“Alles wat op mijn pad komt brengt me iets.”

– Jeannette

Lees hier deel 1 van “Aan de Kant voor Jeannette!”

***

8 april 2022: in gesprek met Jeannette en de kat Rakker

De kat Rakker is een metafoor van jewelste. Het levende bewijs dat de natuur zich schikt naar de omstandigheden. De gehavende Rakker heeft niets van zijn trots of waardigheid hoeven in te leveren. Ook Jeannette slaagt cum laude voor het vak weerbaarheid aan de universiteit des levens. Aan de kant dus voor Jeannette die en passant ook nog eens de opleiding NLP met succes heeft gevolgd:

‘NLP staat voor Neuro Linguïstisch Programmeren. NLP helpt je bij je persoonlijke groei en communicatieverbetering. Ik ben absoluut geen zweverig  type en kom bij mij niet aan met klankschalen en de helende werking van geurkaarsen. NLP helpt je eigenlijk gewoon om jezelf beter te leren begrijpen en daardoor ook de mensen om je heen. ‘t Geeft antwoord op vragen door inzicht te krijgen in je eigen overtuigingen. Je onderzoekt welke mensen en/of gebeurtenissen in je leven zijn bepalend geweest… daardoor ga je snappen hoe je beeld over jezelf en over anderen is ontstaan en hoe je daar vervolgens mee omgaat en hoe je dat eventueel zou kunnen verbeteren. Mijn gevoelsleven vond ik eigenlijk best ongestructureerd. Door NLP krijgt het meer richting, meer duiding. Ik heb nu ook meer compassie voor mijzelf. Ondanks de angst, de teleurstellingen en het verdriet vind ik dat ik een krachtiger en opener mens ben geworden. Of misschien wel juist daardoor. Alles wat op mijn pad komt brengt me iets. In september ga ik verder met NLP.’

En die kracht heeft Jeannette nodig gehad. Het leven deelt zijn klappen uit, Mefisto ligt altijd voor iedereen op de loer om toe te slaan. In 2011 wordt bij Jeannette een volgende melanoom verwijderd, dit keer in haar kuit. De angst voor melanomen en het verdriet van de echtscheiding met Gerard in 2016 gaat ze te lijf door te sporten. Ze sluit zich aan bij een hardloopclubje in Nieuwerkerk en noemt de Bruggenloop, Lopen voor Sophia en de kwartmarathon als sportieve hoogtepunten door Rotterdam, de stad die door de jaren is gaan voelen als háár stad.

‘Ik dacht mijn leven aardig op de rit te hebben. Na de echtscheiding in mei 2016 kon ik dit huis in Nieuwerkerk kopen, na een tip van een moeder van een vriendin van Evi, nu mijn buurtjes. Het verdriet over de scheiding en de vrijheid gaven me de energie om snel knopen door te hakken….ook heb ik heel veel hulp gehad van mijn familie en vrienden, een morele steun in die tijd… Sinds augustus 2016 sindsdien woon ik hier met enorm veel plezier, een lot uit de loterij. Gerard en ik spraken co-ouderschap af en ik pakte hier mijn leven weer op. En zo kwam in 2018 kwam Henk in mijn leven.’

De eerste tijd heeft Jeanette geen behoefte aan een relatie, alleen het idee al. Bijkomen van alles, van het leven genieten….meer heeft ze niet nodig. Maar na een paar jaar heeft ze toch weer zin om iemand speciaals te leren kennen. Via Relatieplanet maakt Jeannette kennis met de geboren Fries Henk, op dat moment woonachtig in Linschoten. Het klikt meteen tussen de twee, Jeannette gaat het spannende avontuur met hem aan en in mei 2020 trekt Henk bij Jeannette in. Jeannette kijkt mij aan, tuurt dan naar buiten, geeft Rakker een aai die spontaan van de tafel springt en vraagt of ik nog koffie wil.

