Rotterdam, 21 januari 2014

Beste Ed,

“Dat gaat wel voorbij als je kinderen krijgt, dat hypernerveuze fanatieke gedoe rondom De Klassieker”.

Ik hoor het ze nog zo zeggen, mijn omgeving. Anita wist wel beter. En mijn twee dochters inmiddels ook.

Zij komt er weer aan, de Klassieker. Ze maakt allerlei gevoelens in mij los. Heb jij dat ook? Slecht slapen, onvoldoende eten, aan buien onderhevig zijn. Ik wil d’r uit, maar ook juist weer binnen blijven.

Om de Klassieker te relativeren stel ik mezelf in de aanloop allerlei idiote vragen. Waarom krijg ik steeds kippenvel bij het idee aan tandflossen? Kan je, met terugwerkende kracht, een onbewuste ervaring bewust beschrijven? Waarom gaf Frits Spits het laatste album van Alex Roeka vijf strepen en die van Simon en Nick maarliefst tien? Waarom verspringt mijn toetsenboord ongevraagd van Amerikaans naar Nederlands?

Kortom: zo vlak voor de Klassieker ben ik mezelf niet, maar dat ben ik daarna ook vaak niet. Om die reden ontwijk ik graag spiegels.

Je bent een van mijn weinige vrienden die voor Ajax is, Ed. Beter gezegd: van wie ik het accepteer. Je bent immers Amsterdammer van geboorte. Dat maakt je Ajacied, zo staat het geschreven, zo moet het zijn.

Heb jij gemerkt dat ik je altijd ontloop de dagen voor de Klassieker? We zullen haar dan ook nooit samen beleven Ed en dat komt door mij. En daar schaam ik me voor, dat mag je best weten.

Je bent wel de enige Ajacied die ik na afloop feliciteer. Dat is te vaak. Da’s mijn tragiek. Ik heb stille bewondering voor je, als eenzame Ajacied stand te moeten houden tussen Feyenoorders. Da’s jouw tragiek. Je bent de ultieme Spookrijder, Ed. Driehonderdvierenvijftig dagen afzien en twee keer heimelijk glunderen. Pay day. Zo leeft een Ajacied in Rotterdam, vermoed ik.

Het zijn natuurlijk ook die twee steden, Ed. Ik bedoel, groter kunnen de verschillen niet zijn. Amsterdam is als een vrouw. Aanlokkelijk, pittoresk, elegant. Rotterdam is een man. Winderig, hoekig en genadeloos grof. Amsterdam ligt voor het oprapen, Rotterdam moet je willen.

We waren ooit in Amsterdam. Samen. Met onze vrouwen. Het was een prachtige dag, Ed. We bezochten de buurt waarin je bent opgegroeid. Oud-Zuid. Je sprak trots over je wijk. Terecht. Nee dan die ranzige types uit de polder die zich door buitenlandse toeristen met een bakfiets langs de grachten laten fotograferen onder het motto: kijk mij eens héél authentiek Amsterdams zijn. Gadverdamme, dat zijn de ergste. Of presentaroren van Studio Sport die allemaal proberen zo neutraal mogelijk over te komen en die allemaal Tom Egbers heten. Bah.

Tijdens de uitvaart van je vader werd ’t Is Stil In Amsterdam van Ramses Shaffey gedraaid. Het waren de enige twee minuten en zesenvijftig seconden dat ik me ook Amsterdammer voelde. Niet in de laatste plaats door de waardige manier waarop jij, Amsterdammer onder Rotterdammers, het lied onderging.

De Klassieker verdeelt de wereld in tweeën omdat er niet meer smaken zijn. Alle clichés en metaforen, alle vreugd en wereldleed zitten samen gepropt in die éne wedstrijd waarin de Lieve Heer soms wel, maar nog veel vaker niet Zijn hand laat zien.

Ik geef zo veel om Feyenoord dat het zeer doet. Soms proef ik medelijden na een nederlaag. Zielig gevonden worden door een Ajacied, vernederender kan niet. De Griekse dichter Pindarus wist dit al eeuwen voor de geboorte van Christus: beter afgunst dan medelijden.

