“I and I
In creation where one’s nature neither honors nor forgives
I and I
One says to the other, no man sees my face and lives”

Bob Dylan – I and I

“Hi. Fijn dat je even tijd voor me vrij wilde maken zo vlak de ‘Grand Départ’ naar de Alpe-d’Huez.”

“Graag gedaan en wederzijds. Werd wel eens tijd. We ontliepen elkaar nog al eens de laatste tijd.”

“Zeg, hoe zie jij jezelf eigenlijk?”

“In ieder geval niet hoe jij mij ziet.”

“Da’s geheel wederzijds.”

“Hoe voel je je?”

“Goed. Zonder meer. Met dank aan jou. Je hebt me gelanceerd met je Blogs. Ik kan niet wachten om de berg op te gaan. Ik voel aan alles dat ik als fietser nu aan zet ben. Eindelijk. Dank daarvoor.”

“Graag gedaan. Ik was op zoek naar het Heilige Vuur, weet je nog? 7 januari begon dit avontuur. Lex had zestig geworden. Toen had jij nog geen meter getrapt.”

“Klopt. Ik liet jou eerst maar schrijven. Voor de eerste vonk. You can’t start a fire without a spark. Je weet wel. Ik moest het doen op de spinfiets. Die spinsessies op YouTube, met die glimmend hete Amerikaanse vrouwen. Marco’s Bordeel. Dat waren de prille eenzame uurtjes met de Alpe d’Huez nog heel heel erg ver weg. Toen was jij weer aan zet.”

“Ja nou. Toen kwam het Blog Stille Heldin. Over Laura dus. De toon was gezet. Ik maakte me kwaad. Dat een talent als Laura als medisch laborante geen voet aan de grond zou krijgen. Wegens geldgebrek. Geen geld voor het onderzoek naar leukemie bij kinderen. Daar kan ik met mijn boerenlullenverstand nog steeds niet bij.”

“Je kan er nog kwaad om worden zie ik. Toen ging je naar Amsterdam.”

“Wrijf het maar in hahaha. Maar dat waren twee leerzame en indrukwekkende sessies. Op het AMC. Frederike. Gerrit. En al hun collega’s. Jonge gedreven onderzoekers. En Marc Besselink niet te vergeten. We tekenden er De Oorlogsverklaring. En ik werd er frontsoldaat. Van het Leger des Heils.”

“Ik trainde op de achtergrond. Jij deed nog altijd al het werk.”

“Ja en Nee. Want hier kwam Fabienne me, ons, helpen. Begin maart. Come on this Train is nu een soort van begrip geworden maar toen nog niet. Ik schreef het gedicht en Fabienne had de eerste versie van de clip gemaakt. Come on this Train, geïnspireerd op Land of Hope and Dreams van Bruce Springsteen. Ik wilde graag het beeld oproepen van eenheid. Van kameraadschap. Van de broederschap.”

“Nu zitten we tegenover elkaar en kunnen we zeggen dat het gelukt is. Maar dat wist je toen nog niet.”

“Klopt. Enkele weken later schreef ik die afscheidsbrief aan Albert Manubulu. Weet je nog?”

“Ja nou. Da’s de brief Beste Albert. Wat een moed heeft hij getoond. ’s Avonds fietste ik zo hard dat ik haast van mijn stokkie ging. Op Irish Heartbeat van Van Morrison en Mark Knopfler. Ik had mijn verdriet en onmacht geprobeerd uit mijn gestel te fietsen maar had me vergist in de duur van het nummer.”

“Typisch iets voor jou. Beest! Dezelfde week bezocht ik Renate. Dat hakte er in. Die mooi jonge vrouw. Borstkanker. Daar werd Team Renate gevormd. Er werd enorm gedoneerd en dit Blog is met afstand het best bezochte Blog geweest. ‘Een stoer wijf’ werd ze op Facebook genoemd. Die beschrijving klopt eigenlijk precies. Godnondeju nou….”

“Het gaf ook mij een extra boost. Ik voelde het vuur branden. Renate straalt zoveel wilskracht uit. En hoop. Heilig Vuur zochten we toch? Renate hield hem alle maanden daarna brandend. Toch?”

