zit jij nou je haar goed te doen of wil jij op vakantie? Ja wat wil je nou joh? Hahaha! Geintje hoor gozert! Ja daar rechts! Duizend eurootjes! Wie zie ik nog meer? Ja hoor, dat wordt nog wat! Die mijnheer met die toupet weer daar! Tweeduizend euro! Heerlijk dit! Nou kom op! Wie maakt me los?…’

Ik zit met zweet in mijn handen en durf niet te bewegen. Als ik nu per abuis mijn hand opsteek, kan ik een krantenwijkie gaan zoeken. Of een bank overvallen. Dat laatste lijkt me minder vermoeiend.

‘EENMAAL…. ANDERRRRRRMAAL…. VERRRRRR-KOCHT! DRRRRRRIE-ZUI-ZEND EURRRRIETJES!’

De veiling zit erop.

De opwinding golfde zo-even nog door het clubhuis, nu is het tijd voor bezinning. Enkele trotse winnaars van veilingkavels houden hun trofeeën omhoog zoals kinderen met hun Sinterklaascadeautjes plegen te doen: de schoenen van Robin van Persie, gesigneerde shirts van Chantal Blaak, Feyenoord, het Nederlands Hockeyteam.

Achter de schermen wordt druk gerekend. De glimlach van fietsvriend Mark van Son is veelzeggend. Hij had tijdens de veiling al meegerekend en had met regelmaat tussenstanden via de groepsapp van de Fund Racers doorgeappt.

Bij de geluidstafel hijgt spreekstalmeester Arno nog wat na.

‘Dit is topsport gozert. Ik krijg hier zo veel energie van.’

Ik complimenteer hem voor de professionele wijze waarop hij de avond in goede banen leidde. Geen moment kreeg de zaal iets mee van de tijdsdruk (“psssst Arno…. effe tempo nu…. anders koelt het hoofdgerecht te snel af…”) waaronder hij moest werken. En iemand die een verloren zonnebril met winst voor het goede doel weet terug te verkopen aan de rechtmatige eigenaar, verdient sowieso eeuwige roem en een plaatsje aan het raam als het uur u daar is.

Arno haalt nu het bestuur van de Rotterdam Fund Racers en de directrice van het Familiehuis Daniel den Hoed naar voren. Twee blanco cheques worden vastgehouden. De geluidstechnicus van Arno laat Vangelis-achtige spanning verhogende klanken door de speakers horen. Met een merkstift wordt de opbrengst tergend langzaam, namelijk cijfer voor cijfer, ingevuld. Uiteraard wordt begonnen met de nullen achter de komma. De geest van Mies waart anno 2018 nog altijd rond.

“ZE-VEN-EN-VEERRR-TIG-DUI-ZEND-TWEE-HON-DERRRD-EU-RRRO!!!”

Kippenvel, veroorzaakt door de stem van Arno. Hij is na Thomas en Don Leo de derde man in successie die me deze dag bij de keel grijpt. Als ik zou kunnen dansen, zou ik hen stuk voor stuk ten dans vragen. Met Thomas zou ik walsen op Malle Babbe, met Don Leo zou ik een onschuldig foxtrotje willen uitproberen en met Arno zonder enige twijfel de stoelendans.

Een staande ovatie vult de ruimte. Gejoel. Geklap. €23.600,00 voor de Alpe d’HuZes Campagne van de Rotterdam Fund Racers en nog eens €23.600,00 voor het Familiehuis Daniel den Hoed.

En ik?

Ik ben sprakeloos, waarmee we terug zijn bij de hamvraag van deze avond:

Hoe Krijg Je Een Golfvereniging Stil?

***

De Stichting Rotterdam Fund Racers dankt de volgende partners die deze Golfdag tot zo’n daverend succes hebben gemaakt:

– Directie en medewerkers van Golf & Country Club Capelle aan den IJssel;

– Arno Bremer van Bremer Media & Events;

– Alle gasten voor hun deelname aan de Golfdag, de veiling en de loterij.

Eventuele donaties:

Alpe d’HuZes Actiepagina van de Rotterdam Fund Racers

Het Familiehuis Daniel den Hoed

Alpe d’HuZes Actiepagina van schrijver dezes

Namens alle (ex-)patiënten dank voor jullie steun!