Voor ome Jan en tante Ivonne

Feyenoord, Benifca, Roberto Lanckohr, ome Jan, tante Ivonne, Anita, Little Village, bierglas en sinds jongstleden woensdag mag ik Antoni Milambo toevoegen aan dit voor het eerste oog merkwaardige rijtje grootheden die toch met elkaar verbonden zijn.

Heel het leven bestaat nu eenmaal uit associaties.

Alle toevalligheden, waarheden, willekeurigheden, feiten, verzinsels en herinneringen worden door associaties bijeengehouden zonder dat ons brein daar perse bewust werk van maakt.

Want wat heeft Antoni Milambo in vredesnaam te maken met dit bijzondere bierglas dat mij dertien jaar vóór zijn geboorte gegund werd?

Dat zit zo.

Het bewuste Feyenoordbenficabierglas deed op zaterdagavond 14 maart 1992 op de Kerstendijk 41 zijn intrede in mijn leven dankzij ome Jan en tante Ivonne, maar eigenlijk ook door toedoen van MVV-middenvelder Roberto Lanckohr. Als hij die veertiende maart anno 1992 immers níet voor de enige treffer had getekend in een kille Kuip, bevolkt door slechts 14.091 toeschouwers waaronder Anita en ik, dan hadden wij, Anita en ik dus, eerlijk is eerlijk, nooit terechtgekomen op de 52^e verjaardag van ome Jan aan de Kerstendijk 41. Maar na die wanvertoning hadden Anita en ik íets nodig om de smaak van de vernedering weg te spoelen.

Als rechtgeaard Feyenoorder voelde ome Jan feilloos aan hoe voetballeed, dat Feyenoord heet, bestreden diende te worden, en dus stond binnen no time een volwassen fles whiskey op me te wachten.

‘Is goed voor je jongen en stelt nooit teleur’, zei hij erbij alsof hij Bruce Springsteen beschreef.

Het werd een avond om nooit meer te vergeten, niet alleen omdat ik me in de vertrouwde omgeving van mijn geboorteflat bevond (zelf was ik 22 jaar ervoor geboren op de Kerstendijk 45, derde etage), maar ook omdat het de avond zou worden van de allereerste kus waartoe Anita zich eíndelijk liet verleiden.

Vlak voordat Anita mij in haar Fiatje Panda naar huis bracht (ik woonde nog thuis), schonken ome Jan en tante Ivonne mij dus dit Feyenoordbenficabierglas. Althans, ome Jan was te beschonken om het mij veilig te overhandigen, op mijn beurt was ik te blauw om hem fatsoenlijk in ontvangst te kunnen nemen en dus overhandigde tante Ivonne hem met een alleszeggend knipoogje aan Anita.

Even later zat dit breekbare relikwie die eerste kus allerminst in de weg, noch mijn naar whiskey riekende adem. Wat die nacht plaatsvond in Anita’s Fiatje Panda was een letterlijke vertolking van Steamy Windows van Tony Joe White, waarmee alles gezegd moge zijn.

Sinds 17 augustus 1991, de dag van mijn allereerste kennismaking met Anita, was ik hartstochtelijk op zoek geweest náár die eerste kus, maar zelfs het concert van de gelegenheidsformatie Little Village in Sportpaleis Ahoy (waaronder een sublieme uitvoering van Lipstick Sunset met Ry Cooder op slidegitaar) negen dagen vóór Feyenoord-MVV en dus negen dagen vóór ome Jans verjaardagsfeestje, kon Anita niet vermurwen.

Tot aan de dag van vandaag is de vraag gerechtvaardigd wat Roberto Lanckohr wél had hetgeen het sterrenensemble (bestaande uit Ry Cooder, John Hiatt, Nick Lowe en Jim Keltner) blijkbaar ontbeerde.

Maar goed, feit is dat ik zondagochtend 15 maart 1992 wakker werd met een merkwaardige mix van een serieuze kater, het gelukzalige overwinningsgevoel van de eerste kus van de vrouw op wie ik smoorverliefd was, en het uit 1963 stammende Feyenoordbenficabierglas dat op mijn houten bureau stond waar die dagen het ene na het andere literaire meesterwerk uit mijn pen gleed waarvan geen enkele zijn weg naar een uitgever zou weten te vinden.

De lezer zal dus begrijpen dat ik die woensdagavond niets anders kon doen dan dit bierglas als een talisman uit de kast te halen toen Feyenoord in de Champions League om negen uur ’s avonds tegen Benfica aantrad. Ik had het Feyenoordbenficabierglas bierglas voorzichtig op de salontafel gezet, vlak voor me, vastbesloten om onze kat Gitan op een luidkeelse reprimande te trakteren bij iedere vorm van buitensporige nieuwsgierigheid.

Nu moet u als lezer weten dat het glas sinds die zaterdag 14 maart 1992 nooit meer is gebruikt.

Er mag uitsluitend (maar slechts bij hoge uitzondering) naar gekéken worden, en eruit drinken was een regelrechte zonde, tót woensdagavond dus toen Feyenoord Benfica alle hoeken van het veld liet zien. Met de uitslag 1-3 werd impliciet revanche genomen op de 3-1 nederlaag uit 1963; die wedstrijd in Lissabon werd door duizenden Feyenoordsupporters bezocht hetgeen het officieuze begin zou betekenen van het fenomeen Feyenoordlegioen. Sindsdien is de associatie Feyenoord en Benfica een feit.

Toen aanvoerder Quinten Timber in het live interview na de wedstrijd de man of the match Antoni Milambo bij zich riep en zij beiden openlijk hun liefde voor God als verklaring gaven voor hun uitstekende spel, nota bene gekleed in het Rotterdam Fund Racersshirt!, was het voor mij overduidelijk dat dit een signaal Gods was en dus greep ik dit sacrale moment aan om het Feyenoordbenficabierglas te ontmaagden door het met bier te dopen.

En zodoende proostte ik na 32 jaren ongebruikte dienst op Feyenoord, op Benifca, op Roberto Lanckohr, op ome Jan, op tante Ivonne, op Little Village, op playing hard to get Anita, op Antoni Milambo en op het wonder van de associaties die zich uiteindelijk wisten te verenigen in het Feyenoordbenficabierglas dat na gisteravond weer opgesloten wordt tot de volgende Feyenoord – Benfica!