‘In 2021 kwam er een bruut einde aan mijn hardloperij door een blessure aan mijn heup. Ik heb nu zelfs een heupprothese, maar gelukkig bleek die kwetsuur niet kanker-gerelateerd dus ik kon opgelucht ademhalen. Toen wel ja…’

In november 2021 opent Jeannette haar Instagram account op haar mobieltje en komt er, toevallig of niet, een post voorbij van de Amsterdamse schrijfster annex cabaretière Paulien Cornelisse. Cornelisse heeft een mailtje gepost van haar huisarts naar aanleiding van een tv-interview met Paulien. Het ging over een verdikking in Pauliens hals die onschuldig bleek na controle. Moraal van Pauliens verhaal: ik ben opgelucht, maar laat het vooral controleren door een arts als je ook maar íets vermoedt. Ondertussen scherpt Mefisto zijn messen…

’Ik mag mijzelf wel een ervaringsdeskundige noemen als het gaat om bultjes. Ik had Pauliens post gelezen en dacht meteen: verdomme dat heb ik ook. Dus ik naar de huisarts die me geruststelde. Vast niets aan de hand. Na bloedonderzoek werd mijn schildklierfunctie onderzocht. Die was niet ontregeld. Dus het bultje had niets te maken met het disfunctioneren van mijn schildklier. Daarna werd het steeds spannender. In december 2021 volgde een echo. Dat was aanleiding voor verder onderzoek want er zat een gezwel. Via het cytologisch onderzoek werden kwaadaardige cellen gevonden. Toen bleef de vraag over welk type kanker het was, er waren vier categorieën, van goed behandelbaar tot niet behandelbaar. Ook kon er een verband zijn met de eerdere melanomen, dat zou ook niet best zijn.’

Aan de kant dus voor de rollercoaster van Jeannette van den Hoek. Haar wereld staat weer eens op z’n kop, ze maakt loops en salto’s, gaat tergend langzaam omhoog, stort naar beneden, schiet omhoog, maar nergens vliegt ze uit de bocht. Daar zorgt ze zelf voor, daar zorgt Henk voor. Geen seconde wijkt hij van haar zijde. Dit gevecht gaan ze samen aan. Omdat ze een geschiedenis heeft van melanomen wordt haar medisch dossier van de laatste twee decennia onder de loep genomen. De dermatoloog van het Sint Franciscus stelt Jeannette gerust: de plekken zien er rustig uit. De kans op uitzaaiing van een melanoom is niet waarschijnlijk. We schrijven januari 2022.

‘Ik vertelde het Evi meteen toen ik na de eerste afspraak met Dr. Castro thuiskwam. Er is schildklierkanker geconstateerd, maar nog niet bekend welke type en wat het verder betekent. Het was niet goed, maar vooral onbekend. We zaten alle twee effe lekker te janken op  de bank. Die gele bank daar ja. Dat schilderij hebben Evi en ik gemaakt.’

Tegen een geel decor en een rood hart houdt een man een vrouw bij haar middel vast. De vrouw draagt een ruime groene hoed. Ze gaan uit. Vanaf de zijkant kijkt de man de vrouw aan. Zoals je iemand ten dans vraagt waarvan je bij lange na niet zeker weet of ze “ja graag” zal zeggen. Vrouwen zullen eeuwig een mysterie voor mannen blijven.

‘Huilen mag. Moet. Hoort erbij. Ik had ook Leon gebeld, hij woont intussen op zichzelf in de stad. En mijn ouders en mijn broer Klaas, mijn schoonzus, hun kinderen, Henk z’n meiden, z’n familie…allemaal reageerden ze rustig en bezorgd, heel lief. En goede vriendinnen en vrienden. Steeds met Henk erbij vertelde ik het, zodat hij kon aanvullen en het van mij kon overnemen als dat moest. Ik heb steeds benadrukt wat op dat moment bekend was qua uitslag. En dat ik nog geen enkel scenario ga invullen. Om te voorkomen dat het gesprek daarmee aan de haal zou gaan. En ook als een soort mantra voor mezelf, om rustig en in het moment te blijven.’

Vier weken na de cellenpunctie volgt een weefselpunctie die Jeannette beschrijft als onprettig:

‘Het was weer wachten op de uitslag en dat duurde ellenlang voor mijn gevoel. Hoewel het me lukte om afleiding te zoeken, niet na te denken over de “wat-als-vraag” spookte wel door mijn hoofd…dit kon alle kanten opgaan, ook hele foute. Natuurlijk was ik bang. Ik raakte niet echt in paniek, maar ik had wel een soort van zwaar beklemmend gevoel… verlamd bijna… “het is wat het is”… “het lot zal bepalen”…zoiets… gelukkig was Henk overal erbij… hij is mijn rots in de branding… want als ik één ding heb geleerd… onderga zoiets niet alleen…’

