3 mei 2019
Ik was vanuit Limburg onderweg naar huis.
Het vasthouden van een mobiele telefoon in de auto kost je tegenwoordig 240 euro, had ik ergens gelezen. Dus probeerde ik voor het eerst in mijn leven de spraakfunctie van mijn auto.
‘BESTEMMING!’, riep ik naar mijn dashboard dat me de keuze had laten maken tussen Bestemming, Radio, Muziek, Telefoon en Mijn Toepassingen.
‘ADRES!’ luidde mijn volgende commando.
Mijn dashboard bleek een vriendelijke vrouwenstem en bepaald niet accentgevoelig, want het suggestieve voorbeeld op het display luidde Laagweg 10, Amsterdam.
Al dagen probeerde ik het succes van onze voetballende vriendjes uit de hoofdstad (categorie bestknapmaarmaghetindemediaeenonsjeminder) te ontlopen, maar zelfs het spraaksysteem van mijn auto bleek geïndoctrineerd, dus riep ik verbeten:
‘CENTRAAL STATION ROTTERDAM!’
Tot mijn stomme verbazing antwoordde de vrouw dat ik een keuze moest maken tussen de Van De Leckestraat, de La Fontainestraat of de Van der Sasstraat. Het leek in de verste verte niet op Centraal Station Rotterdam.
Door alle consternatie moest ik bovenop mijn rem trappen, omdat ik op het punt stond een overstekende bejaarde Limburger aan te rijden. Bij deze manoeuvre bleek ik per bijna-ongeluk met mijn rechterduim de spraakfunctie te hebben gereactiveerd. Met een bonkend hart van de spanning riep ik ‘TELEFOON!’ toen het hoofdmenu weer werd opgelepeld.
‘Wilt u Xander mobiel bellen?’, vroeg de vrouw. Ik was radeloos. Ik wist niet eens hoe je Xander moest uitspreken. Pal voor mijn voorruit tikte de bejaarde Limburger met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd.
’NEE!’, schreeuwde ik in paniek naar mijn dashboard….’BEL ANITA!’
