“My love she speaks like silence”

-Bob Dylan

 

***

En toen kwam zij.

Om dit openingszinnetje te begrijpen, moeten we misschien eerst terug naar het begin van alles. Want toen kwam zij, toen ik op de verjaardag van Ed, op 17 augustus 1991, de moeder van mijn kinderen tegenkwam. Zij zat verdrietig in een stil hoekje van de huiskamer nogal nadrukkelijk haar best te doen vooral niet op te vallen. Een eigenschap waar ik bij voorbaat al week van word, omdat ik mezelf er bepaald niet in herken.

Deze jonge vrouw was de verdrietige zus van Diana en luisterde naar de naam Anita. Met een tamelijk valse uitvoering van Springsteens Drive All Night op de akoestische gitaar in het halletje van Ed, pal tegenover de toiletdeur, zag ik het begin van mijn levenswerk, mijn gezin, het levenslicht.

Slechts achthonderdzevenentachtig ochtenden, middagen, avonden en nachten later stond zij aan mijn zijde in de trouwzaal van het Stadhuis aan de Coolsingel. Na afloop vroeg haar nerveuze moeder Co voor de derde keer in een kwartier tijd of haar haar nog altijd goed zat. Bij het feliciteren voorzag haar vader Huub mijn beide wangen van een kus.

Betoverend mooi was zij niet die specifieke dag, want daar ben ik te nuchter voor. Onze romantiek lag hem in haar kaplaarzen die zij, zonder een spoortje gêne, droeg als we op een mooie lentemorgen de auto gingen wassen. Dat deden we na het zondagochtendontbijt. Daarna dronken we samen een pot koffie, rookten we een sigaretje en vulde de huiskamer zich met vrienden om naar de Kuip te gaan.

Aan deze tijd van zorgeloosheid kwam, zevenhonderdeenentachtig dagen later, op maandag 11 maart 1996, een einde toen Anita het leven schonk aan Fabienne.

En toen kwam zij.

Een liever meisje zou niet bestaan. In de negen maanden voorafgaand aan haar geboorte lag ze zo vredig zo stil in de buik van haar moeder dat we regelmatig de muziek uit en de lichten aan moesten zetten om iets van geluid of beweging waar te nemen. Met dezelfde vredigheid kwam Fabienne Raymonde Dani, vernoemd naar haar beide grootmoeders, ter aarde.

De vaste ochtendgroet ‘Fáááá-bienn’ werd altijd beantwoord met een vriendelijk glimlachje, voorzien van twee kuiltjes in beide wangen. Ze huilde nooit, dwong nooit, schreeuwde nooit, eiste nooit. Het liefst kwam ze op schoot zitten met Peter Konijn in haar hand, met Peters oor half gekruld om haar duimpje dat ze urenlang in haar mondje hield totdat mama zei dat Peter Konijn naar bed moest. Ook dat vond Fabienne prima. Zonder protest stond ze Peter af omdat zij, toen al, de redelijkheid inzag van het inschattingsvermogen van haar ouders. Over intelligente kinderen gesproken…

[klik op de foto’s voor een vergroting]

Hoe anders zou het duizendachtentachtig dagen later verlopen. Donderdag 4 maart 1999. Met de driejarige Fabienne aan mijn hand liep ik richting de verloskamer van het IJsselland Ziekenhuis. In de wachtruimte waren de families Hendriks en De Hoog , omgesmolten tot één, in blije verwachting. Ik zei niets: het geslacht van de nieuwkomer was nog niet bekend en de drie jaar oude Fabienne werd oud en serieus genoeg bevonden om haar deze primeur te gunnen.

Toen de deur openging staarde Fabienne verbaasd in het gezichtje van Estelle Liliane Diana, vernoemd naar haar beide tantes. Eigenlijk staarde Fabienne naar de vrouwelijke uitvoering van de gitarist van de Rolling Stones Ron Wood, want in de armen van haar mama lag een klein punkertje: knalzwart haar stak brutaal omhoog en zij had toen al een Rock & Roll blik die me deed denken aan een reusachtige middelvinger die als wichelroede voor het leven dienst zou gaan doen.

En toen kwam zij.

Er kon geen groter verschil bestaan tussen Fabienne en haar zusje Estelle. Waar Fabienne zich heerlijk over kon geven aan de rust en warmte van de moederschoot, daar maakte Estelle pret voor tien tijdens de negen maanden zwangerschap. Nou pret…pret… Anita en ik waren ervan overtuigd dat het een soort Animal van de Muppets in haar buik moest zijn, die zijn of haar opwachting zat te maken. Zo kon het zomaar gebeuren dat tijdens het draaien van een live-CD van Bruce Springsteen Anita’s buik ritmisch meebewoog op de muziek.

