Je doet het nooit alleen, zo’n zoektocht naar Het Heilige Vuur.

Ter voorbereiding van de Alpe-d’HuZes missie zocht ik op internet naar een gepast filmpje om mij te motiveren bij het thuis-spinnen. Misschien is stimuleren een beter woord.

Voor een eerste spinningsessie sinds november 2014 kwam ik op YouTube uit bij de Spinning Music Mix – Modern Disco. De Music Mix bestond vooral uit oude discohits, opgeleukt met moderne beats. Vreselijk. Na twaalf minuten, bij een moeizaam op gang komende re-mix van If I Can’t Have You van Yvonne Elliman (wat is er mis met het origineel?), begon ik al excuses te zoeken om zonder al te veel gezichtsverlies af te kunnen stappen. Gewoon kappen met deze hele Alpe-d’HuZes missie behoorde ook tot de serieuze mogelijkheden. De drempel bleek geen drempel maar een berg. Zoiets als de Alpe-d’Huez.

Niettemin volbracht ik de sessie en zocht ik na afloop op internet naar video’s die mij blijvend zouden stimuleren.

Ik probeerde er een paar. Eén clip behelsde een fotoserie van dames wier zwetende lichamen zich in de meest vreemde vormen wurmden om de kijker eerder aan te sporen tot masturbatie dan tot hogere sportieve prestaties. Tenzij je masturbatie schaart onder topsport. Is iets voor te zeggen.

[klik foto’s aan voor een vergroting]

Al surfend stuitte ik uiteindelijk op de Spinning Workout video van The Global Cycling Network, een gelikt ‘feel good’ gezelschap dat zich, op zijn Amerikaans, inspant voor de fitte(re) medemens.

Ik ben nu enkele sessies (om precies te zijn zeven) verder en ik moet u bekennen: ik heb inmiddels een hechte band opgebouwd met de zeven vrouwen die deze Spinning Crew kent. De voice-over moet ik voor lief nemen (“come on, you’re doing great…don’t slow down….don’t slow doooown…!”), maar dit komt vooral omdat ze mijn gezag als souteneur over de vrouwen ondermijnt.

Nou vrouwen vrouwen…laat ik eerlijk zijn. Tijdens de eerste spinsessie in mijn woonkamer, zondag 11 januari, noemde ik deze vrouwen nog gewoon wijven. Ik ergerde me kapot aan ze. Had ik toen dit Blog geschreven, dan had de titel al gauw Marco en de Zeven Zwetende Wijven of zoiets geweest. Als de nieuw Suske en Wiske.

Intussen weet ik wel beter. Dat komt omdat ze mij beter zijn leren kennen na zeven spinsessies. En ik hen. Ze luisteren beter. Ze sloven zich uit voor me. Ze zweten voor me. Ze gehoorzamen.

 [klik foto’s aan voor een vergroting]

Ik zal ze aan u voorstellen. Dat is wel zo netjes. En ze verdienen het. Deze eerste maanden van voorbereiding voor de Alpe-d’HuZes zijn essentieel en dus verdienen zij een pluim. Drie keer raden waar…

***

Goed, laat ik beginnen met de Aziatische, die op de voorgrond. Zij is ondoorgrondelijk. Ze spant zich in, maar gecontroleerd, zeker niet overmatig. Denk ik. Haar gezicht vertoont geen grimassen. Ze kent geen pijn. Ook niet als je haar zou pijnigen. Denk ik. Ik heb haar Claire genoemd. Ik weet niet goed wat ik aan haar heb. Ze zit ook wat verstopt achter de plaatjes die de fietspositie (ik heb drie standjes met mijn vrouwen: zittend, rechtopstaand of naar voren hangend) en die het niveau van de inspanning aangeven. Of misschien is het wel die vlecht die over haar linkerschouder bungelt waar ik me geen raad mee weet.

Naast Claire spint een ranzig type. De enige blonde van het stel. Ik noem haar Brenda. Brenda is eigenlijk de reden dat ik deze zeven vrouwen aanvankelijk wijven noemde. In deze spinsessie komt Brenda minstens vijf keer tot een hoogtepunt. Ik ben ervan overtuigd dat zij spint zonder zadel. Brenda is een beetje de loser van de groep. Ze is steeds te laat als een oefening begint en kijkt dan vertwijfeld om zich heen. Als een nerveus hert. Brenda is het pornosterretje van de crew. Zo’n dom blondje dat op alle wensen van een klant ingaat, hoe vunzig die ook mogen zijn. Als ze haar mond opent, en dat doet ze nog al eens, zie ik vieze heren er van alles inproppen. Ze leidt het meeste af als ik spin omdat ik een beetje van haar walg.

