“Woorden mogen alleen dienen om de stilte te verbeteren.”
– Karel Jonckheere

Vreemd. In de zogenaamde Vriendenboekjes van mijn dochters van vroeger moest je invullen wat je favoriete eten was. Je favoriete drinken. Stad. Getal. Kleur. Sport. Maar nooit werd gevraagd naar je favoriete woord, terwijl het bestaan van de wieg tot aan het graf toch valt of staat met woorden.

Mijn lievelingswoord is stilleven.

Op foto’s en schilderijen wordt mijn aandacht (on)bewust getrokken juist naar stillevens, omdat ik de opdringerigheid van de mens dikwijls als storende factor beschouw. Zo had ik persoonlijk De Nachtwacht indrukwekkender gevonden zonder de nadrukkelijke aanwezigheid van kapitein Frans Banninck Cocq en diens luitenant Willem van Ruytenburgh.

De mooiste stillevens zijn gezichtsloze selfies.

Ik moest aan een stilleven denken toen Jeanette Voets, woordvoerster van de ‘Vrienden van Hospice Lansingerland’, zo-even het woord voerde. In haar betoog liet zij enkele keren het belang van stilte vallen. Voor een kort moment nam Jeanette ons mee naar de stille laatste uren van een terminaal zieke patiënt in het hospice dat zij vanavond vertegenwoordigde. Het viel mij op dat het woord “stil” aan waardigheid wint wanneer het in een vol restaurant gebezigd wordt.

Het hospice verschaft als stilleven een stil leven.

Eenzelfde soort stilte viel Ruud Maaskant, voorzitter van onze trotse Stichting Rotterdam Fund Racers, ook te beurt toen hij deze avond, een Walking Charity Dinner bij Brasserie en Wijnbar Muller & Co., opende met een speech die alle gasten deed zwijgen.

Ruuds speech was een stilleven van woorden.

‘Wij kunnen het verschil maken.’

Slechts vijf woorden telde ik. Woorden die los van elkaar tamelijk alledaags zijn, maar die, gerangschikt in de juiste volgorde, alles zeggen over het doel van onze Stichting. De vijf woorden blaken van leven en sterven gelijktijdig in schoonheid, een voorwaarde voor de puurste vorm van poëzie.

‘Wij kunnen het verschil maken.’

Het bestaan kan gezien worden als een constante zoektocht naar een stil leven en het aardse is niets meer dan één aaneenschakeling van talloze stillevens. Je hebt geen smartphone of fotocamera nodig om een stilleven te maken. Je kan het ook in gedachten. Ruud sprak de woorden “wij kunnen het verschil maken” en zijn stilleven was al gemaakt:

Trots. Kaal. Vriendelijk. Afgetraind. Bescheiden. Kwetsbaar. Empatisch. Goedhartig. Open. Vastberaden.

In stilleven zitten de woord stil en leven. Losse woorden om te omarmen en om in samengevoegde vorm te aanbidden.

Naarmate de avond vorderde volgden meer en meer stillevens die als een horde wilde mustangs in volle draf op me af galoppeerden. Ik was de cowboy die met zijn lasso de stillevens moest zien te vangen in woorden:

