Van donderdag 21 september tot en met zondag 24 september 2023 organiseerde Koers is Koers voor de negende keer een fietsreis. Dit jaar verbleven we in de Vogezen. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin, zoals altijd, de liefde voor de fiets centraal stond.
Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Vogezen Verslagen op het blog Spookrijden.nu.
Lees hier Deel 1 Voor Dominique
Bekijk hier Deel 2 De Vogezen… Middelhoog?!?
Lees hier Deel 3 Favoriete Amsterdammer
Bekijk hier Deel 4 Paplepel
Lees hier Deel 5 Henkie van der Molen
Bekijk hier Deel 6 Bourgondisch Fietsen
Bekijk hier Deel 8 Man van de Wereld
Bekijk hier Deel 9 Het Geheim van Zuidland (een tweeluik)
Bekijk hier Deel 10 De Koers is Koers Wielercafé Panache Potpourri
***
Deel 7 Tongkussen met de Duivel
Ik schreef het al eerder: wielrennen is tongkussen met de duivel.
We hebben zelf geen idee waarom we die fiets steeds weer opzoeken. We hebben geen idee waarom we vervolgens bergen uitzoeken om overheen de fietsen. We hebben geen idee waarom we de pijn welkom heten als een vriend. We hebben geen idee waarom we de pijn een stoel en een tafel geven, om de pijn eten en drinken te verschaffen. De pijn die je nooit mag minachten, de pijn die niet te relativeren valt.
Misschien doen we het in de hoop dat God en het lot ons gunstig gezind zullen zijn?
Als het spreekwoord klopt dat een ongeluk in een klein hoekje zit, trekt de Spookrijder de omgekeerde conclusie dat het geluk zich dús in een grote hoek moet bevinden. En in de Vogezen klopt dat.
Het grote geluk ondervinden we in de vroege herfstwind die ons milder stemt. Het grote geluk proeven we in de ruimtelijkheid van het landschap dat ons adembenemende vergezichten biedt. En het grote geluk zit hem in de almacht van de bergen die wij, na de pijn van het beklimmen, mogen afdalen, geholpen door de zaligheid van de zwaartekracht die voor een groot gedeelte onze snelheid bepaalt.
Gezegend zij de aanwezigheid van onze beproefde remmen, gezegend zij de taaiheid van het rubber van onze bandjes, gezegend zij ons verstand dat ons besef voedt met de gedachte dat wij géén professionele renners zijn en dat wij, bij gevolg, niet wielrennen voor onze boterham.
Wij, recreatieve wielrenners, kennen geen haast. Wij doen alsof.
Wij fietsen vrijwillig over bergen, heuvels en dalen, omdat we ons weer kind willen voelen. Kinderen zoeken de uitdaging en tasten grenzen af. Wielrenners zijn niet anders. We willen proeven aan de onschuld en willen de onoverkomelijke eindigheid van het leven tot een nader moment uitstellen. Iedere fietsrit is een tijdelijke vlucht van onze verantwoordelijkheden en verplichtingen.
Dat is de essentie.
Dáárom fietsen wij. En het liefst met elkaar. Om de pijn en de vreugde te delen. Om massaal te lachen om dezelfde grap. Om dezelfde geur van valse lucht te ervaren die vrij komt zodra de ingewanden door inspanning onder druk komen te staan. Kortom, om ware vriendschap te ervaren. Samen een berg op rijden schept onmiddellijk een band en de kans is groot dat die band een vriendschapsband wordt. De pijn van het klimmen is onmiddellijk vergeten zodra de top van een berg is behaald.
En dan de afdaling. Het trekken van het stuur. De sensatie van snelheid. Het spel in de bochten. Hoe snijd ik hem aan. Waar zit mijn maat? Kan ik óver hem heen kijken voor de noodzakelijke verdere blik. Is er tegenliggend verkeer op komst? De snelheid verkort het verwerkingsproces van de hersenen. Jouw wereld is een slapstick geworden, het is snelheid versus reactiesnelheid, waarbij laatstgenoemde winnen moet.
Een gelijkspel is niet mogelijk.
De omgeving schiet langs je heen tijdens de afdaling. Koeien. Schapen. Bomen. Velden. Weilanden. Rotsen. Boerderijen. Onkruid. Afslagen. Verkeersborden. Geparkeerde auto’s. Voorbij scheurende Lamborghini’s, Ferrari’s en motorrijders die denken indruk te maken met hun voorspelbare imago (leren jack met opgestoken kraag, zonnebril, nine o’clock shadowbaardje en stoer kijken) in een krampachtige poging om de armzalige alledaagsheid van hun bestaan te verbloemen. ’s Morgens staan ze op en na een korte blik op de inhoud van hun Mister Marvisonderbroekje, besluiten ze een dosis tering herrie in te zetten als compensatie voor hun kleine geslachtsdeel.
