Je moet er geloof in hebben, in de kracht van de herhaling. Sterker nog, wij mensen hebben de herhaling nodig. Geen enkele eenmalige boodschap kan ik mij voor de geest halen die de finishlijn redde. Iedere religie, sekte of politieke stroming is gestoeld op de kracht van de herhaling.

Op woensdag 18 mei 2022 organiseerde de Stichting Rotterdam Fund Racers het traditionele golfevent, gevolgd door een diner en een veiling op Golfbaan Hitland. Het past perfect in het plaatje van de kracht van de herhaling.

Het vervelende van het touwtrekspel dat leven heet is het gegeven dat beide partijen, de goederikken en de slechterikken, geloven in de kracht van de herhaling. Het is – eerlijk is eerlijk – zelfs een van de sterkere wapens van de duivel, de uitvinder van de ziekte kanker.

Ook wij, de goederikken die iedere dag gebukt gaan onder de druk van onze goede bedoelingen, geloven in de kracht van de herhaling juist omdat weten hoe volhardend onze tegenstander is. We zijn mensen die geloven in het juiste, in de verbinding, in de verbroedering, in de verzustering.

De partij met de langste adem zal winnen.

We moeten er vooral voor waken dat de herhaling sleets wordt. Het gevoel van “daar gaan we weer”. Een verleidelijke maar ook gevaarlijke gedachte. Dat beklemmende gevoel overvalt me altijd als ik voor de derde of vierde keer de Alpe d’Huez afdaal… daar gaan we weer… ik moet dat hele pokken eind straks ook weer naar boven…

Menig kankerpatiënt zal overvallen worden door soortgelijke gedachtes. Daar gaan we weer. De duivel Mefisto is een geduchte tegenstander die, zoals gezegd, gelooft in de kracht van de herhaling. Als een chirurg een tumor wegsnijdt zal Mefisto er niet voor terugdeinzen om elders in het lichaam een bermbom te plaatsen. Als de chirurg de strijd opgeeft, heeft de kracht van de herhaling van Mefisto gewonnen. Zo simpel is het.

Onze strijd tegen kanker valt niet onder de noemer dweilen met de kraan open. Integendeel. We zijn al jaren aan de winnende hand, stappie voor stappie overwinnen we terrein op de ziekte. De strijd kan alleen worden gevoerd als die wordt voorzien van meer geld voor meer onderzoek. Dit bereiken we alleen als we geloven in de kracht van de herhaling.

Ieder jaar hetzelfde liedje is ook zo’n kreet die het doel van onze missie ondermijnt. Op zich klopt het wel, maar de vraag is welk liedje het is. Vertaald in klanken is de ziekte kanker zo’n kutnummer dat in je kop blijft hangen als het één keer op de radio voorbij komt. Zo’n irritant lied dat je als een mug op een plakkerige zomernacht in je slaapkamer achtervolgt. Ook muggen geloven in de kracht van de herhaling.

Ons lied klinkt anders. Het verandert iedere Alpe d’HuZes editie van toon en kleur maar is altijd verbindend en strijdbaar.

Al valt een golfevent (gevolgd door een veiling) onder de noemer “daar gaan we weer”, toch mag het nooit sleets raken, omdat het idee dat erachter schuilgaat ons verbroedert en verzustert. Kanker trekt nog altijd sporen van vernieling door ons dagelijks bestaan, wij mogen onze strijd niet opgeven.

Geloven in het goede en vertrouwen op het oude. Sommige zekerheden in het leven mogen niet veranderen. Dat gevoel krijg je onmiddellijk als bestuurslid en vriend Thomas Wortelboer zoals ieder jaar het golfbal opent met zijn welkomstwoord waarbij aan te tekenen valt dat zijn woorden minstens zo indrukwekkend zijn als zijn melkwitte kuiten die ieder jaar weer frivool en onverholen onder zijn korte golfpantalon prijken. Toen Bob Dylan in 1963 The Times They Are A-Changin’ schreef, kon hij onmogelijk rekening hebben gehouden met de witte kuiten van onze Bredase held Thomas.

De geschiedenis herhaalt zich en dat is in ons geval maar goed ook.