“Aardig verwoord! En dat voor een fietser hahaha. Maar je hebt gelijk. Toen gingen we naar Limburg. En werd jij medisch getest.”

“Ik was best nerveus eigenlijk. In Limburg voelde ik mij echt een Fietsloze Fietser. Dat had je mooi omschreven. Mooi beeld ook, in het centrum van Valkenburg. De medische test in het Ikazia Ziekenhuis verliep gelukkig crescendo. Ik had me helemaal leeg getrapt maar alle resultaten en eindwaardes waren OK. Ik kreeg de broodnodige bevestiging. Dat ook ik goed bezig was.”

“Half april gingen we samen naar Elly en Cor. Weet je nog?”

“Ja nou hahaha. Ik was de weg kwijt. Dat kleine kutafstandje naar Oosterflank. De weg kwijt. Mijn excuses nog daarvoor.”

“Geeft niks. We kwamen er toch. Ik had er een mooi gesprek met Elly en Cor. En Kevin. Elly genas van borstkanker. Dat gaf extra energie. Wat fijn die medewerking van al die mensen. En de donaties bleven gewoon binnenstromen.”

“Je vergeet te vertellen dat ik ook terug naar huis weer de weg kwijt raakte hahaha.”

“Daarna kwam de CD tot stand. 21 Bochten Op Muziek. Iedere bocht een lied. Estelle speelde piano tijdens mijn voorgelezen gedicht. Zo’n ontroerend beeld. Van je dochter. Met die rechte rug. In haar duster. Achter die piano. Alle overige liedjes kwamen terug in de voorgaande Blogs. De CD’s werden verkocht. Voor minimaal €5,00 per stuk. Het liep meteen als een trein.”

“Ging je daarna niet naar Angela en Gaby? Ik bleef thuis. Was geen fietsweer.”

“Klopt. Ik tekende er het levensverhaal op van Tante Henny en Ome Beer, de ouders van Angela en Gaby. Beiden overleden aan kanker. Als je het zo leest denk je aan een afschuwelijk deprimerend verhaal. Maar als ik aan het gesprek terugdenk, voel ik eigenlijk vooral warmte. En liefde. Pas dan verdriet en gemis. Forever Young werd het. En de donaties bleven maar binnen komen.”

“Toen kwam Opa Vuijk. Ondertussen trainde ik me het zuur uit mijn ogen hè.”

“Ja nou. Dat viel Joke en Robin meteen op toen ze je zagen: dat je zo was afgevallen. Dat had ik niet eens gezien. Sorry, heb ik te weinig oog voor gehad.”

“Geeft niks. Jij had andere prioriteiten.”

“Ik schreef er een postuum eerbetoon aan Opa Vuijk. De familie Vuijk had totaal €700,00 gedoneerd. Ik kan het nog amper geloven. Jij wel? Dat er nog zulke mensen bestaan. Da’s nou Beautiful People van Melanie. Hartverwarmend. Over Heilig Vuur gesproken. De volgende tocht deden we weer samen. Weet je nog?”

“Uiteraard. Loftrompet bedoel je. Ik fietste naar Montfoort en even later naar Kelpen-Oler. Je komt de vreemdste mensen tegen onderweg. Die neger met die riek in de Van Limburg Stirumlaan. Dat dikke stel met dat kuttenlikkertje. En je denkt ook de raarste dingen onderweg, naarmate je doorfietst. En al die bizarre waanbeelden en soms krankzinnige ideeën liet ik jou opschrijven.

“Zeker. Een week later herhaalden we dat huzarenstukje samen. In Marco’s Kabinet. Dat was lachen. Die profielfoto. Met die kop van ons op die jurk van Beatrix.”

“Je zegt het goed. We kwamen in die fase steeds meer bij elkaar. Eerlijk gezegd voelde ik nogal wat afstand tot dan. Alsof ik niet meetelde. Ik dacht maar steeds: hallo, het is geen schrijfmissie! Het is schrijven èn fietsen. Ik kwam er wat bekaaid vanaf. Vond ik.”