Wielrenners maken daarentegen geen geluid. In stilte ondergaan wij ons leed dat wij omzetten in moed, kracht en snelheid.
Allemaal mooi en aardig maar ik mag herhalen: wielrennen is tongkussen met de duivel.
De duivel verlegt één steentje en de macht over het stuur is verloren.
De duivel zorgt voor één ridicuul kort moment van onachtzaamheid (in het verdorde gewas in de berm laat hij een dier ritselen, jij hoort het en je kijkt… nee… nu kijk je zelfs óm,,,) en het gaat mis.
De duivel ontregelt het epicentrum van het menselijk lichaam, zijnde het brein, en een val ligt op de loer.
En zo ging daar op vrijdag 22 september onze Kees, Verdomme Kees, verdomme wéér Kees, onderuit op de D429, de Rue de Guebwiller. Gevolg: zeven gebroken ribben, een gebroken sleutelbeen, een gebroken schouderblad en een opname in het Hôpital Emile Muller aan de 20 Avenue du Dr. René Laennec te Mulhouse.
En zo ging een dag later Nick, de Slechtvalk van Arnhem (laat u zich niet misleiden door de connotatie van het woord slechtvalk… de slechtvalk is nu eenmaal het snelste dier ter aarde en Nick is een verdomd snelle fietsert) bij de afdaling van de Planche des Belles Filles op zijn plaat. Gevolg: vele schaafwonden, kneuzingen, een dikke lip en een flinke hersenschudding.
Verdomme Kees in het ziekenhuis en de Slechtvalk groggy in zijn hotelkamer. Een stuk van hun film is verloren gegaan, slechts flarden zijn blijven hangen als aan de waslijn wapperend ondergoed. Reconstructies kunnen slechts worden gemaakt aan de hand van getuigenverklaringen van de Koersvrienden van Koers is Koers die vanzelfsprekend intens meeleefden met Verdomme Kees en de Slechtvalk. Er werd op respectvolle, ingetogen en geïnteresseerde wijze gecommuniceerd met elkaar. Het valt niet te ontkennen, de stemming was bedrukt, .
Maar zoals het leven altijd weer zijn ritme herpakt, het geldt voor ieder treurig scenario, moet de show doorgaan. Steeds weer. Vraagt u het maar aan de warme bakker op de hoek. De tour wacht op niemand en wij wielrenners verwachten van onszelf – en van elkaar – dat alles door móet gaan.
Opdat lijden geen medelijden wordt en omdat zelfmedelijden een alleenrecht is die ooit uitsluitend aan voetballers is verleend.
En zo geschiedde: alles gíng door.
De glimlach nam weer bezit van de gelaten van de wielrenners in de lobby van het hotel. De rode wijn en de glazen bier voorzagen de glimmende wangen van kleur, er werd muziek gedraaid (hossende kwaliteitsarme kantinemuziek van vaderlandse bodem waarbij het ene hampenstamp-lied sprekend op het volgende leek), er werd hardop gelachen om politiek incorrecte grappen, er werd omhelst, er werd geproost, er werden selfies gemaakt totdat het noodlot ook een derde deelnemer trof…
Tijdens het feestgeweld moest mister Sparta Erik Kruggie van Krugten zich acuut laten verzorgen door het aanwezige ambulancepersoneel nadat hij zijn vinger ernstig bleek te hebben bezeerd aan een stukje glas van een gebroken bierglas.
De paniekerige verslagenheid was groot totdat Kruggie zich tot grote opluchting van alle Koersvrienden even later meldde in de lobby van het hotel met zijn arm in een mitella en een mooie pleister met een dierenplaatje dat Erik zelf had mogen uitkiezen!
En zo kunnen we concluderen: het ongeluk zit inderdaad in een klein hoekje, maar het grootste geluk bevindt zich toch echt in de hoek waar de ondanks-alles-schaterlach van de fietsvrienden van Koers is Koers weerklinkt.
Na de tongkus met de duivel, bijten we zijn tong eraf en doen we er een flinke pleister op!
***
In Wielercafé Panache toonden we het filmpje Verdomme Kees dat wij maakten als eerbetoon aan de grootste pechvogel van de laatste twee jaar.
Regie en montage: Arjan Smilde
Tekst en voice-over: Marco Hendriks
Panache Producties 2023 (c)
Volg Wielercafé Panache op Facebook en/of op Instagram
***
Alle Koersvrienden wensen de Slechtvalk, Verdomme Kees en Kruggie een spoedig herstel toe!
De Slechtvalk van Arnhem
Verdomme Kees
Kruggie (wiens diepe vleeswond op de foto godzijdank niet te zien is)
Dubbele pech, pleisters en verband voorhanden Schaafwonden en breuk gaan langzaam genezen en dan beklijven de mooie herinneringen.