‘Waarom ik mijn medewerking verleen aan Alpe d’huZes? Mijn schoonouders zijn beiden overleden aan kanker. Ik heb bovendien een goede klik met Virginia. Zij vroeg me ooit om mee te gaan. Ze sprak over een “mooi stel mensen”. Echte Rotterdammers. Direct. Rauw. Hart op de tong, maar hart van goud. Dat sprak me meteen aan.’

De duimen van Henry hebben binnen no time het pijnpunt te pakken. Ergens tussen mijn linkerschouderkolom en mijn ruggenwervel.

‘Hier hè?’

‘Ja…tering… AAAH….aaaa…’

Ondertussen houdt een apparaat mijn geblesseerde linker kuit warm. Henry gebruikte het woord vasculair. Ik laat hier en daar een ‘tsjee’ en ‘man man’ vallen, omdat je iets moet zeggen als je geen idee hebt waar iemand het over heeft.

‘Je trapezius. Die zit vast. Hier.’

‘Tsjee…man man…’

Henry praat over zijn vrouw. Zijn hobby’s. Zijn drijfveren.

‘Zo. Nou je kuit. Effe voelen.’

Zijn duimen verdwijnen in mijn kuit. Hij bezigt nu het woord tonus.

‘Tsjee… man man…’

Zijn handen glijden over mijn huid – de ene hand volgt feilloos de ander, soms spant hij een vinger aan om spierweefsel los te maken. Dit werk is zijn roeping. Hij voelt zich als een vis in het water in zijn praktijk in Voorschoten, een gemeente die ik tot vanmiddag niet kende. Ligt gewoon ergens tegen Leiden aan. Je hebt geen idee wat er zo allemaal speelt buiten onze stadsgrenzen.

Ik ken meer van mijn moederland dan van mijn vaderland.

‘Mijn ouders wonen nog in het ouderlijke huis waar ik geboren ben. In Voorschoten ja. Ze leven beiden nog. Ik woon er met plezier en nu heb ik dus ook mijn praktijk hier. Geloof het of niet, maar ik besta vandaag, zaterdag 12 januari 2019, precies zeven jaar.’

Shakespeare deed een stuk ingewikkelder over de bestaansvraag, maar was dan waarschijnlijk ook een waardeloze sportmasseur.

Henry vraagt me wat er precies gebeurd is.

‘Lulliger kan het niet. Ik ben maandag gaan hardlopen. Echt met de rem erop. Klein rondje. Nog geen vijf kilometer. Bij het laatste stukkie voelde ik mijn kuit wat trekken. Niks bijzonders, ik had immers een tijdje niet meer gelopen. Die dinsdag stond het nog aardig strak, maar geen paniek. Die woensdag liep ik met Mevrouw de Spookrijdert van kantoor naar huis en toen voelde ik ineens iets knappen in mijn kuit. Mevrouw de Spookrijdert stuurde me door naar de huisartsenpost van het IJsselland Ziekenhuis.’

‘Verstandig van Aniet.’

‘Allemaal ruk natuurlijk. Vooral die kutkrukken. Ik voel me nu ineens patiënt. En dat wil ik niet. Ik zei de arts dat ik ook al een maand last heb van een vastzittende nek en schouders. Ik vroeg hem of dat iets met elkaar te maken had. Ik schaamde me kapot toen ik dat vroeg. Ik bedoel: wat heeft je nek met je kuit te maken?’

‘Wat zei de arts?’

Mooi hoe een vakman onzinnige uitspraken compleet kan negeren. Henry heeft geen boodschap aan mijn medische kort-door-de-bocht-filosofie: negeer de pijn, dan is ie er ook niet. Ik doe het ook met emoties als verdriet en teleurstelling. Helpt vaak. Niet altijd.

‘Volgens die arts waarschijnlijk een scheurtje tussen mijn kuitspier en mijn achillespees. En ja… mijn spieren stáán inderdaad onder spanning. Iets van tonus, zei ie volgens mij. Stress. Slaapgebrek. Hij was niet verrast.’

‘Hier. Dit is je Gastrocnemius.’

‘Tsjee…man man….’

Wil Henry me straffen? Wat heb ik hem misdaan?’

‘Heerlijk Henry…. dáár ja…. dáár…. jaaaa…’

Henry is sinds enkele jaren de sportmasseur van onze Alpe d’HuZes ploeg die zich sinds vorig jaar heeft verenigd in de Stichting Rotterdam Fund Racers. Nadat ik melding had gemaakt van mijn onfortuinlijke blessure had Henry onmiddellijk gereageerd:

“Met kinesiotape kan je veel doen zonder pijn.”

Meer had ik niet nodig. En zo kon het gebeuren dat ik een dag nadien voor het eerst in mijn leven de gemeente Voorschoten betrad waar ik de achterzijde van mijn lichaam toevertrouwde aan de magische handen van Henry.

‘Goed nieuws Spookrijder. Ik denk geen scheurtje. Eerder een flinke verrekking. Ik denk dat je geluk hebt gehad. Bewegen, maar niet belasten. En die krukken alleen bij langere afstanden.’

Bij Alpe d’HuZes mogen we gebruik maken van zijn en Virginia’s diensten. Mensen als Virginia en Henry beseffen niet dat zij meer doen dan alleen masseren. Aanzienlijk meer. Het komt vooral door de toon van hun stem. Er klinkt enkel gemoedelijkheid als ze spreken. Als onze masseurs praten tijdens een massage, ligt de wereldvrede voor het oprapen.

‘Welke kleur tape wil je?’ vraagt Henry, die tijdens Alpe d’HuZes zijn praktijk een volle week moet sluiten om die inkomstenderving vervolgens met een rein geweten te vergoeden.

‘Doe maar groenwit. De kleur van de Fund Racers’, antwoord ik hem.

Buiten omarmt hij me.

‘De dinsdag ga ik één keer met Virginia de Alpe op. Ik móet voelen wat jullie voelen. Zo knap wat jullie doen…helden!’

‘Wat je zegt ben je zelf!’, antwoord ik te laat. Ik zit immers alweer in de auto op de weg terug naar Rotterdam.

***

De Alpe d’HuZes fietsers van de Rotterdam Fund Racers kunnen niet doen wat zij moeten doen zonder de hartverwarmende inzet van mensen als Henry. Wij zijn ze dankbaar voor hun belangeloze support ten behoeve van een hoger gelegen doel: kanker de wereld uit krijgen.   

Meevechten in onze strijd tegen kanker?

Dat kan op mijn Alpe d’HuZes Actiepagina via déze link!

Namens alle Henry’s bedankt!

Bezoek hier de website van Henry’s praktijk “HDV Sportmassage” in Voorschoten.