“Sorry als dat gevoel leefde bij je. Had het gezegd.”

“Ik ben niet zo’n prater. Ik spreek met mijn benen. Daarom vind ik het fijn om je af en toe pijn te doen. dan hap je naar lucht en heb je vanzelf wat minder babbels. Dat vind ik wel lachen hahaha!”

“Teringlijer hahaha. Maar ik vergeef het je graag. Waar waren we gebleven?“

“Marco’s Kabinet. Je bezoek aan de sponsoren. De helden die onze missie mede mogelijk maakten. En toen…”

“Toen kwam daar het overlijden van Oma Bos. De Duivel Pakt de Koningin….”

“Ik kon niet meer. Letterlijk niet meer. Ik kon niet meer trainen.”

“En ik niet schrijven. Ik was leeg. Dit was het dieptepunt van de voorbije periode. We wisten dat het ging komen, maar dan toch. Daar kwamen ze weer, in slagorde aangetreden: de legers van het verdriet, van de onmacht en die van de woede.“

“Nog diezelfde middag bezocht ik zonder jou De Ronde van Katendrecht. Even geen geschrijf. Dat deed me goed. Alex Roeka. Peter Winnen. JW Roy. Dat had ik nodig, die boost. Ik voelde meteen het wielerbloed jeuken. En de kracht van onze missie. Doen waar ik goed in ben: fietsen. Hard en vooral lang.”

“En enkele dagen daarvoor bezocht ik op mijn beurt zonder jou Dr. Ignace de Hingh. Ik ben er stiekem trots op dat ik in enkele maanden tijd drie top-oncologen heb mogen ontmoeten: Dr. Marc Besselink, Dr. Olivier Busch en Dr. Ignace de Hingh! Geen slechte score voor een boerenlul toch? Ignace legde, met zijn twee jeugdige onderzoekers, haarfijn uit waarom geld nodig is. Wat het belang van onderzoek is. En het belang van een stichting als S.O.S., het Stockx Oncologie Stipendium. Het bezoek resulteerde in het Blog Lex, Jij Leeft Nog!”

“Dat waren moeilijkste Blogs vertelde je me?”

“Zeker. Ik heb totaal geen medische achtergrond. Dus het was een kwestie van de materie fileren en vervolgens filteren. Ik wil ook graag met humor schrijven en dat is verdraaid lastig als je kanker de rode draad is door alle Blogs heen.”

“Ik snap het. Je laatste Blog werd Mijn Tante Lile. Meer jouw terrein toch?”

“Zeker weten. Ons terrein. Familie weet je. Aan de hand van het bijzondere levensverhaal van mijn neef Maurice nam ik de lezers mee naar het uiteindelijke sterven van zijn moeder. Tante Lile. Mijn Tante Lile dus.”

“En nu zitten we hier vlak voor vertrek naar de Alpe d’Huez. Hoe voel jij je?”

“Goed. Op zich. Als ik denk aan het geld dat werd gedoneerd. We zitten over de €9.500,00! Had jij dat verwacht?”

“Ik? Welnee…”

“Waarom kijk je dan zo sip?”

“We hebben ook fouten gemaakt.”

“Ik weet waar je heen gaat….MAFJE neem ik aan?”

[MAFJE (Marco–Anita–Fabienne–Jeremy–Estelle) is het acrostichon van ons gezin]

“Inderdaad. We hadden ons nog zo voorgenomen om AFJE niet de dupe te laten worden. Daarin hebben we ronduit gefaald. Sinds die 7^e januari, het begin van de campagne, was er eerder sprake van AFJE. De M had zich te vaak afgezonderd. Om te trainen, trainen en nog ‘s trainen. Als een imbeciel. Alles moest ervoor wijken…ik weet nog goed op een maanda…”

“…waarom val je stil?”

“…Pijnlijk dit. Op een goede maandagochtend had ik in mijn broek gescheten. Echt waar. Na een intensieve en koude trainingsrit op zondag. Uitgeput was ik. Helemaal verrot. Ook een tikkie overtraind denk ik nu. Echt heel mijn ondergoed zat onder. Het liep er zo uit. Heb je enig hoe dat ruikt?”