De Klassieker zie ik als een hoer. Afstotelijk lelijk en vies, maar begeerlijk en sensueel tegelijkertijd. Ik kan niet met, ik kan niet zonder. Soms droom ik van een wereld zonder. Maar dat zijn waardeloze dromen, verre van nat. (Over natte dromen gesproken, hier is de mijne: Commentaar Jan-Dirk Stouten van RTV Rijnmond. Tweeënnegentigste minuut. Clasie. De winnende. De explosie in Huize Hendriks. Met vreugdetranen. En heel veel rode wijn.)

Wat we delen is de liefde voor de muziek, Ed.

Omdat onze vriendschap bij iedere Klassieker zwaar beproefd wordt, nam ik ooit een CD voor ons tweeën op, getiteld Will You Still Love Me Tomorrow. Tweeëntwintig verschillende uitvoeringen van Will You Still Love Me Tomorrow, over Klassiekers gesproken. Herman Brood. The Shirelles. Amy Winehouse. De mooiste is natuurlijk die van Carole King en James Taylor.

Want uiteindelijk is dat de hamvraag waarop onze vriendschap is gestoeld: is onze band sterk genoeg om De Klassieker, ongeacht de uitslag, te overleven?

Woensdag is het zover. Ik kan niet wachten en tegelijkertijd haat ik die wedstrijd als de pest.

Ik wens je een klote dag, woensdag. Daarna hoop ik weer dat je gelukkig bent.

Will You Still Love Me Tomorrow?

Marco

(PS – Bruce is een Feyenoorder, dat je het weet).

Hand in Hand,
maar uitsluitend
Op Een Oude Voetbalschoen

Beste Marco,

Ja, het is weer bijna zover. Zoals altijd, sinds mijn komst in Rotterdam, verbaas ik mij weer over de toenemende spanning bij de Rotterdamse voetballiefhebbers over de naderende Klassieker en de behoefte om mij telkens met nadruk te vertellen, dat Feyenoord nu toch zeker gaat winnen. Ik herken het gevoel nauwelijks, maar ik word er nu opnieuw door heel Rotterdam elk uur aan herinnerd. Ik blijf me hierover verbazen, maar denk dat het te maken heeft met de in Rotterdam zeer diepgewortelde gedachte dat dit weer een gelegenheid is om Amsterdam (in jouw taal ‘’020’’) dwars te zitten.

Mijn gedachten gaan terug naar de verhuizing van ons gezin van Amsterdam naar Rotterdam. Als Amsterdams straatjochie, keepertje bij de oer-amsterdamse vereniging Blauw-Wit, gingen we naar de stad van mijn voetbalidool Eddy Pieters Graafland, ook een keepende Eddy dus . Dat vond ik eigenlijk wel  leuk. Natuurlijk wist ik wel dat hij het vak bij Ajax had geleerd, maar zijn roem maakte hij wel bij jouw club. Vol enthousiasme was mijn eerste doel in Rotterdam om een handtekening te bemachtigen  van mijn held en dus toog ik met mijn moeder in de eerste week na de verhuizing naar zijn sportwinkel aan de Karel Doormanstraat. En daar stond hij….. mijn held! Trots met handtekening en foto van mijzelf met Eddy PG ging ik naar huis! Ik vond het geweldig in Rotterdam.

Natuurlijk was Ajax mijn cluppie, maar Eddy PG maakte dat ik Feyenoord ook geweldig vond en tot op de dag van vandaag is daar niets aan veranderd. Ik was en ben ook voor Feyenoord, als ze maar niet van Ajax winnen. Ik kan even hard mee juichen met de resultaten van de club uit Rotterdam-Zuid, zat in de Kuip, toen Feyenoord ten koste van Tottenham Hotspur de Europacup 3 won en was oprecht blij met de resultaten. Ik ging vaak naar Feyenoord en als ik thuiskwam keek ik of mijn club elk weekend gewoon zijn wedstrijden won (met alle respect, dat was ik wel gewend).

