-Verhaal voorgelezen bij de Avondetappe d.d. 18 en 21 september 2018-

Het is zondag 16 september 2018, ik kijk uit het raam van mijn vader en ik wou dat ik Joop Zoetemelk was.

Zoals vroeger.

Mijn neef Erik was Bernard Hinault, ik Joop Zoetemelk. We reden rondjes op de Camping ’t Hoekske in Kaatsheuvel. Als we passeerden gaf mijn broer commentaar à la Theo Koomen. Ik droeg een Peugeotpetje. Ondanks die fout van mijn vader, niet Joop maar Hennie Kuiper reed bij Peugeot, was ik toch Joop Zoetemelk.

Op 16 juli 1976 zag ik Joop Zoetemelk voor het eerst “in het echt”. Het was de etappe naar Puy-de-Dôme. Ik denk niet dat Joop mij heeft zien staan. Ik droeg immers een Peugeotpetje. Na die etappe, die hij won, wilde ik nóg meer Joop Zoetemelk zijn.

In 1986 zag ik Joop in een bergrit in de Pyreneeën naar Bagnères-de-Luchon. Wij stonden aan de top, mijn vader en ik. Beneden ons zweefde een televisiehelikopter als een buitenaards insect. Het was een surrealistische ervaring.

‘Jôp! Jôp! Jôp!’, klonk het duizenden Franse kelen. Daar kwam Joop voorbij. In zijn regenboogtrui. Acht-en-dertig jaar! Het commentaar van Mart Smeets hoort bij ons nationaal erfgoed. Ik kon wel janken. Ik was zestien jaar en had in die tien jaar mijn Peugeotpetje ingeruild voor een Rolling Stones petje. In 1986 wilde ik namelijk niet alleen Joop Zoetemelk, maar ook Keith Richards zijn.

Vandaag, zondag 16 september, bezoek ik mijn vader in het verpleeghuis voor Alzheimerpatiënten. We zitten met zijn tweeën in zijn kamer. Mijn vader kan niet meer praten. Ik houd zijn zachte handen vast.

‘Jij leerde me lopen pa. En fietsen. En voetballen. Daar wil ik je graag voor bedanken. Dat heb ik allemaal aan jou te danken. Iedere keer als ik fiets, denk ik aan jou. Omdat jij me hebt leren fietsen.’

Mijn vader glimlacht. Ik ben op hopeloos op zoek naar iets, maar geen van beiden weten naar wat precies. Nu is te laat, ooit was alles op tijd.

‘En volgende week ga ik Joop Zoetemelk ontmoeten pa. Joop. Onze Joop. Joop Zoetemelk. De Joop.’

Mijn vader zwijgt.

Ik kijk uit het raam en ik wilde als nooit tevoren Joop Zoetemelk zijn.

***

Nawoord:

Drie jaar geleden, op 1 juli 2015, schreef ik bij de start van de Tour de France in Utrecht dit verhaal, getiteld Mijn Vader en Joop