Het is een goede gewoonte van wielrenners om te sprinten bij ieder plaatsnaambordje dat gepasseerd wordt. Bergpunten worden verdiend bij bruggen, tunnels en viaducten. Arjan is onze ongekroonde koning van de plaatsnaambordjes.

Zelfs Alex Roeka voelde zich jaren geleden geroepen om mij tijdens een onschuldig ritje met Peter Winnen aan te sporen een sprint in te zetten toen we het plaatsje Horst naderden. Zeer tegen mijn gewoonte in gaf ik gehoor aan Alex’ commando. Normaliter luidt mijn standaard antwoord “doe het lekker zelf” als ik in de gebiedende wijs word bejegend, maar een gediplomeerd boerenlul van Zuid behoort zijn plaats te weten als de beste liedjesschrijver van Nederland hem een opdracht geeft, en al helemaal in het bijzijn van een van de grootste renners die ons land ooit heeft gekend.

De sprint werd met twee vingers in de neus gewonnen door Carlo van Nistelrooy die nog lachend naar me om had gekeken. Daarna keek ik in de lachende ogen van Peter en Alex.

Sindsdien weiger ik aan sprints deel te nemen. Ik heb al meer dan genoeg aan mijn eigen zwaarmoedigheid, daar hoeft het gewicht van de hoon niet nog eens bij.

Maar gisterochtend was alles anders.

In het pittoreske gehucht Jaarsveld (bij Lopik linksaf) rekende ik een moment van onoplettendheid van Arjan genadeloos af. Wat mij bezielde weet ik nog altijd niet, maar pas bij de brug van Vianen (klimmetje gewonnen door Arjan, op de macht) vloeide de adrenaline met mijn urine mijn gestel uit, terwijl Ed doodleuk een banaan at. Alsof het winnen van Arjan de gewoonste zaak van de wereld is.

Terwijl ik in overpeinzing nog wat schudde aan mijn mannelijkheid voelde ik de behoefte om Arjans nederlaag te verzachten:

‘Ik trakteer zo meteen op koffie en appeltaart!’

Mijn overwinningsgevoel was -zoals altijd- van zeer korte duur geweest. Dat is het noodlot van iedere Feyenoordfan. Als je ook nog eens liefhebber bent van bluesmuziek weet je je gewoon geen raad met een overwinning. Al plassend dacht ik aan Alex en aan Peter. Als laatstgenoemde in ’83 dan de zege claimde op Alpe d’Huez ten koste van Jean-René Bernaudeau, dan zou Alex toch op zijn minst één keer een nummer 1 notering verdienen. Ik denk aan Vechten tot het Eind.

Bij Nieuwpoort genoten we op het terras van Eetcafé De Dam van de zomerse ochtendzon. Althans, Ed en ik genoten. Arjan zat er aanvankelijk wat beteuterd bij. Hij had zojuist dan ook zijn tweede gevoelige nederlaag van de dag moeten incasseren. Dit keer was Ed hem met een vlijmscherpe demarrage te snel af.

Bij geschiedenis leerden we over de door Prins Maurits van Oranje gewonnen Slag bij Nieuwpoort op 2 juli 1600. Maar de échte Slag bij Nieuwpoort geschiedde 420 jaar later, in Nederland, en wel op zondag 12 juli 2020, waar op de plaatselijke Lekdijk wielergeschiedenis werd geschreven.

Peter Winnen. Prins Maurits, Ed Roggeveen. Een fraai rijtje, moeten Alex, Arjan en ik toegeven.

Helmfie

Arjan happy. Eindstand 9-2-1