Gaandeweg kwam ik erachter, dat men dat in Rotterdam maar heel vreemd vond. Hoe is het mogelijk om Feyenoord te omarmen en voor Ajax te zijn. Die tegenstander moet je haten! En het lag eigenlijk nog veel breder: Als Rotterdammer moet je tegen “020” zijn. Sterker daar moet je een hekel aan hebben. Als ik zei dat ik uit Amsterdam kwam, werd er vreemd gereageerd en in toenemende mate ging ik dat eerst vreemd en later ook een beetje vervelend vinden. Die gevoelens waren mij totaal vreemd en mijn geboortestad werd verketterd, maar daar kwam ik wel vandaan. Door vele Rotterdammers ging ik me steeds meer Amsterdammer voelen, maar wel met alle respect voor alles wat Rotterdam is. Ik voelde me in toenemende Spookrijder, waarover je zoveel verhaalt.

De aversie van Rotterdam tegen Amsterdam, wat een bijzonder fenomeen! Een soort van Calimero tegen……ja tegen wie eigenlijk, want dit gevoel leeft in Amsterdam op geen enkele manier.

Op jouw verjaardag beleefde ik geweldige momenten tijdens de wedstrijd van Feyenoord tegen de middenmoter PEC-Zwolle. Ik proefde de spanning en onzekerheid van de aanwezigen en hoorde de luidkeelse aanmoedigingen, die een zodanige hoeveelheid decibellen bereikten, dat de spelers het enkele kilometers verderop in het stadion zonder enige twijfel gehoord moeten hebben.

Ik zag dames met ‘’Pellè-shirts” en kon mijn verbazing niet op. Opnieuw voor de zoveelste keer in jaren werd het Rotterdam-gevoel gevoed door een buitenlander: helemaal geen Feyenoord- of Rotterdam-gevoel, maar wel blind geadoreerd door heel Rotterdam-Zuid. Dit komt wellicht, doordat de daden van de zo geroemde jeugd van de stadionclub het weer niet redden, want zij zijn opnieuw voorbij gelopen door de jeugd uit de hoofdstad.

Mijn glimlachen, verwondering en bewondering is er van harte voor zoveel enthousiasme voor de club, die door zoveel Rotterdammers in de harten is gesloten, maar die zich ook tegen beter weten in realiseren, dat ook dit jaar de kwaliteit onvoldoende is om echt mee te tellen.

De overwinning tegen PEC Zwolle werd opnieuw gevierd als zijnde een historische gebeurtenis en ik gun het iedereen zo dat deze overwinning zoveel geluksbeleving geeft. Ik werd weer getroffen door de vreugde en intensiteit van het vieren van een overwinning. Ik realiseerde me, dat ik dat gevoel in deze mate niet ken. Mijn beleving elk weekend is slechts weinig meer dan een controle dat mijn club gewoon zijn wedstrijden wint en de verbazing als dat niet gebeurt. Slechts een overwinning op voetbalgrootmacht Barcelona bracht mij een heel klein beetje in de buurt van de gelukzaligheid, die ik deze avond zag beleven bij de overwinning van Feyenoord op PEC Zwolle.

De jaloezie, die ten grondslag ligt aan het Calimero-gevoel van Rotterdam ten opzichte de hoofdstad van het land, had zich die avond omgedraaid, want ik realiseerde me dat ik een dergelijke geestdrift nooit zou mogen meemaken: die geweldige onderlinge solidariteit tegen de hogere machten.

Dus mijn vriend, als je vraagt: ‘’kijk je uit naar deze wedstrijd?’’, dan zeg ik natuurlijk ja. En ik hoop natuurlijk dat de gerechtigheid weer zegeviert, zoals zo vaak in de afgelopen jaren. Ik werk woensdagavond. Ik controleer als ik thuiskom wel gewoon of mijn club heeft gewonnen.

Will you still love me tomorrow? is jouw vraag. Geen enkele twijfel! I will always love you ! (Whitney Houston in ‘’The Bodyguard’’). Op die paar uren per jaar na, kun jij dat toch ook over mij zeggen? Toch een voortdurende 010-020 verbroedering, zoals het moet zijn.

Ed

(PS – Bruce Feyenoorder? Hij is toch buiten-categorie, dat vind jij toch ook?)

De Statistieken

Datum:               Woensdag 22 januari 2014

Wedstrijd:          Ajax – Feyenoord

Uitslag:               3-1