Van donderdag 21 september tot en met zondag 24 september 2023 organiseerde Koers is Koers voor de negende keer een fietsreis. Dit jaar verbleven we in de Vogezen. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin, zoals altijd, de liefde voor de fiets centraal stond.

 Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Vogezen Verslagen op het blog Spookrijden.nu.

Bekijk hier Deel 2 De Vogezen… Middelhoog?!?

Lees hier Deel 3 Favoriete Amsterdammer

Bekijk hier Deel 4 Paplepel

Lees hier Deel 5 Henkie van der Molen

Bekijk hier Deel 6 Bourgondisch Fietsen

Lees/Bekijk hier Deel 7 Tongkussen met de Duivel

Bekijk hier Deel 8 Man van de Wereld

Bekijk hier Deel 9 Het Geheim van Zuidland (een tweeluik)

Bekijk hier Deel 10 De Koers is Koers Wielercafé Panache Potpourri

***

 Deel 1 Voor Dominique

‘Misschien wip ik dan nog voorbij Dominique en Marie-Claire’, zei ik Anita toen Lars de bestemming van de septemberreis had doorgegeven.

‘Je weet wel, de Grand Ballon’, had Lars erbij gezegd. De dubbelzinnigheden voor het Wielercafé lagen voor het oprapen, nog niet wetende dat menig deelnemer in september óók een duit in het linguïstische zakje zou doen door het te hebben over de “Balzak” in plaats van de Ballon d’Alsace. Geen verrassing natuurlijk na pijnlijke en later bewust gemikte verbale missers als SaulT en LourdeS van voorgaande Koers Is Koersreizen.

Voor mij staat de Alsace gelijk aan Dominique en vice versa. Van zakenrelatie werd hij door de jaren heen een vriend met wie ik, ook na zijn pensioen, in contact bleef. Hij werkte ongewoon-Frans-precies en schreef met een vulpotlood. Zijn handschrift was regelmatig en resoluut.

In mei deed ik voor de negende keer mee aan Alpe d’HuZes en het is al jarenlang een goede gewoonte geworden om op de heenweg bij Dominique en Marie-Claire langs te gaan. Tot aan de deze fietsreis had ik, vreemd genoeg, nog nooit in de Vogezen noch in de Elzas gefietst. Wel heb ik er liters wijn en bier gedronken, een mens moet wat. Nochtans kom ik zeker 25 jaar in dit gebied waar Anita en ik in december tevens kerstvierden, met als hoogtepunt een bezoek aan Strasbourg dat in de feestmand vol trots en zonder gêne le Capitale de Noël genoemd.

Jarenlang lieten Dominique en Marie-Claire ons tal van feeërieke dorpjes zien waar Anton Pieck een harde plasser van zou krijgen. Ebersheim, Bergheim, Hilsenheim, Orschwiller, Scherwiller, Ribeauvillé. Te veel om op te noemen. We lunchten en dineerden in knusse restaurants waar we de winterkou bestreden met een Trimbach Gewurztraminer en met een Flammkuchen waar je steevast je tong aan verbrandde. Marie-Claire en Anita praatten met elkaar in een geheimtaal (een mélange van langzaam-aan Frans, Duits en Engels).

Dominique en ik wandelden zij aan zij.

Zijn zwarte hoed, grijze snor en dito sikje gaven hem een wat artistieke look. Hij had het charisma van een architect. Hij nam ruimschoots de tijd om de wijn bij de verschillende menu’s te kiezen waarbij hij, Fransman eigen, geen tegenspraak duldde.

Begin mei van dit jaar had ik zowel Marie-Claire als de inmiddels gepensioneerde Dominique een appje gestuurd om te vragen of wij het laatste weekend van mei, als gewoontegetrouwe tussenstop naar Alpe d’Huez, langs konden komen. Hun reactie bestond uit respectievelijk twee blauwe vinkjes.

Dominique jaagde graag en vilde en ontleedde zijn prooien zelf, net als mijn Franse grootmoeder ooit deed. Dominique was een Bourgondische Alsacien met een voorbeeldige smaak. Hij kon zijn teleurstelling amper verbergen als ik, ieder meerdaags bezoek minimaal één keer, een alledaagse Choucroute bestelde.

De Elzas had immers zo veel meer te bieden.

Hij kon uren vertellen over de groenten en fruit die hij eigenhandig in zijn ruime achtertuin teelde. Dominique onthield de namen en verjaardagen van mijn gezinsgenoten en hij nam meer moeite om het wielrennen en voetbal voor mij te volgen dan ik het basketbal voor hem. Hun zoon Mathieu had jaren geleden nog stage bij ons gelopen, anno nu appten Dominique en ik foto’s en filmpjes van onze kleinkinderen naar elkaar.

Marie-Claire had mij een appje teruggestuurd. Of ze mij kon bellen. Ik voltooide mijn zoveelste O Solo Miorondje langs de Lek waarbij kwijl uit mijn bakkes op mijn Garmin terecht was gekomen. Ik hapte naar lucht en smeekte om vergiffenis. Alpe d’HuZes krijgt niemand cadeau.

‘Marie-Claire vraagt of ze me kan bellen’, zei ik tegen Anita die mij hielp bij het uittrekken van mijn ondershirt. Ik rook mijn zweet en onraad. Waarom belde Dominique mij niet? Na een te warme douche at ik twee bruine boterhammen met pindakaas, kipfilet, sambal en banaan waarna ik Marie-Claire belde. Mijn onderkaak voelde zwaar.

‘Marco, j’ai une terrible nouvelle… Dominique n’est plus là’, waren Marie-Claires onvaste woorden die zich een nagalmende weg vonden in de ontstane stilte. In een Straatsburgs ziekenhuis was Dominique bij het plaatsen van een stent, een routineklus, niet meer ontwaakt uit de narcose. Met een mond vol tanden wenste ik haar alle sterkte van de wereld. Duizend trompetten bliezen hard, hoog en vals in mijn oorschelpen.

Huilend en vloekend deelde ik Dominiques overlijden aan Anita mede die zich verslagen in de fauteuil liet zakken. Onze kat Gitan troostte haar door achtjes te draaien rond haar enkels. Zijn rechtopstaande staart krulde om haar kuit en scheenbeen.

Op vrijdag 22 september 2023 beklom ik met voorbedachten rade de Grand Ballon ter ere van Dominique. Bovenaan de top op 1.325 meter hoogte sloeg ik een kruisteken. Ik voelde kippenvel tot aan mijn Balzak want in de herfstige wind voelde ik de aanwezigheid van mijn overleden vriend Dominique, omdat geesten van onze dierbaren zich ophouden op de toppen van bergen. Ze zijn alleen aanspreekbaar als diezelfde toppen per fiets of te voet worden bereikt.

Rondom mij vierden mijn fietsvrienden de voltooiing van de beklimming van de Grand Ballon met sterke verhalen voorzien van high fives. Het sloot naadloos aan bij de woorden die Marie-Claire mij had geappt:

“Ne remettez rien au lendemain la vie est si courte et peut basculer si brutalement.”

En ik nam mij voor om er een fantastisch wielerfeest van te maken.

***

Pour Dominique 31-08-1956 | 03-05-2023  – Reposez en paix