“Jezus! Heb jij in je broek gescheten? Waarom vertel je me dit nu pas?”

“Ik was als de dood dat jij erover zou schrijven. Jij schaamt je helemaal ergens voor, jij schrijft zowat alles op. En over schaamte gesproken: ik had zelf alles opgeruimd, de kak dus. Toilet. Onderbroek. De vloer. Het allerergste was mijn allereerste impulsieve reactie: dat ik vond dat Anita dat had moeten opruimen en schoonmaken. Echt waar. Dat gevoel duurde een seconde. Meer niet. Daarna schaamde ik me zo intens voor die eerste gedachte dat ik spontaan begon te huilen. In de badkamer. Met de strontonderbroek onder de kraan. Ik huilde zachtjes, zodat niemand het kon horen. Ik was door de schaamte ingehaald.”

“Ik weet wat je bedoelt. Terwijl ik uur aan uur zat te schrijven achter de PC was Anita voor me bezig. Zwijgend. My Love She Speaks Like Silence. Anita deed, doet, doet, deed al alles voor me. Alles!”

”Hou op! Ik spinde om de dag. Dat betekende drie à vier keer per week een kleddernatte gore was voor haar die eerst in de badkuip moest drogen. Koersbroek met soms remvlekken. Een doorweekt koersshirt. Gore handschoentjes met spuug- en snotvlekken. Sokken die je kon uitwringen. En een kletsnatte handdoek. En meuren tijdens het drogen, je wilt het niet weten. En dan beledigd zijn als er twee dagen later geen droge koersbroek in de kast ligt. Dat was ik. Dat is dus ‘De Held’ volgens mijn lezers op Facebook. De enige echte heldin was en is Anita. De rauwe romantiek achter de schermen.”

“Niet veel later, dus nadat jij in je broek had gekakt, liep de emmer over. Ze begon ineens te huilen. Zo maar. Aan tafel. Dat overkomt je als je met een idioot als ik bent getrouwd die zijn literaire aspiraties veel te serieus neemt. Het moest dieper. Steeds dieper. Met z’n allen die trechter in. Precies hoe jij fietst. Ze kon het niet meer aan. De emmer was vol.”

“Ik weet het…”

“Een naïeve idioot die gelooft in zijn missie. In bewustwording. In de broederschap. Die ’s nachts wakker ligt van een literaire vondst, althans dat vindt hij…hóópt hij. Maar omdat hij onzeker is maakt hij zijn vrouw wakker om haar te vragen of de vondst wel een vondst is. Zo’n malloot dus. Dat ben ik. Ik schaam me daarvoor. Met terugwerkende kracht.”

“Anita haalde voor mijn trainingen tientallen bussen Isostar. Dextrotabletten. Mueslirepen. Zoutvrije notenmixen. En bananen….Jezus die bananen…die waren niet aan te slepen…”

“Van Fabienne vroeg ik bijstand bij de totstandkoming van de clip COME ON THIS TRAIN. Wat zeg ik, vroeg? Eiste! Alleen voor de vorm vroeg ik of ze er wellicht tijd voor had. Tot diep in de nacht zat ze te monteren. Die arme Jeremy moest iedere morgen brandjes blussen want ze is de vrolijkste niet als ze chronisch slaaptekort heeft. Maar die meid heeft wat werk verzet hoor…”

“En ik dan? Ik stelde Fabienne voor om een filmshoot op de wielrenfiets in het centrum te doen. Omdat ik vond dat er te weinig bewegende beelden waren in de clip. De enige bewegende beelden waren die van jou, als schrijver. Dat je die afscheidsbrief aan Albert schreef. Mooi Blog, daar niet van, maar wie zit er nou te wachten op bewegende beelden van een baardaap die een brief schrijft? Ik wilde meer fietsen zien!”

