‘U bent blond!’

Dat zijn de eerste drie woorden die Michelle, want zo kennen wij de zangeres die als Davina op het punt van doorbreken staat, tot Mevrouw de Spookrijdert spreekt, terwijl ze gelijktijdig mijn wangen voorziet van vier zoenen (“oh ja Frans!”) voorziet.

‘Hoe vind je het staan?’

‘Ja leuk! Jonger ook!’

De toon is meteen gezet. Ik heb mezelf schrap gezet voor een avond vol geklets over andere vrouwen, luchtjes, krulspelden, andere vrouwen, schoenen, recepten, smaakjes, andere vrouwen, kleding, grand-cafés, andere vrouwen, make-up, mannen, crèmes, clubs, andere vrouwen, modellen en allerhande vrouwelijk ongemak.

Michelle en Kelly, oud-klasgenoten van Fabienne, zijn op visite. Fabienne heeft met haar zus Estelle voor de hapjes en drankjes gezorgd.

‘Lang geleden zeg! Hoe ís het?’, vraagt Michelle die zoals gebruikelijk een klein half uur te laat kwam.

‘Ja op zich g…’

‘…ik zat The Sinner te kijken op Netflix!’, zegt ze voordat ik antwoord heb kunnen geven, ‘zó spannend! Ken je die?’

‘Ja nee, wij zitten nog midden in House of C…’

‘…móet je gewoon zien, was een tip van Kel! Jezus wát goed! En wat zit uw haar leuk! Dat blonde!’

Ze schiet van de hak (Fabiennes vader) op de tak (Fabiennes moeder).

‘Jongens! Mies is bij Boulevard!’, gilde Mevrouw de Spookrijdert een tijdje geleden door de huiskamer. Omdat ik geen teken van leven gaf, bonkte ze op de slaapkamerdeur waar haar echtgenoot bezig was aan een verhaal dat al dagen in zijn propvolle hoofd spookte.

‘Mies bij Boulevard!’, herhaalde zij. Haar hoofd zag paars. Het gebeurt ook als Bruce Springsteen of Alex Roeka op TV is.

‘IK KIJK NIET NAAR BOULEVARD EN IK KEN GEEN MIES!’, antwoordde ik naar waarheid. Het was weer eens zover: een briljante volzin was ergens tussen hersenpan en toetsenbord blijven steken en dat Brevet van Onvermogen (een smakeloos recept, ik raad het u niet aan) presenteer ik regelmatig op het bordje van Mevrouw de Spookrijdert.

‘…jôh dan niet…. zullen de meiden en Mies leuk vinden…’, zei ze.

Pas toen landde het kwartje. Díe Mies dus. Ze had feitelijk maar enkele jaren bij Fabienne in de klas gezeten. Michelle ging naar de HAVO, maar het contact bleef intact mede door toedoen van Michelles boezemvriendin Kelly die in 2014 met Fabienne examen deed. Tijdens de diploma-uitreiking had Michelle nog een lied gezongen in een vol Nieuwe Luxor theater. Fabienne hield namens alle afgestudeerden een toespraak met Follow That Dream van Springsteen als rode draad. Daarna was ik drie volle dagen op zoek naar mezelf.

‘Dit is beter dan ik ooit zal klinken’, hoorde ik zangeres Pink bij RTL zeggen. Ik had geen idee hoe Pink zélf klonk. Ik kende niet één lied van haar. Mijn interesse voor nieuwe muziek (lees jonge artiesten) stokte zo ongeveer na Pearl Jam en Hootie & the Blowfish. Daarna wierp ik de handdoek en beproefde ik mijn geluk als vanouds in de prehistorische muziek van Tammy Wynette en Big Mama Thornton.

Na Pink kwam Michelle zelf in beeld. Ze droeg iets wits en haar lippen ware knalrood gestift. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hoorde dat Hilversum en Abcoude-Noord haar Rotterdamse wortels nog niet hadden aangetast: ook bij RTL4 had ze dezelfde onbevangenheid als in real life, bijvoorbeeld tijdens alle feestjes die wij de voorbije jaren gaven waarbij Kelly en Michelle er een sport van maakten om giechelend en te hard pratend binnen te komen terwijl Fabiennes vader bezig was aan een gloedvolle speech. Nadien verontschuldigden zij voor de verbale overval.

De komst van Kelly en Michelle op onze feestjes was altijd goed nieuws voor mijn neeffies, maar het kon ook stilzwijgend de goedkeuring verdragen van mijn leeftijdsgenoten. Het resulteerde over het algemeen in een overbelasting aan de nekspieren bij de mannelijke gasten. Ze kleedden zich charmant (“ja op jullie feestjes kán dat gewoon”) en kwamen altijd goed verzorgd voor de dag.