[klik foto’s aan voor een vergroting]

Vervolgens hebben we Karen. Karen heeft de sereniteit van een Sioux indiaan. Ze is veruit de beste spinster van de crew. Zij fietst op souplesse. Als de voice-over het advies geeft to relax your shoulders dan zie je aan Karen hoe je dat in praktijk brengt. Zij durft te zweten en volgt de opdrachten gedwee op. Ze lacht zuinigjes en dat geeft haar sexappeal. Zij fietst gecontroleerd. Haar focus zal mijn voorbeeld zijn de komende maanden.

[klik foto’s aan voor een vergroting]

Daarmee hebben we het rechter rijtje gehad en komen we op het kwartet dat zich, twee om twee, in een hoek van negentig graden ten opzichte van het drietal heeft geformeerd.

Vooraan begin ik bij de femme fatale,  Marilyn, verreweg de mooiste van de crew. Marilyn weet dat ze de knapste is. Het geeft haar nèt dat vleugje gedistingeerde arrogantie die me niet in de weg zit. Zij verlaagt zich niet tot bovenmatige inspanning want dat gaat gepaard met van pijn verwrongen gezichten en dus ten koste van haar verbluffende schoonheid. Soms spiekt ze. Naar Karen. Of zij het doorheeft. Dat ze zich eigenlijk net iets minder inspant dan de rest. Ze krijgt de meeste airplay en dat is volkomen terecht. Marlyn…minzaam glimlachend als ze weet dat zojuist op haar natte rug is ingezoomd…daarna hautain wegkijkend op de zwoele manier zoals alleen een kat kan doen.

[klik foto’s aan voor een vergroting]

Precies naast Marilyn, ongetwijfeld een sadistisch ideetje van de regisseur, fietst de tweelingzus van Ireen Wüst die ik dan ook maar Irene heb genoemd. Ik heb buitengewoon veel bewondering voor de sportvrouw Ireen, staat buiten iedere vorm van kijf. Maar als ik moet kiezen ga ik toch oor het blote bovenlichaam van Gerard “Tarzan” van Velde dan Ireen Wüst in een galajurk. Het is lullig maar Irene komt deze sessie weinig in beeld. Ook dat is volkomen terecht.

 [klik foto’s aan voor een vergroting]

Dit lot treft ook Irene’s achterbuurvrouw. Zij komt het minste aan bod. Ze is een soort vrouwelijke uitvoering van Jens Voigt, de Duitse tempobeul van weleer. Ik noem haar maar Muriel, maar ze kan net zo goed Elisabeth, Francis of Chris heten. Ze is kleurloos (letterlijk, zonnebankje mag), trapt mee, verzaakt niet, maar ze hoeft niet te rekenen op een uitnodiging of ze op mijn verjaardag wil komen. Blijf maar thuis Francis, want je interesseert me niet. Bovendien heb je het kapsel van een schooljongen.

Naast Muriel, en dus achter Marilyn, fietst de jonge vrouw met de grootste nèt-niet afgetrainde borsten, Jody. Jody (ik hoor, zelfs tijdens het spinnen, gewoon steeds Jody Girl van Bob Seger als ik haar zo bezig zie) is zo’n type die overal, net als Brenda, bij wil horen: na een spinsessie drinkt ze het liefst  een sportdrankje met Marilyn en Karen aan de bar, maar het is haar niet ontgaan dat deze twee natuurlijke leidsters veelal met de rug gekeerd naar hoe toe blijven zitten. Jody  bekijkt regelmatig haar bezwete borsten tijdens het spinnen. Diep in haar hart weet ze dat ze het daarvan gewoon moet hebben. Niets mis mee, integendeel, gewoon kwestie van accepteren. Jody spint op een wat bonkige manier, mannelijk haast, met haar knieën naar buiten. Haar borsten maken veel goed, maar niet alles.

  [klik foto’s aan voor een vergroting]

Dit zijn de zeven meiden die mij door deze waardeloze januari maand hebben getrokken gesleept. Als hun souteneur ben ik Claire, Brenda, Karen, Marilyn, Irene, Muriel en Jody dankbaar dat ze voor me willen werken in mijn bordeel. Ik zal de komende wintermaanden nog regelmatig een beroep op ze moeten doen.

’s Avonds in bed, in het volle besef dat de Alpe-d’Huez nog héél ver weg is, zing ik na iedere spinsessie You Are Not Needed Now van Townes van Zandt voor mijn zeven vrouwen en dan kruip ik dicht tegen mijn warme Anita aan… de allermooiste.