En toen kwam zij:

Met de komst van Estelle was ons gezin compleet. Het was een voldongen feit: ik was veroordeeld tot een leven met en tussen en drie vrouwen.

Toen Estelle op anderhalf jarige leeftijd meende dat zij haar babybedje met spijltjes was ontgroeid, liet ze dit op zijn Estelle’s weten: ze schreeuwde de hele vierde etage bijeen en protesteerde zo hevig dat zij paars aanliep om vervolgens haast te stikken van woede. Van razernij had Bembem inmiddels enkele keren de lattenbodem uit haar babybedje geramd. Dit duurde zo enkele maanden.

Hoezeer zij ook trapte, zij kreeg de trappenzak niet uitgetrapt, en daarbij keek ze haar vader zo ongemeend boos aan dat zij in hèm, met voortschrijdend inzicht dus, de ultieme trappenzak zag. Inderdaad, over intelligente kinderen gesproken…

[klik op de foto’s voor een vergroting]

En nu zijn we vijfduizendachthonderdenzeveneenveertig dagen verder en staat Fabienne op het punt negentien te worden en viert Estelle haar zestiende verjaardag.

Dat Estelle’s Sweet Sixteen eraan kwam moest MAFJE, ons gezin, de afgelopen maanden weten. Iedere dag voorafgaand aan haar zestiende verjaardag was volgens Estelle een wapenfeit op zich:

– Mijn laatste Kerst als vijftienjarige!

– Mijn laatste keer bij Opa en Oma op de camping als vijftienjarige!

– De laatste dinsdagavondtraining als vijftienjarige!

Enzovoorts.

Kortom: ze is klaar voor haar zeventiende levensjaar.

Want ze is veranderd. Al is zij zelf de ongekroonde koningin van het verzinnen van veelal Amerikaans getinte bijnamen, zoals Memerz voor haar moeder en Peperz, Vepers, Veporize en zelfs Veeps voor haar vader. Haar zus is steevast Feebers en onze Jeremy moet het doen met Jerry, Jerremans of Jerrymomo als ze in een lekkere gekke bui is. Haar opa en oma noemt ze Opers en Omers, en de rest van de familie bestaat uit Uncle Edders, Uncle Richie, Auntie Lil’, Uncle Mars, Auntie Diana, Crizerd, Vinnerd, Leners, Reems en ga zo maar door. Maar de nu zestienjarige Estelle mogen wij op onze beurt niet langer ‘apenkop’ of ‘die kleine’ noemen en Anita is een officieel verbod opgelegd op het gebruik van de bijnaam ‘ukkepuk’, om maar te zwijgen over de bijnaam die ik haar de laatste tijd heb gegeven. Die blijft tussen MAFJE.

[klik op de foto’s voor een vergroting]

Zoals ik al zei, is ze veranderd. Ze is niet langer van rubber. Ze is niet langer opvouwbaar. Anders gezegd, ze past niet meer op schoot. Soms zoekt ze je nog op, maar alleen als ze in een onbewaakt moment tijdens het lezen van de krant de kans ziet mijn sloffen van mijn ijskoude voeten te trappen.

In enkele persoonlijke brieven van enkele vriendinnen die Estelle ons toevertrouwde lazen wij onder meer dat Estelle op school en op het korfbal “altijd zo gezellig is en altijd zo vrolijk is”. Waarvan akte. Welnu lieve meiden, jullie mogen gerust weten dat er thuis toch echt regelmatig sprake is van een andere Estelle!

Haar rust zoekt ze achter haar piano. Ze heeft het vaak niet door dat haar huisgenoten dan stilletjes de muziek zachter zetten om Estelle harder te horen spelen. Haar klanken vullen de kamers van ons huis. Als zij uit logeren is, is het vooral die stilte die opvalt – als onze Ronnie Wood niet achter haar piano zit.

In de weekenden mogen wij genieten van haar fanatieke spel op het korfbalveld. Ik kan persoonlijk het meest genieten als haar wenkbrauwen verticaal op haar oogkassen komen te staan. Ik weet dan genoeg: dan is het oorlog. Deze uiterst fanatieke inborst gaat gepaard met een meisje dat zich ook bescheiden en beleefd weet op te stellen als de situatie daarom vraagt.

Op school presteert Estelle boven haar eigen verwachting, al heeft ze nog geen idee wat ze hierna gaat doen. “Ik kan niets echt goed”, is een uitspraak van Estelle die wij de laatste tijd vaak uit haar mond mochten optekenen.