Dokter Castro, haar internist met een prettig Latijns-Amerikaans voorkomen, vertelt haar de uitslag op een kalme manier:

‘De uitslag was niet goed maar ook niet heel slecht. Kanker. In dit stadium was het duidelijk dat het de behandelbare variant was. Wel hield Castro een slag om de arm over het precieze scenario, want  de calcitoninewaarde in mijn bloed zou bepalend zijn voor het risico op uitzaaiingen. Ja, hoe reageer je dan? Heel blij …. de twee slechtste scenario’s waren afgestreept…maar ik was nog niet gerust, eerst nog afwachten wat het bloedonderzoek zou uitwijzen. Ik heb uiteraard alles met mijn inner circle gedeeld. In het onzekere, bange begin een kleine kring….het fijne daaraan was dat ik bijvoorbeeld tot de operatie heb kunnen doorwerken omdat werk echt afleiding voor me was en ik wilde niet als “de patiënt” overkomen. Bovendien had ik er geen zin in om 20 keer hetzelfde pijnlijke verhaal te vertellen en moeilijke vragen onbeantwoord te laten, hoe goedbedoeld en hartverwarmend de belangstelling van mensen ook is natuurlijk. Naarmate de situatie duidelijker werd, maakte ik de kring groter.’

In afwachting op de uitslag van het bloedonderzoek schiet Jeannette in de survivalmodus. Op tv kijkt ze niet langer After Life van Ricky Gervais, nog steeds niet. ‘Komt te dichtbij’. Ze kijkt lichtere programma’s, traint bij Sportiv, fietst en wandelt….altijd met muziek, Adele, De Dijk of Direct. En ze praat er veel over….met Henk natuurlijk….en de mensen dichtbij haar. Tegen de nervositeit en om goed te kunnen slapen slikt ze Valdispert Forte. De uitslag van het bloedonderzoek is positief, zo wordt haar telefonisch medegedeeld, gelukkig! Toch blijft ze nog steeds ‘ingetogen blij’. Ze weet immers dat er een operatie moet volgen. Ze is er nog niet. Ze moet vooral rustig blijven en dat lukt. Werken is een lekkere afleiding en Jeannette en Henk schalen hun sociale leven wat af. De contacten die er wel zijn, worden nog betekenisvoller. Haar angstmomenten deelt ze met Henk, omdat iedere branding een rots verdient. En vice versa.

2022 Henk en Jeannette wandelen op het strand van Hoek van Holland: iedere branding verdient een rots en vice versa

‘Uit de bloedwaarden moest blijken of mijn lymfeklieren vanwege het risico op uitzaaiingen verwijderd moesten worden. Dat was het enige dat ik wist. Informatie hierover googelen heb ik, na mijn ervaringen daarmee met het melanoom, bewust niet meer gedaan. Als dat had moeten gebeuren, zou de operatie vijf uur in beslag nemen, zo las ik later. Ook zo blij dat ik dat niet wist….zo’n lange narcose is geen pretje, ik heb altijd last van misselijkheid.’

Op 28 februari 2022 wordt Jeannette geopereerd in het Vlietland Ziekenhuis. De ingreep zou een à twee uur in beslag nemen. Het is vier dagen na de brute inval van Rusland op Oekraïne. In de zaal ter voorbereiding op de operatie volgt ze het nieuws op de voet.

‘Naast me lag een vrouw. “Ik krijg een nieuwe knie, en jij?”, vroeg ze op zo’n typisch Rotterdamse manier. Gortdroog. “Bij mij gaat mijn schildklier eruit”, antwoordde ik. We moesten alle twee lachen en zeiden nog wat een voorrecht het was dat we hier lagen en niet in bijvoorbeeld Oekraïne. Of in Marokko, waar zij vandaan kwam. Daar had ze geen nieuwe knie kunnen betalen. Na de operatie was het herstellen en nu vandaag, 8 april, moet ik wachten op een afspraak van een radioactieve jodiumslok. Klinkt een beetje vies hè?’

Op het moment dat Jeannette mij uitlegt dat medicatie de functie van de bij haar verwijderde schildklier overneemt, gaat de telefoon. Het ziekenhuis. De afspraak voor de radioactieve jodiumslok is gepland voor 23 mei. Per 25 april moet zij stoppen met het slikken van schildklierhormoonmedicatie. Dit kan effect hebben op haar concentratievermogen, energie en stofwisseling. Vanaf 16 mei krijgt zij een jodiumarm dieet en wordt er een echo van het halsgebied gemaakt. Na de radioactieve jodiumslok zal ze een paar nachtjes in het ziekenhuis moeten blijven, zo is haar verteld.