Ik kende geen enkel eígen lied van Pink, maar het toeval wilde dat ik precies díe week een rake cover van haar van YouTube had gevist van de klassieker Me & Bobby McGee.

Diezelfde week trad Michelle op bij De Wereld Draait Door met het liedje van Pink dat What About Us scheen te heten.

Ik was onder de indruk van haar optreden en kon het niet bevatten dat dit dezelfde Michelle was die een tijdje terug nog “nee hoor” had geantwoord op de vraag of ze me niet zou willen uitlachen toen ik met gitaar en mondharmonica op het podium in een kantine van een korfbalvereniging ontboden werd. We speelden The Wild Rover van de Dubliners.

Vanavond is zo’n avond dat de wereld voor Michelle niet doordraait. Juist niet. Vanavond staat ie stil. Stil bij What About Us. De meiden hebben een leeftijd bereikt die een zekere melancholie rechtvaardigt. Wat is er van de meiden terecht gekomen?

Fabienne (“en hoe gaat het met Jer? Awh, jullie zijn zúlke lovebirds…”) volgt de opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving aan de Willem de Kooning Academie. Kelly is Pedagogische Wetenschappen gaan studeren op de Erasmus Universiteit – ze hoopt in 2018 af te studeren, maar gaat eerst twee maandjes op reis naar Zuidoost Azië. Michelle wilde na het Emmauscollege Verloskunde studeren, maar het werd -via de omweg van een niet afgemaakte docentenopleiding Engels- dus een zangcarrière.

‘Wat heeft jullie eigenlijk gebonden als vriendinnen? Jullie zijn zo verschillend?’

‘Júist dat verschil pap! Ze zijn altijd zichzelf gebleven – lief, geïnteresseerd, vrolijk, sprankelend. Luchtig, maar verwar dat niet met oppervlakkig! Meisjes op bepaalde leeftijd kunnen écht gemeen en jaloers zijn. Daar heb ik Kel en Mies nooit op kunnen betrappen! En met Kelly heb ik mijn PWS (Profiel Werkstuk, mjh) nog gemaakt over het interieur van buitenlandse culturen in Rotterdam. Zo fijn samenwerken met elkaar.’

Als Estelle gevraagd wordt naar haar opleiding International Bachelor Communication and Media op het Erasmus (“néééé Es! Jij? Op het Erasmus!?”), maakt Fabienne glimlachend een Gin-Tonic met komkommer klaar. Op de achtergrond klinkt Rudolph the Red-Nosed Reindeer van Willie Nelson.

‘De afspeellijst Kerstklassiekers pap…du-uh…’, zo luidde het antwoord een uurtje geleden toen ik de meiden vroeg welke muziek ze wilden horen.

Ik vond het een gemiste kans. Ik had deze avond willen aangrijpen om Michelle kennis te laten maken met de zelfkant van de muziek. Uiteindelijk kom je uit op een kiezelpad dat doodloopt op een vervallen schuur waarvoor een krakkemikkige stoel staat – op die stoel zit een zwarte mevrouw die vanuit haar enorme borstenpartij de zuurstof trekt om het gal over haar leven leeg te spuwen in haar roestige en van speeksel doordrongen mondharmonica.

Ik zou graag zien dat Michelle haar kont in de Hilversumse krib gooit. Had zij überhaupt ooit van Me & Bobby McGee gehoord? Hoe reageert ze op muziek waarbij de wereld stil staat? Country, Chansons, de Blues. Kent ze Patsy Cline? Edith Piaf? Phoebe Snow? Koko Taylor? Etta James? Mavis Staples? Irma Thomas? Brenda Lee? Sister Rosetta Tharpe?

We proosten.

‘Weet je nog Mies dat jij bij een jaarafsluiting Someone Like You van Adèle zong?’, vraagt Fabienne die, onder aanvoering van de Gin-Tonic een overdosis nostalgie te verwerken krijgt. Johnny Cash zingt ondertussen Little Drummer Boy. Mijn wereld verkleurt zich langzaam van donkerbruin naar zwart – die van de meiden onverminderd roze, rood met hier een daar een likje wit.

‘Ja man. Dat was in de vierde.’

‘Ik had tranen in mijn ogen. Niet door Adele, zij spreekt me eigenlijk helemaal niet aan en dat liedje evenmin, maar door jóu. Je stond daar met zóveel overtuiging te zingen…het raakte me echt…’

‘Awh wat lief!’

