Woensdag 15 januari 2025 vond op het hoofdkantoor van Rabobank Rotterdam de Kick-Off plaats van de Alpe d’HuZescampagne van de Stichting Rotterdam Fund Racers. Mij kwam de eer toe om deze bijzondere aangelegenheid, als ambassadeur van de Stichting, te mogen hosten.
Dit was mijn openingsverhaal:
Op dinsdag 4 juni 2024 stuurt mijn tante Ineke mij om 16:55u de volgende voicemail via WhatsApp. Ik heb haar net foto’s en filmpjes gestuurd van onze trainingsrit op de besneeuwde Galibier, ter voorbereiding van Alpe d’HuZes 2024:
“Hé schat, nou daar ben ik weer eens. Ik weet niet wat ik inmiddels wel of niet heb laten horen, want het is hier niet al te best gegaan de afgelopen dagen. Dus dat is eigenlijk jammer genoeg geen goed nieuws.
Maar goed, het is niet anders. En ik kan in ieder geval genieten van jouw verhalen. Ik kan me voorstellen dat jij niet kan genieten van jouw daden. Want het is veel wat je buiten flikt, onvoorstelbaar voor mij heel mooi om te lezen en schitterend om mee te maken zoals je het vertelt en zoals je op de foto’s laat zien, maar het is een dingetje zeg… mijn God dus echt super trots op jou… onvoorstelbaar het maar het blijft een killing killing game.
Ja zoals je weet gaat het hier niet echt lekker. Ik zit ongeveer aan het hoogste van mijn pijnbestrijding en vanmorgen heb ik een gesprek gehad met de huisarts over hoe vanaf hier nu verder en daar moet ik over na gaan denken, want ze je kunnen niet vol blijven pompen met van alles en nog wat… tot zover begrijp ik het nog wel. Want ja het houdt ook een keer op, dat is zo duidelijk als wat. En ja wat dan nog de alternatieven zijn, dat is eigenlijk hetgeen waar je je op moet gaan concentreren. Daar moet ik gewoon even wat verder over nadenken, maar dit is nu niet het moment om daar verder over te praten. Dat hoor je natuurlijk zodra ik er zelf uit ben.
Maar we gaan ons eerst concentreren op hetgeen jij aan het doen bent, waarvoor je al maanden in het weer bent. Dat lijkt me veel beter, voor mezelf ook!
Voor nu een hele dikke kus voor jullie. En ik zou zeggen tot later. Dikke kus en heel veel liefs van je tante. Hoi hoi, dag schat…”
Twee dagen later vond Alpe d’HuZes plaats. Na vier keer de Alpe te hebben beklommen voelde ik mij nog altijd beresterk. Door de plotseling veranderde weersomstandigheden moest ik mijn poging om de Heilige Zes te halen, tot mijn spijt staken. Ik had voortdurend aan tante Ineke gedacht. Het regende pijpenstelen, het waaide alsof het herfst was en op het moment dat ik in de verte de natte sneeuw zag, zag ik mijn droom smelten als sneeuw voor de zon.
Op de benedenverdieping van restaurant La Lanterne huilde ik als een kind dat de omvang en het gewicht van de teleurstelling niet kan bevatten. Ploeggenoten die naar beneden kwamen voor een plas- of poepbeurt gaven me een knuffel.
Snot. Tranen. Zweet. Regenwater. Koude douche.
48 dagen later, op woensdag 24 juli 2024, overleed tante Ineke om drie uur ’s middags in het bijzijn van haar dierbaren, waaronder mijn moeder en mijn tante. Wij bevonden ons in de huiskamer ernaast waar mijn dappere tante Ineke zo-even afscheid van ons afgenomen.
Zij kon niet meer. Het was op. Opper dan op. Ik dacht aan de belachelijke slogan van Alpe d’HuZes dat opgeven geen optie zou zijn…
Opgeven was voor tante Ineke weldégelijk een optie, alleen was niets doen voor haar géén optie, want tot in het crematorium een week later bleef zij – postuum – aandacht vragen voor mijn campagne, voor ónze campagne, voor het KWF, voor Alpe d’HuZes, maar vooral voor de Rotterdam Fund Racers. Overal lagen printjes van de QR code die naar onze Actiepagina leidden.
En de eerste twee donaties voor mijn campagne anno 2025 kwamen ook voort vanuit het nalatenschap van tante Ineke, de verkoop van haar kleding werd door een van haar beste vriendinnen op mijn Actiepagina gestort. Haar geest leeft dus voort, omdat liefde de dood overwint. Altijd en overal.
En om precies díe reden zijn wij al onze gestorven dierbaren verplicht om het leven te vieren, omdat het leven vieren de opgestoken middelvinger is naar de duivel en de duivel is, zoals wij inmiddels weten, de uitvinder van de ziekte kanker.
Waarom nu dit verhaal?
Omdat mijn tante Ineke ook jóuw tante Ineke is. Mijn tante Ineke kan jóuw vader, zus, broer, partner, dochter, kleinzoon, neef, buurman, collega of beste vriendin zijn.
Mijn tante Ineke is ook Piet Leeuwangh,
mijn tante Ineke is ook Piet en Matty Smilde,
mijn tante Ineke is ook Renate Vastbinder,
mijn tante Ineke is ook Lisette in ’t Veen,
mijn tante Ineke is ook Bep Beekwilder.
Enzovoorts, enzovoorts.
Dáár zetten wij op in. Ieder jaar weer. Hand in hand vastberaden. Voor alle tante Inekes van deze wereld. Onze trots en onze volharding zitten verankerd in ons logo, in ons groenwitte shirt en in onze onderlinge vriendschap die met geen kanon kapot te schieten is.
Alpe d’HuZes 2025 staat in het teken van alle tante Inekes.
En dus zeg ik, namens al onze donateurs, sponsoren, supporters en namens alle tante Inekes:
Dank jullie wel en heel veel succes!
***
Dit wordt mijn elfde deelname aan Alpe d’HuZes. De Stichting Rotterdam Fund Racers zet zich onverminderd in om van kanker een chronische ziekte te maken. Deze strijd kunnen wij niet alleen voeren, jullie steun blijft daarbij onontbeerlijk.
Ondersteun jij ook dit jaar mijn campagne? Dat kan door een donatie te doen op mijn Actiepagina.
Namens alle tante Inekes, alle (ex-)patiënten en hun dierbaren: dank jullie wel!