‘Daarna is het de richtlijn om twee weken afstand te houden van iedereen. Dat betekent dat ik de bruiloft van Eline, Gerard z’n dochter uit z’n eerste huwelijk, op 27 mei denk ik niet helemaal kan meemaken…misschien kort feliciteren en sowieso op afstand….zo jammer! En ik had ook zo graag baby Beau – de zoon van Rory en Angel – weer even geknuffeld…maar dat gaat ‘m niet worden. Op 31 mei heb ik dan een bodyscan in het ziekenhuis waarmee gedetecteerd wordt of met de radioactieve jodiumtherapie kankercellen in andere gebieden zijn geraakt. Althans zo heb ik het begrepen…ik krijg nog een intakegesprek daarvoor.’

Dinsdag 31 mei is twee dagen vóór Alpe d’HuZes. Een kort besefmoment. Het vel van een kip. Het doorslikmoment van het laatste balletje in de soep. De voorbij denderende trein. De hardloper die het estafettestokje doorgeeft. De finishlijn op Alpe d’Huez. En Jeannette die dik duizend kilometer verderop een bodyscan in het ziekenhuis ondergaat.

Jeannette glimlacht. We kijken samen in stilte naar buiten. Het bootje van Henk en Jeannette ligt klaar in de Ringvaart. Gekocht in de gekke coronatijd….om toch iets te doen te hebben….ook voor onze kinderen. Deze zomer ligt hij weer in de haven bij de Rottemeren en gaat er ook gekanood worden! Aan de muur hangt het schilderij dat ze met Evi maakte. De driepotige Rakker ligt alweer in katzwijm. Kaartjes voor komende concerten zijn in the pocket….volgende week weer Direct en in juni Anouk. Maar nu staat er geen muziek op. Luisteren naar stilte geeft een voor onwennige dimensie aan het bestaan. Het verschaft ruimte voor de weergalm van de ademhaling. We glimlachen. Het intense gesprek komt plots een einde, alsof de Lieve Heer zelve op de pauzeknop heeft gedrukt. Ik omcirkel woorden in mijn notitieboek. Veraf wordt dichtbij, de top van de Alpe ligt vlak naast het Vlietland Ziekenhuis. We houden elkaar vast. Hand in hand vastberaden.

2017 Survivalvakantie Kroatië

2019 Nieuwerkerk Runners

Kerst 2019, met Anouk en Marijn, de dochters van Henk

2020, Leon en Henk

‘Heeft dit allemaal ook nog iets positiefs opgeleverd, Jeannette?’, vraag ik uit het ogenschijnlijke niets.

‘Jeetje…ja, zeker…best veel…ik ben blij en dankbaar hoe alles bij mij loopt. De goede zorg hier, het geluk dat ik heb… ik heb een engeltje op mijn schouder, het had zomaar heel anders kunnen lopen… In m’n werk als Casemanager Verzuim kom ik dat natuurlijk ook regelmatig tegen… in dezelfde periode dat mijn schildklierverhaal speelde, is in precies dezelfde korte periode een collega overleden aan leverkanker… uit het niets… we waren op hetzelfde kruispunt, maar haar afslag ging naar het zwarte scenario, de mijne niet. Ik mag in mijn handjes knijpen…

Ik kan meer in het ‘nu’ zijn… mijn gevoel volgen en tegelijkertijd realistisch blijven. Met compassie naar mezelf en anderen, blijven geloven in het positieve, het goede, dat blijven zien… je daarop richten… en daar ook naar handelen, ’t helpt om de situatie voor jezelf en anderen op dat moment zo goed mogelijk te maken. Ook al zijn de omstandigheden – die je niet kunt beïnvloeden – slecht of beangstigend.