“Nou bedankt. Weet je, ik liet Estelle toch aanrukken, op haar piano? Want ik had het idee om mijn gedicht te voorzien van een pianomelodie. Die melodie was zo ontroerend mooi dat ik het al gauw irritant vond dat ik daar doorheen zat lopen te lezen. Ondertussen werkte ze op school tig repetities en proefwerken af. Ik kon niet naar haar cijfers navragen omdat ik vergeten was welke repetitie ze wanneer had. Eén keer sprak ze me er op aan, maar toen liep ik van tafel weg.”

“Omdat ik moest trainen. En jij ook hypocriet, want na mijn training moest jouw Blog ook nog af. Of was je dat vergeten?”

“’De mens is alleen datgene wat hij van zichzelf maakt’, zei Jean-Paul Sartre en hij heeft gelijk. We maakten een trein van onszelf. Met één spoor. Eén richting. Eén eindstation. Iedereen mocht mee, iedereen moest mee. Kunnen begint altijd met willen. Willen werd voor ons tweeën moeten. De trein had één probleem.”

“Er zat geen rem op.”

“Precies. We stonden onszelf en MAFJE niets toe de laatste vijf maanden. We hebben het nergens laten liggen. Méér uren waren er gewoon niet. Zo proberen we ons geweten te sussen. Of jij donderdag nou Eén keer of Zes keer die Alpe op rijdt. Méér uren waren er niet…”

“De campagne is al geslaagd. Niet door ons. Maar door al die donateurs en sponsoren. De èchte helden. Samen vormen we het Leger des Heils. De Duivel zal verslagen worden. Hoe dan ook. Dat voel ik. Die Zes wil ik voor mezelf. Als mijn sportieve uitdaging.”

“Is de familie overtuigd?”

“Ik hoop het. Ik heb ze al honderd keer op het hart gedrukt dat ik niet te diep zal gaan. Ze weten wat een idioot ik kan zijn. Bij mij is zwart nooit zwart genoeg. Opgeven is geen Optie heet de officiële leus van de Alpe-d’HuZes organisatie. Ze hebben geen idee welke druk ze fietsers daarmee opleggen. Ik neem namelijk alles graag letterlijk. Ter relativering was Niets Doen is geen Optie een betere leuze voor mij geweest.”

“We moeten genieten, horen we maar steeds.”

“Klopt. Maar daar zijn we niet erg goed in. We lezen nu het boek Sport als Levenskunst van de Vlaamse autodidactische filosoof Marc van den Bossche. Aan de hand van grote mijnheren als Plato en Nietzsche legt hij uit de kunst van het genieten van sporten uit. Het boekt raakt ons. Sterker nog: in dat boek komen jij en ik samen. Zullen we dat nu samen eens proberen? Genieten. Echt proberen?”

“We haalden tot nu toe €9.644,10 op, via vierentachtig verschillende donaties. En daar komt nog bij voor de donaties per beklimming. Eén sponsor heeft ‘een verrassing’ toegezegd als we de Zes halen. Er werden koekjes gebakken. Een taart gemaakt. We kregen een Alpe-d’HuZes Survival pakket. We brandden een krappe honderd CD’s. We ontvingen prachtige gepersonaliseerde ansichtkaarten die we meenemen naar de Alpe. Tot vandaag bezochten 2.166 mensen onze Actiepagina. Er werden nieuwe vriendschappen gemaakt. Oude bekenden zochten weer contact. Alle achttien Blogs werden enkele duizenden keren gelezen en gedeeld. De trein is in beweging gezet. Er werd gezongen, omarmd, gehuild, getroost, gebeden en er werd vreselijk gelachen. Het maakt ons nederig en dankbaar. Wat een reis was het tot dusver…”

“Goede reis naar de Alpe en succes donderdag de 4e juni.”

“Jij ook.”

Dank aan AFJE. Voor alle steun.

***

Zie Alle Alpe d’HuZes Express Blogs voor alle voorgaande Blogs.

***

Laat het onderzoek naar kanker nooit stoppen. Steun middels een donatie mijn campagne op mijn Actiepagina:

Alpe-d’HuZes Express Actiepagina Marco Hendriks

Namens de schrijver en de fietser bedankt voor alle support!

[FOTOGRAFIE PROFIELFOTO EN FOTO VAN AFJE: FABIENNE HENDRIKS]