Ook dit jaar roepen wij op de flanken van de Alpe d’Huez weer de geesten aan. Als Alpe d’HuZes (buiten Covid-19 gerekend) dan toch ieder jaar hetzelfde liedje is, dan laat het in hemelsnaam Ghosts van Bruce Springsteen zijn (doktersadvies: Bruce is een Bruistablet – neem Ghosts driemaal daags met ruim water in).

It’s your ghost,
moving through the night,
spirit filles with light,
I need you my by side,
your love and I’m alive.
I can feel the blood shiver in my bones

Dit jaar zullen wij de berg beklimmen met de voornamen van onze dierbaren en geliefden op ons witte wielershirt – de namen vormen tezamen de groene horizontale balken van de Rotterdamse vlag. De herhaling wint alleen aan kracht als zij gedeeld wordt door velen.

Laat ons geen Don Quichotte zijn.

De herhaling heeft ook iets magisch. Ik heb zelf nog nooit gegolfd, maar iemand legde mij onlangs uit hoe bevrijdend het werkt als je het golfballetje perfect weet te raken. Het moet hetzelfde sensationele gevoel zijn dat je overvalt als je de finishstraat van Alpe d’HuZes mag passeren. Les Lacs du Connemara van Michel Sardou zal klinken, mensen geven applaus als jouw voornaam door de speakers weerklinkt omdat jouw naam telt. De 21 bochten van de Alpe zijn tragisch magisch. Het leven is, de finishlijn uitgezonderd, ook geen rechte weg. De bochten blijven zich herhalen. Chemotherapie of bestraling zijn zelden eenmalig. De herhaling maakt de patiënt dikwijls zwakker, maar de behandeling sterker.

Als het golftoernooi erop zit wordt er op het terras gegeten en gedronken. Zo hoort het te gaan, omdat het zo geschreven staat. Bij het stilstaan bij de ziekte kanker hoort ook het vieren van het leven. Dat zijn wij onszelf en onze dierbaren verplicht. We treuren niet om het treuren. Indianenverhalen over het golfen gaan hand in hand met een biertje en een overheerlijk broodje aap, gemaakt van versgebakken lucht.

Soms herhaalt de geschiedenis zich niet.

Dit jaar is Jorrit ter Braak spreekstalmeester nadat de onfortuinlijke Arno Bremer zich had moeten afmelden wegens een coronabesmetting. Zijn honneurs werden op een kundige en waardige manier waargenomen door Jorrit wiens eerste woorden door de microfoon mij direct deden denken aan Alpe d’HuZes. Nog voor je ons restaurant met onze begeleiders en supporters passeert vóel en hóór je Jorrits aanwezigheid door de speakers als je de groenwitte Rotterdam Fund Racers beachflags aan weerskanten van de Route d’Huez passeert. Het zijn dezelfde beachflags die vandaag, woensdag 18 mei 2022, bij het clubhuis van Golfbaan Hitland dienst doen. Ik slik. De stem van Jorrit (“JA JA JA LIEVE MENSEN DAAR KÓMT WEER ZO’N RRRRROTTERDAM FUND RRRRRRRRACERT AANGEKNALD! EN LIEVE MENSEN… LAAT JE EENS HÓÓÓÓÓRRRREEEEEEEE”) hoort bij Alpe d’HuZes.

Voordat de veiling begint, wordt Rachel Maréchal, directeur van het Familiehuis Daniel den Hoed, naar voren geroepen. Applaus, kippenvel, stilte. Met de hartelijke groeten van de afdeling Droge Keel.

In het familiehuis worden kankerpatiënten met hun familieleden opgevangen zodat zij op een huiselijkere en gemeenzame manier medische onderzoeken en behandelingen kunnen ondergaan. Hoe vaak heeft Rachel dit verhaal al verteld en, belangrijker nog, hoe vaak móet ze het nog vertellen? Rachel gelooft in de kracht van de herhaling, vast en zeker. Ze heeft een prachtige stem, zeker en vast. We kunnen geen woord uitbrengen. Het is de mix van kanker-familie-delen-rust-huiselijke sfeer die onze tongen lam legt. Nu even geen slok. Geen bitterbal. Geen grap over de putter die hij daar bij hole 13 verkeerd vasthad.