Fabiennes ogen worden vochtig. Herinneringen ophalen, borrelen, proosten, lachen, huilen: ons terrein. Iedere keer als ik het overschot aan emoties bij onze meiden gewaar word, twijfel ik of we het goed hebben gedaan. Zijn ze weerbaar genoeg? De wereld is een piratenschip waarbij muiterij tegenwoordig als grootste deugd wordt gezien.

‘Op de dag dat mijn opa overleed, hadden we De Nacht van de Muziek op school, weet je nog?’

Ik weet het nog goed. Maart 2010. Ik bracht Fabienne naar het Emmauscollege – met een groep meiden, waaronder Kelly, zong ze Carwash van Christina Aguilera. Michelle zong een lied solo. Ik miste die avond Edith Piaf, mijn schoonvader, een zware steen en een stuk touw.

‘De meiden ondersteunden me toen echt. Ik weet nog hoe moeilijk ik het had’, zegt Fabienne met een glimlach die wij van haar kennen sinds 11 maart 1996 toen haar moeder haar het leven schonk.

‘Awh schatje.’

Michelle praat en beweegt instinctief. Zoals vroeger. Ze is in niets veranderd – de paint by number boys Matthijs, Humberto, Giel en Gerard zijn nog niet geïnfiltreerd. Hun wereld draait door, die van ons niet. Die van Michelle moet zo lang mogelijk stil staan – bij vanavond, bij het gevaar van de blues, de kitsch van de country, de onderlaag van het chanson en het plezier van de soul.

De meiden praten verder. Over mijnheer Rauhé, die gast die Natuurkunde gaf en die de eer had om als eerste en laatste docent (‘ik werd zo melig door jou Kel, weet je nog, dat potje met dat zielige plantje hahaha!’) Fabienne uit de klas te sturen.

‘Het is hier altijd zo gezellig!’, roepen Kelly en Michelle in koor terwijl Estelle zich excuseert voor haar in elkaar gezakte stroopwafeltaart. In het schatergelach van mijn vijf vrouwelijke tafelgenoten ga ik kopje onder.

Terwijl de meiden de ene na de andere anekdote toveren uit de hoge hoed die vroeger heet, word ik geroepen door de rode wijn die mij in mijn vertrouwde isolement zuigt. Bij zo’n bui hoort stemmige muziek, bij voorkeur voorkomend uit akoestische gitaren van scheurend hout, violen met kromme halzen en oude piano’s wier toetsen meedansen op de wil van de wind.

Wortels zoek ik.

De keuze voor Me & Bobby McGee van Pink zegt eigenlijk alles over mijn mistroostig gevoel als ik de muziek anno nu moet duiden. Het is immers de cover van de cover van de cover: P¡nk (waar is dat rare omgekeerde uitroepteken nou toch voor nodig?) covert Janis Joplin die Kris Kristofferson covert. En nu zou ik zo graag Michelles alter ego Davina Me & Bobby McGee zien en horen coveren om uiteindelijk bij Kris Kristofferson uit te komen.

Wat had Pink gehoord in Janis en, belangrijker nog, wat hoorde Janis in Kris?

En ineens is het mirakel daar: ik moet Michelle helpen de bron, háár bron, te zoeken! Om haar carrière diepte te geven móet ze weten hoe het voelt om de trein van Baton Rouge naar New Orleans te pakken, hoe háár Bobby McGee haar ooit de koolmijnen van Kentucky zal laten zien om haar daarna de hitte van de Californische zon te laten voelen!

In de volle overtuiging van mijn missionariswerk loop ik enigszins wankel naar de geluidsinstallatie om Me & Bobby McGee van Kris Kristofferson op te zetten. Maar het is Mevrouw de Spookrijdert zelve die mij uit mijn romantische droom rukt:

‘Kom schat, wij gaan naar bed. Die meiden hebben nog genoeg te bespreken zonder ons…’

In bed hoor ik de meiden nog altijd lachen. Al zijn ze begin twintig, vanavond zijn ze weer de pubermeiden die de hele wereld uitlachen. En gelijk hebben ze, net als Kris:

“Freedom’s just another word
for nothing left to lose”

Heerlijk. De Wereld draaide vanavond niet door.

FOTOGALERIJ

[klik op de kleinere afbeeldingen uit de fotogalerij voor een vergroting]

Dank aan Michelle, Kelly en Fabienne voor hun medewerking

Foto’s uit Fabiennes mega archief

Volg Davina hier op haar YouTube kanaal