Jiska, de charmante vrouw van Ruud van der Meijden, die als Brabantse op z’n Rotterdams ging lopuh te proberen een Broodje HamburgerT te lopuh te bestellen (een verbaal stilleven).
Advocaat Gerard van der Wende die zichzélf overbood tijdens een spontane veiling van een verrijdbare Airco (een beschonken stilleven).
Onze wereldkampioene en trotse ambassadrice Chantal Blaak die schoonheid, bescheidenheid en stilte tot kunstvorm heeft verheven (het ultieme stilleven).
Ron Mets die mijn moeder regelmatig aan haar elleboog trok (“ga nou mee joh!”) om haar aan te sporen vooral mee te gaan naar de Alpe (het ruwebolsterblankepit stilleven).
Bestuurslid en van origine hardloper Norbert de Boer die toegaf voor het eerst in zijn leven (“duurde anderhalf uur, man wat een kutwerk!”) zijn benen te hebben geschoren (een bekentenis stilleven).
Dannis de Redelijkheid, koersdirecteur van de Ronde van Kralingen, die mij als schrijvert het grootst denkbare compliment gaf om me daarna een tik op mijn harses (“ouwe tering gek”) te geven, simpelweg omdat we wel gewoon Rotterdammers onder elkaar blijven (een Rotterdams stilleven).
Bestuurslid Mark van Son die, zo trots als een kind, zijn bolide vlak voor de entree had geparkeerd zodat iedereen getuige was van de (Stichting Rotterdam Fund Racers….Hand in Hand Vastberaden!) belettering (een trots stilleven).
En niet te vergeten Gerard Zwartkruis van Rabobank die, in zijn ijver dé foto van de avond te maken, met moeite zijn haarlok op plaats kon houden ter verbloeming van zijn wijkende haargrens en haast onhoorbaar mompelde “wat een avond….wát een avond…” (een inspirerend stilleven).

Al mijn vrienden zijn stillevens.

Nog vóór Jeanette Voets had Geert Eijkenboom, lid van de Raad van Toezicht van de Stichting Alpe d’HuZes, het woord gevoerd. Van kanker een chronische ziekte maken, zo verwoordde hij onze breed gedragen wens. Terwijl Geert onze missie toelichtte, maakte mijn brein van een flashback een stilleven:

Op woensdag 31 mei 2017 interviewde ik Geert om klokslag half elf ’s ochtends op de top van Alpe d’Huez. Ik vroeg Geert het scepsis weg te nemen bij dat smaldeel van de mensheid dat kopje onder is gegaan in de poel van cynisme. De retoriek is inmiddels genoegzaam bekend:… er blijft veel aan de strijkstok hangen… ik betaal al genoeg belasting… heb toch geen zin… ik doneer al voor eh…hoe-dat-nou?….eh dinges… weet je wat dat kost joh, doneren?

Geerts zette in het filmpje eigenhandig het cynisme schaakmat.

Na afloop boetseerde ik voor de spiegel van de hotelkamer eigenhandig een stilleven van woorden van het gesprek met Geert:

Geloof in de kanskaart bij Monopoly. Verlaat de zijlijn. Geloof in de stilte van het leven. Maak het verschil.

Het brengt ons terug naar het stilleven van nu.

Er wordt een cheque overhandigd aan Jeanette Voets en Geert Eijkenboom. Er is vijftienduizend euro te verdelen. Als we niets hadden gedaan, was er geen geld gegenereerd. Niets doen is geen optie, de cynici hebben verloren en inderdaad…de Rotterdam Fund Racers kúnnen en zúllen het verschil gaan maken.

Slotconclusie (ter overweging om op te nemen in de statuten van de Stichting Rotterdam Fund Racers):

Mensen die niet geloven in onze missie zien de schoonheid van een stilleven niet. Zij zetten het leven stil.

***

Vind hier meer informatie over het Hospice Langsingerland.

Grote dank aan directie en medewerkers van Muller & Co. voor de sponsoring en de gastvrijheid.

Dank aan alle overige sponsoren:

Nice To Meat
Zegro
Barki
Zoet
Heineken

Dank aan alle gasten voor hun aanwezigheid en voor het massale kopen van de lootjes.

Genezingen zijn niet altijd wonderbaarlijk, zij kosten geld!

Geloof jij ook in de kracht van een stilleven? Bezoek dan onze website en doe een donatie en ondersteun onze missie om van kanker een chronische ziekte te maken!

Bij voorbaat dank!

***

FOTOGALERIJ:

(foto’s Fabienne Hendriks)

Broodje Hamburgert

Jeanette Voets (Hospice Lansingerland) en Geert Eijkenboom (Raad van Toezicht Alpe d’HuZes)