‘Waar ken jij Machteld van?’

De vraag werd gesteld door de langere en wat tengere van de twee broers. We fietsten op een stuk vals plat waar geen eind aan leek te komen. De broers gingen vorig jaar voor het eerst mee met dit fietsevenement. Brouwers en Brouwers heet hun administratiekantoor. Ik noem ze Jansen en Janssen, omdat ik hun voornamen niet kan onthouden en omdat ik een fan van Kuifje ben.

‘Machteld?’

De vraag kwam uit onverwachte hoek. Welk lijntje kon gelegd worden met Machteld? Begon de mix van vier fietsdagen, hoge temperaturen, levendige gesprekken, intensieve Avondetappes en onverantwoorde hoeveelheden rode wijn en bier begon zijn tol te eisen?

En bovendien: was die lange nu Peter of Ronald?

‘Ja Machteld…. van Nico’, antwoordde Peter of Ronald.

Machteld van Nico.

Enkele connectoren in het brein gaven groen licht terwijl Peter of Ronald en ik een flauwe bocht naar links maakten. Om de verwarring nog groter te maken had ik de gebroeders in het Smoelenboek Dupont en Dupond genoemd, naar de Franse variant van Kuifje’s Jansen en Janssen.

‘Machteld Jansen bedoel je.’

‘Ja dat zeg ik. Machteld, van Nico.’

‘Machteld woont samen met Lange Ed, een van mijn beste vrienden die ik al sinds mijn geboorte ken. Maar wat eh…’

‘Ik zag je op de uitvaart van Nico. Je droeg je platte pet. Vandaar dat ik je herkende.’

‘Sorry man, ik heb je niet gezien. Sterker nog ik eh… ik heb of had Nico ook nooit gezien…’

‘Geeft toch niks. Ik kende Nico goed van de voetbalclub. En van het fietsen. We waren erbij toen Nico eh…’

De stem van Peter of Ronald weigerde dienst. We bevonden ons op een plateau dat een prachtig vergezicht op een vallei gaf. We vulden onze bidons met water en ik maakte een foto van de Ferme Auberge St. Hubert die ik appte naar mijn schoonfamilie. Sinds het overlijden van mijn schoonvader Hubert heb ik me voorgenomen om foto’s te maken van panden, restaurants, dorpjes en hotels waar zijn naam verschijnt.

De volgende dag trachtte ik me op het buitenterras te zetten aan een verhaal, maar de stortvloed aan indrukken, gesprekken en ervaringen had een vertroebelende werking op mijn geest. Ik had de Mont Ventoux beklommen aan de zijde van Joop Zoetemelk. Dat was een boek op zich. De minimalist gelooft in het adagium Less is More, daar moest zelfs ik, als de overtuigd maximalist, onder de gegeven omstandigheden het hoofd voor buigen. More was ineens less geworden.

Het vel papier was te wit, de hoofdweg te breed en er waren teveel vluchtroutes, te veel afslagen. Er was teveel gebeurd.

‘Mag ik?’, vroeg Kevin met twee biertjes in zijn hand.

‘Ja ‘tuurlijk ga zitten, gezellig’, antwoordde ik. Ik wist niet hoe snel ik een slok bier moest nemen. Ik had al enige dagen last van keelpijn veroorzaakt door het nachtelijke gebruik van de airco door een kamergenoot. Het had geleid tot een brain freeze, ik had bier nodig.

We zetten het gesprek van gisteren voort.

‘Ik was erbij toen Nico tijdens het fietsen overleed….’, vervolgde een bezweten Kevin, ‘we waren er helemaal kapot van, dat begrijp je. Zo’n jonge vent nog… altijd voetballen… en wielrennen dus…’

Ik keek recht in zijn ogen. Voor een moment wendde hij zijn blink af richting het zwembad waar fietsvrienden boeken lazen, met elkaar lachten of in slaap waren gevallen. Achter ons bereed het kutkeffertje van de hoteleigenaar zijn kussen in de tussenhal.

Kevin slikte.

‘We zijn nadien nog naar zijn ouders gegaan om alles te beschrijven. Dat vonden ze heel fijn. Hebben een potje gejankt bij die mensen, je wil het niet weten. Fijn trouwens dat je erbij was… bij die uitvaart…’

‘Ja ik bedoel da’s wel het minste dat ik kon doen voor Machteld, voor Ed en voor Julian…’

‘Die toespraak van Julian… voor zijn vader… hoe vond je d….’

Kevin depte het zweet van zijn voorhoofd en pakte zijn mobieltje. Ik nam een slok bier.

‘Hier. Dit hebben wij vanmiddag gedaan.’

Ik staarde naar foto’s die vanmiddag waren genomen maar nu al eeuwigheidswaarde hadden.

‘Met Richard, Ronald en Peet hebben we een petje gelegd op het graf van Tommy Simpson. Ter ere van Nico. Stonden we weer te snotteren met zijn viertjes. Zou jij ervoor kunnen zorgen dat die foto’s bij Machteld en Julian terechtkomen?’

Mijn antwoord was een staande knuffel omdat het dit keer mijn stem was die dienst weigerde.

Voor Richard, Kevin, Peter en Ronald

Voor Machteld en Julian

Voor Nico

(v.l.n.r.) Richard, Spookrijder, Kevin, Peter of Ronald, Peter of Ronald.