[klik op de foto’s voor een vergroting]

Sinds Jeremy onze gelederen heeft versterkt luidt het acrostichon van ons gezin is MAFJE: Marco, Anita, Fabienne, Jeremy, Estelle. MAFJE als de officiële doopnaam van mijn levenswerk!

En dat is een prestatie van formaat. Voor Jeremy dan. Toen Fabienne met die kuiltjes in haar wangen eenmaal het levenslicht had gezien had ik mezelf heilig voorgenomen het leven van haar eerste of laatste of enige vriendje compleet onmogelijk te maken. Ik zou hem terroriseren. Deze heilige belofte kon ik niet nakomen en daar dank ik Jeremy voor. We kunnen niet meer zonder die kamerbrede pindakaas verslindende ultravriendelijke teddybeer van twee meter.

Zoals ik al zei: Estelle is veranderd. Soms, als ik haar zomaar passeer om een kop koffie in te schenken, schiet ze een vliegensvlug een appje op haar mobieltje weg. Die is klaarblijkelijk niet voor paps bestemd. Dan ben ik weer ziekelijk jaloers en bid ik vurig op een kopie van Jeremy die Estelle gelukkig maakt.

Welnu Romeo, prins op het witte paard, ten eerste hopen we dat je voornaam met een S begint want MAFJES klinkt lekker! Maar als je Tom, Bas, Duarte, Luca, Maurits, Mike, Koen, Ashwin, Tobias of Rik heet dan maken we er net zo makkelijk Som, Sas, Suarte, Suca, Saurits, Sike, Soen, Sashwin, Sobias of Sik van. Geen enkel probleem.

En zelfs zijn we bereid om de kleine Ole ‘Sole’ te noemen. Sole is enkele jaren jonger dan Estelle maar gisteravond in de auto begreep ik dat Estelle Sole een echte held vindt en ik spreek uit ervaring als ik vaststel dat leeftijdsverschil van vijf jaar en ouder totaal geen probleem hoeft te zijn voor het in stand houden van een duurzame relatie.

[klik op de foto’s voor een vergroting]

Goed Romeo, of eigenlijk dus Someo, als jij hier vanavond tussen staat en als jij diegene bent die ervoor verantwoordelijk is dat ik geen enkele app meer te lezen krijg en dat zij al knalrood aanloopt als de app überhaupt afgaat, en als jij denkt die gelukkige te zijn voor de hand van mijn dochter dan moet je het volgende weten:

Jij maakt haar kamer op, want daar heeft ze een bloedhekel aan. Als ze in een boek verdiept is, moet je haar niet storen. Heeft ze een hekel aan. Ze leest overigens boeken in de gekste standen op de vreemdste plekken. Wees niet verbaasd als ze een boek leest met haar benen loodrecht omhoog tegen de muur geleund. Ze is gek op korfballen. Als je dat een sport voor mietjes vindt: pak je koffers maar want die discussie ga je niet winnen. Ze is altijd vrolijk behalve als Feyenoord heeft verloren. Ben je een Ajaxfan: vergeet het dan maar, al wil ze misschien voor ‘Sike’ een uitzondering maken! Ze is een enorme Bruce Springsteen fan. Kom je aan hem, dan kom je aan haar, maar dan op plekken waar ze dat beslist niet wil!

Wat krijg je er voor terug?

Ze is het puurste, het beste, het geestigste, het fanatiekste, het meest volhardende en het mooiste dat onze Lieve Heer ooit gecreëerd heeft.

Als je haar gelukkig maakt dan word je opgenomen in een warm gezin dat veel tijd probeert te steken in aandacht voor elkaar, persoonlijke vrijheid en vooral veel lol trappen:

Je zwager Jeremy is een knaap met de liefste ogen van het westelijk halfrond. Je schoonzus Fabienne is degene met het meest volmaakte karakter van MAFJE. Je schoonmoeder Anita is de stille kracht van dit gezin, de spil waar alles om draait.

En je schoonvader? Welnu!

Als je haar niet gelukkig maakt, dan beloof ik hierbij plechtig je vingers, handen, armen, tenen, voeten en benen een voor een te breken in een kelder op een niet nader kenbaar te maken locatie. Tevens zal ik je zwart-op-wit afmaken in een literair epistel dat zal verschijnen op ons zéér goed bezochte Blog www.spookrijden.nu. Geloof me, je carrièrekansen na publicatie van dit stuk zijn nihil.

Als je het wèl lukt en maak jij Estelle gelukkig, dan zal de volgende speech voor jou worden geschreven. De titel en de openingszin weet ik nu al:

En toen kwam hij…