De stilte is voor herhaling vatbaar.

Rachels stem is kristalhelder, zo helder als het bergbeekje dat vanaf de rotsen van Alpe d’Huez ergens tussen bocht 9 en bocht 8 naar beneden stroomt. Fietsers met verstand stoppen er vaak. Ze knielen en laten er hun handen koelen. Vaak lachen ze erbij. Een jaloersmakend tafereel dat zich ieder jaar herhaalt.

Ik stop nooit, met alle gevolgen van dien. Vorige maand brak ik zeven ribben, gedreven door een fanatieke trainingsdrift die mij somtijds blind maakt.

De veiling zelf.

Al heb ik nog nooit meegeboden, toch betrap ik me er iedere keer weer op dat een onbestemd gevoel van spanning zich meester van mij maakt zodra een veiling begint. Da’s ook de kracht van de herhaling. Ik disfunctioneer zelfs een beetje. Mijn val van vier weken geleden had als neveneffect dat ik mijn rechterarm nog niet pijnvrij omhoog kan doen. Dat scheelt bij een veiling, maar het maakt de bewegingsvrijheid van mijn linkerarm des te groter. Op de een of andere manier ruikt mijn linkerarm sinds mijn val zijn kans en laat ie op de meest ongewenste momenten van zich spreken.

Ik was dus Spaans benauwd dat mijn linkerarm tijdens de veiling aan een plotselinge motorisch-fysieke variant van het Gilles de la Tourette syndroom zou lijden door op de meest ongewenste momenten de vrijheid van het luchtruim te verkiezen. Voordat je het weet zweef je boven Waddinxveen in een luchtballon, zit hockeyinternational Floris Wortelboer bij je op schoot om je ervan te overtuigen dat hockey weldegelijk een leuke sport is (op school was ik altijd doodsbang dat ik een hockeystick op mijn schenen zou krijgen, daarom koos ik voor het veel veiligere wielrennen), of ben je veroordeeld tot een rondvaartboot om verplicht te genieten van een knusse tocht door de pittoreske grachten van onze prachtige hoofdstad die mooier dan Parijs is (en wie ben ik dan wel om Johnny Jordaan tegen te spreken?).

Na de veiling wordt de balans opgemaakt en zijn er onder andere winnaars van een vakantie in een luxe villa in Spanje, mogen mensen gaan genieten van een VIP-arrangement naar de finish van de Tour aan de Champs-Élysées, mag iemand volgend seizoen een thuiswedstrijd van Sparta bijwonen, is er een gelukkige eigenaar van een prachtschilderij van Willem van Hanegem en is er iemand die de gesigneerde shirts van de selecties van Feyenoord, Excelsior en Sparta aan zijn of haar muur heeft hangen.

Zoals een timmerman hamert, een schilder schildert en een bakker brood bakt, zo zetten de Rotterdam Fund Racers zich steeds weer in voor onze strijd tegen kanker, hand in hand vastberaden omdat niets doen geen optie is en omdat we geloven in de goede afloop.

Het is de kracht van de herhaling waarin we verplicht zijn te geloven, want zonder herhaling geen geloof, zonder geloof geen missie, zonder missie geen strijd en zonder strijd wint de duivel.

***

De opbrengst van het golfevent en de veiling bedroeg €50.000,00 waarvan de helft ten goede komt aan het Familiehuis Daniel den Hoed en de andere helft aan de Alpe d’HuZes actie van de Stichting Rotterdam Fund Racers waarmee het KWF ondersteund wordt.

De Rotterdam Fund Racers danken Jorrit voor het inspringen op zó’n kort termijn en onze dank gaat uit naar alle deelnemers, sponsors en donateurs die deze overweldigende opbrengst mogelijk hebben gemaakt!

Dank aan Golfbaan Hitland voor de gastvrijheid.

Geloof jij in de kracht van de herhaling en wil je onze onvermoeibare strijd tegen kanker ondersteunen? Doe dan een donatie op onze Alpe d’HuZes Actiepagina.

Namens alle (ex-)patiënten onze dank!

***

FOTOGALERIJ