Je hebt van die dagen waarvan je weet dat die je geschiedschrijving gaan halen. Dagen waaraan herinnerd zal worden bij het grote afscheid.

16 december 1969, geboortedag.
22 september 1982, eerste keer in de Kuip mogen voetballen (beloond met een eigen doelpunt tijdens de voorwedstrijd Nederland-Ierland).
13 juni 1985, eerste Springsteen concert.
19 september 1987, eerste Dylan concert.
20 januari 1994, trouwdag.
11 maart 1996 en 4 maart 1999, geboortedagen kinderen.
25 augustus 2008, eerste keer finishen op de Mont Ventoux.
11 april 2010, eerste Rotterdam marathon.
5 juni 2013, eerste keer finishen op Alpe d’Huez.

Er zijn ook dagen waarvan de precieze datum niet bekend is, maar waarvan je weet: die gaan je eigen annalen in. Je eerste tongzoen op metrostation Zuidplein. Het voor de eerste keer ondergaan van orale seks en het Licht van God zien. Je eerste wip en daarna zeker weten dat dit je specialiteit móet gaan worden, door gewoon absurd veel te oefenen in de hoop dat het ooit kunst zal baren.

Dinsdag 18 september 2018 was ook zo’n dag. De dag dat ik Joop Zoetemelk, de Joop, de allergrootste, mocht interviewen.

***

Die middag hebben we het draaiboek nog een keertje doorgenomen met Arjan en Lars.

We zullen beginnen met de onthulling van het officiële Koers is Koers wielertenue van 36 Cycling door Joop. Dan het voorgelezen verhaal Ik Wou Dat ik Joop Zoetemelk Was. Daarna het filmpje De Joop. Dan het interview met vragen uit het publiek. Vervolgens ter afsluiting en ter ontlasting van de spanning het naar binnen gieten van zeventien biertjes en dertien glazen rode wijn.

Zo stond het geschreven en God zag dat het goed was.

‘Wil Joop een voorgesprek?’, vroeg ik Lars die op het terras druk in gesprek was.

‘Geen idee. Daar zit ie. Vraag het hem.’

Ik loop op Joop Zoetemelk af. Natuurlijk heb ik nu niets aan mijn imago als de eigenwijze Spookrijdert die zijn geheel eigen koers vaart. Mensen die ik intens bewonder prikken binnen enkele seconden door mijn façade heen.

Thuis draag ik pantoffels, dat is de echte ik.

‘Mijnheer Zoetemelk, mijn naam is Marco Hendriks. Ik heb u gisteren al even mogen ontmoeten. U heeft gezien dat ik de Avondetappe presenteer. Zoals gisteravond met Maarten den Bakker. Ik hoop dat u z…’

‘Joop. Het is Joop.’

We lopen naar een tafeltje in het restaurant waar Joop wat onwennig tegenover me gaat zitten.

‘Joop, ik wil jou, u, je, jou nog bedanken voor het felicitatiefilmpje voor mijn jarige moeder gisteren. U, jij, jou, je bent de reden dat ik hier überhaupt ben. In de familie nemen wij verjaardagen uiterst serieus en vooral dit jaar nu mijn vader met Alzheimer is opgenomen in een verpleeghuis. Maar toen mijn familie vernam dat u, jij, je, jou, u meeging met dit evenement, kreeg ik groen licht. Het is echt zo’n enorme eer…’

‘Graag gedaan hoor.’

Een gesprek van een krap uur volgde. Mijn vragen vergden aanvankelijk meer tijd dan Joops antwoorden. Hij tastte me met zijn ogen af. Dezelfde ogen leken zich af te vragen welke idioot hij tegenover zich had zitten.

Joop liet me foto’s en zelf gemonteerde filmpjes zien op zijn mobieltje. Joop met Bernard. Joop met Eddy. Joop met Jan. Joop met Willem-Alexander. Joop met Macron. Joop bíj Macron. We wisselden elkaars nummers uit. Hij sprak over zijn passie voor het hert. Ik dacht aan mijn passie voor Maarten.

Joop sloot het voorgesprek af met de vraag:

‘Dus ik begrijp goed dat het vanavond over mij moet gaan?’

