Deze zomer ken ik Anita 30 jaar waarvan we er inmiddels 27 getrouwd zijn. Al die jaren heeft zij de gewoonte om mij tijdens wandelingen en fietstochten te wijzen op het moois dat Moeder Natuur te bieden heeft.
Niet dat het me al die jaren al te veel deed, zo eerlijk moet ik zijn. Op de fiets zie ik, gedreven door het snelheidsspook, sowieso niets en tijdens wandelingen door het Kralingse Bos ben ik vaak in overpeinzingen verzonken waardoor de schoonheid van een zich ontluikend bloemknopje mij compleet ontgaat.
Bovendien, het is een patroon dat zich ieder jaar herhaalt so what’s new. Voor de bekrompen geest niets nieuws onder de zon.
Deze vakantie fietste ik door de Gorges de la Nesque waarbij ik tijdens het dalen mijn aandacht moest houden bij de weg (en vooral bij het tegemoetkomend motorverkeer) totdat ik in een bocht twee zonnebloemen nogal plompverloren zag staan.
Ik stopte onmiddellijk om ze te fotograferen. Ondanks de enorme hitte die dag kreeg ik kippenvel want het deed me denken aan Anita, mijn zonnebloem, wier verzoening met Moeder Natuur zich pas echt openbaart als de stralende zon haar als een zonnebloem doet glimlachen. Dan houd ik het meest van haar.
Op Wikipedia leerde ik dat Anita blijkbaar aan heliotropisme lijdt.