En ik kon de diagnose kanker, de behandeling en alles eromheen los van mezelf te zien… niet dat ik het wegstopte hoor, wel erover praten… heb ik ook veel gedaan… en soms huilen… maar het hoeft mijn gedrag niet constant te beheersen. Het lukte me om het onderwerp  bewust uit m’n gedachten zetten, te parkeren en zelf door te gaan met andere dingen. Met mensen, sporten, muziek of een podcast luisteren, werk en andere bezigheden… gewoon als afleiding en toch lekker bezig te zijn en het leuk te hebben. Het leven gaat ondertussen gewoon door met alles erop en eraan… en het maakt het minder zwaar.

En nog een keer het besef waar het echt om gaat. Ik ben ook zo blij en trots hoe Henk en ik dit samen  gedaan hebben en doen. Mijn kinderen… Henk en Evi met haar knuffels die me samen kwamen halen uit het ziekenhuis. Leon die helemaal op de hoogte blijkt omdat ie alles heeft opgezocht op internet. Mijn ouders natuurlijk en met mijn broer Klaas niet te vergeten… familie, vriendinnen, vrienden… dat is wat belangrijk is…’

2021 Familieweekend waarop de uitgestelde verjaardag van de moeder van Jeannette werd gevierd

Jeannette met Evi

2022 Evi haalt Jeannette op uit het Vlietland Ziekenhuis

2021, fijn varen over de Rottemeren

Van v.l.n.r. Henk, Jeannette, Evi, Leon en Charlotte (vriendin van Leon)

Onderweg met Henk en Pa en Ma Van den Hoek

‘Dat heeft mijn leven intenser gemaakt… het geeft me meer rust en stabiliteit van binnen… geeft me kracht …”wijsheid”. NLP heeft daar ook zeker veel bij geholpen… Wat er ook gebeurt met me, dat gaat allemaal nooit meer weg, dat blijft in mij. En eh… zoals wij hier ook zitten… jij en ik… zo’n mooi gesprek… en dan denk ik aan vroeger… aan de kroeg… de muziek.. dat lachen… en dat we jaren later zo hier zitten… dat is geweldig toch…?’

Er rolt een traan van haar wang en ook ik houd het niet droog. De laatste lik uit de pindakaaspot die vast blijft zitten in je huig. Vier rode ogen en een gehavende kat als lapmiddel. Er zit een vloek vast. Ergens halverwege het strottenhoofd. Met mijn rechterhand stelp ik mijn tranen. Jeannette lijkt haar tranen op te laten drogen. Dat proces is mooier. Laat het zout intrekken in de huid van je wangen. Geniet van de prikkel. Krabbel nooit. Traanvocht verdient verdamping.

Een pas op de plaats. Een slik. Een snik. En dan vastberaden:

‘Die kracht en intensiteit van Karsu als ze dat nummer zingt. En grappig ook dat juist zij dat zingt, over een Tukker op een motor. Die kracht voel ik binnen in mij. Als de brul van een leeuwin. Wat er ook gebeurt met me, dat gaat nooit meer weg. Aan de kant allemaal!’

“Ik kiek in de spiegel, ze kommen mien noa
Ze goat dezelfde kant uut die ik ook goa
Hahaaa ik stroop mien mouwen op
Mien harte pomt, want ik ri-j op kop
An de kant!”

Karsu (Tekst/Muziek Jovink)

PS

‘Op 30 april waren Henk en ik met z’n tweeën op stap in Rotterdam… lekker gegeten bij Habibi op de ’s Gravendijkwal – nooit geweest, lieve mensen, aanrader! – daarna belandden we op het terras van Rotown… voor een biertje. De band die speelde was buiten een beetje te horen… Klinkt goed, constateerden we na een tijdje.  “Get Well Soon” heette de band. We keken elkaar aan… nou ja!!…als dat geen teken van boven was… spontaan kochten we kaartjes… voor 16,50 kon je je ook geen buil vallen… we hebben een geweldige avond gehad.’

***

Alles wat op haar pad komt brengt haar iets. Die levensles van Jeannette draag ik met me mee. Ik ben haar veel dank verschuldigd voor het delen van haar levensverhaal. Dank voor het vertrouwen, voor de openhartigheid, voor het lachen.

Voor de strijd tegen kanker is geld, heel veel geld, nodig. Dat is de reden dat de Stichting Rotterdam Fund Racers zich jaar in jaar uit inzet voor het KWF.

Help je ook mee om van kanker niet langer een terminale maar een chronische ziekte te maken?

Dan kan door een donatie op mijn actiepagina!

Namens alle Jeannettes van deze wereld dank voor de steun! Niets is doen is geen optie!