Het is enkele minuten voor half negen ’s avonds. Ik zit op het randje van mijn bed van kamer 106 die grenst aan het binnenterrein van het hotel waar De Avondetappe gehouden zal worden. Ik hoor Lars aandacht vragen voor het avondprogramma. Arjan draait op de achtergrond muziek die we vooral van Radio de Tour kennen. Lac du Connemara van Michel Sardou. Pour un Flirt van Michel Delpech. Mon Amour van BZN.

Ik sta op, geef mezelf drie ferme petsen in het gelaat en trek mijn Spookrijdersshirt recht (“plakstickers van de HEMA, ontwerp van mezellef, uitvoering mevrouw de Spookrijdert”), druk mijn platte pet op mijn kop…. Buenas Noches van Dalida klinkt en ik weet dat ik nú op moet… nu op mág.

Hier loop ik. Richting de tafel die Arjan heeft neergezet voor Joop en mij. Er volgt applaus. Het kutkeffertje van de hoteleigenaar slaat aan. Er wordt gelachen. Ik maak een grap over hondenvlees op de barbecue van morgenavond.

Is het zijn naam? Joop is een schitterende voornaam. Zijn achternaam is nóg mooier. Zoetemellek. Zo behoor je dat uit te spreken. Mensen die hem Zoetemelk noemen moeten terug naar start en ontvangen geen 200 gulden.

De onthulling van het wielershirt wordt een beetje een sof, want het bewuste shirt ligt onderin het tasje waar Joops naam op staat. Eerst moet Joop een windstoppertje uitpakken, dan het all-season jack, vervolgens de broek en dan pas het shirt. Ik lul me er volgens mij aardig doorheen – ondertussen stalt een grijnzende Joop de verzameling kleding uit op de tafel. De wijnkaraffen dienen als steunen.

Het publiek klapt, het kutkeffertje vliegt weer eens langs een rij blote kuiten.

Dan lees ik het verhaal over mijn vader voor. Het is doodstil. Het gaat met horten, dan weer met stoten (mijn vader mummelt op dit moment op 1.127 kilometer afstand van zijn jongste zoon een koekje naar binnen… de kruimels vallen op zijn donkerblauwe trui die hij zo graag draagt… hij morst koffie over de tafel en pulkt aan de veter van zijn joggingbroek), maar het wordt me niet kwalijk genomen. Het is zo’n avond waarop elkaar niets kwalijk wordt genomen.

Applaus volgt – het kutkeffertje reageert met een Pavlovreactie. Ik kan het beest wel wurgen, want deze avond verdraagt in dit stadium geen hilariteit.

Wie zou het neukkussentje van het kutkeffertje eigenlijk schoonmaken? Denise of Yolande?

Ruim baan nu voor de nostalgie, want het filmpje De Joop is gestart. Arjan knipoogt naar me en steekt zijn duim omhoog. Ik hoor de stem van Alex Roeka…ik ben een renner… de beelden van Joop…. Alle seizoenen zijn herenigd, net als de zon en maan, Kerst en Pasen, Feyenoord en Ajax. Van hogerhand worden tijd en ruimte gecentrifugeerd tot dit éne moment. De IKEA-kast staat en er zijn geen schroefjes over.

Ik raap bliksemsnel een tennisballetje aan de rand van het zwembad op.

Pas dán is het tijd om Joop de aankondiging te geven die recht doet aan zijn statuur als allergrootste sporticoon van Nederland. Mijn stem hapert niet één keer. De volzinnen rollen eruit alsof ik vaker met dit bijltje heb gehakt.

Eén seconde stilte valt.

‘DAMES EN HEREN…. ‘

Nog een seconde.

‘LIEVE LIEVE FIETSVRIENDEN….’

Al weet iedereen wíe er gaat komen, er is toch spanning. Het is wachten op de ontlading waar ieder mens recht op heeft. Het is pure seks en dus een kwestie van het uitstellen van de ejaculatie.

‘…GEEF HEM EEN STAANDE OVATIE…..DE ALLERGROOTSTE…..JOOOOOOOP…. ZOE-TE-MELLEK!!!’

’s Avonds in bed schrijf ik, me een tollend hoofd van alle ervaringen, in mijn annalen een nieuwe datum bij:

18 september 2018, interview Joop Zoetemelk.

Opdat ik nooit zal vergeten.

Met dank aan Lars.