De Gemeente Rotterdam heeft de wens uitgesproken de Grand Départ van de Tour de France 2023, 2024 of 2025 naar de havenstad te halen.
Om die ambitie kracht bij te zetten fietste op vrijdag 5 juli 2019, onder leiding van Wethouder van Sport Sven de Langen en Lars van den Broek van wielerevenementenbureau Koers is Koers, een select gezelschap van Rotterdam naar Brussel.
(Lees hier deel 1 van deze tweeluik over de verkenningstocht naar Brussel)
‘Voll’n bak!’, riep Lars nadat onze burgervader Ahmed Aboutaleb de groep had afgeschoten in zijn achtertuin aan de Coolsingel.
(H., werkzaam bij R. en partner van M., had gezorgd voor het startpistool. Nadat het startschot had geklonken overhandigde de burgemeester het pistool terug aan H. en H. gaf het op haar beurt aan A., míjn A. welteverstaan. A. had het pistool zolang in haar handtas gestopt. Ze had er een onschuldig gezicht bij getrokken. Pas ’s avonds, na aankomst uit Brussel in Rotterdam, kon zij het wapen overhandigen aan L.).
Aboutataleb had merkwaardig genoeg afgeteld vanaf negen. Terwijl iedereen vrolijk meetelde en bij de drie…twee…één! vertrok, vroeg ik me, als enige, af wat het cijfer tien had misdaan. Aftellen vanaf negen is pianospelen met een geamputeerde vinger.
Het bleek voldoende aanleiding voor een kortstondige black-out want eenmaal op de Coolsingel had ik mijn linkerschoen nog altijd niet in mijn plaatje geklikt en botste ik haast op het achterwiel van Maarten den Bakker.
Om mijn gedachten te kunnen ordenen moest de samenstelling van de fietsgroep geordend worden, een beetje zoals een kind schaapjes telt als het niet kan slapen.
Daartoe kwam ik echter pas buiten de grenzen van onze prachtstad. We fietsten langs de A16 en ik reed achteraan het pelotonnetje dat werd aangevoerd door Lars die ruim gebarend de richting aangaf. Wethouder Sven de Langen fietste naast hem.
Handjes op het stuur.
Zij leidden het fietsende gezelschap in meer dan letterlijke zin. De Grand Départ naar Rotterdam halen, dát was de spreekwoordelijke inzet van deze fietstocht. Rotterdam is niet de stad van onderuitzakken en afwachten. Wij gaan er liever zelf op af.
We vormden een lang geel fietsend lint dat kon rekenen op de aandacht van de claxonnerende zich per vrachtwagen verplaatsende medemens.
De claxons werden beantwoord met duimpies omhoog. Onder andere van Erik Breukink, de gentleman die vrijdag 5 juli 2019 nog altijd te boek stond als de laatste Nederlander die de gele trui (de gele trui) had gedragen. In de topsport schijn je een klootzak te moeten zijn, maar gelukkig haalt Erik zijn schouders op voor clichés.
Ex-profs, het is bekend, zijn vergroeid met hun fiets. Ze hebben geen bike fit nodig. Breuk al helemaal niet. Zijn vader Wim was directeur van fietsenfabrikant Gazelle. Zoon Erik fietst nog altijd zo gracieus als een Gazelle.
Het gele lint slingerde zich door het Brabantse land.
Rotterdam Make It Happen luidt de alleszeggende slogan op ons shirt. Het maakt ons trots. In goed Rotterdams heet het: wai zaiken niet, wai dóen (het) gewoon. Toegegeven, zo’n leus zal minder snel aanslaan in Brussel laat staan ten burele van de ASO in Parijs, dus de Engelstalige variant valt te verdedigen.
Brabant vindt het allemaal wel prima. Brabant heeft lak aan catchy marketingcredo’s. Althans dat hoop ik. Leontien Zijlaard-Van Moorsel is de vleesgeworden symbiose van Rotterdam en Brabant. Geboren te Boekel, woonachtig onder de rook van Rotterdam. Ze heeft de directheid van Rotterdam en de genoeglijkheid van Brabant verenigd.
Was ik Leontien maar.
En fietste ik maar als Leontien. Met de handjes op het stuur. Altijd soepeltjes koersend in de juiste versnelling. Fietsen zonder dat het kracht kost. Vanavond mag ik haar interviewen. In het hotel. Ik heb de tekst in mijn achterzak klaar. (Haar palmares kreeg ik niet uitgeprint omdat ie te lang was; de toner raakte halverwege leeg…)
Het gemak waarmee ex-profs fietsen is slecht voor het moraal.
Kilometerslang reed ik achter Michael Zijlaard – een goede maand geleden reden we nog samen een stuk van Alpe d’Huez. Michael en Leontien deden aan Alpe d’HuZes mee in het Sterrenteam van René Froger. Alles ja alles kan een mens gelukkig maken, volgens René. Maar dat was jaren geleden toen hij de Alpe slechts van de Touretappes op TV kende. Ik vroeg Michael naar de klimcapaciteiten van René. Hij antwoordde glimlachend en beleefd.
Ik moet nog hard werken aan mijn diplomatie.
‘Volgende keer wel zwaaien als ik je in de polder tegenkom hè pik’, lachte Michael terwijl we de Nederlands-Belgische grens passeerden. Hij had gelijk. Tijdens een van mijn langere eenzame trainingen naar Schoonhoven was ik weer eens op hol geslagen, op zoek naar mijn fietsende alter ego. Michael had mij in tegengestelde richting begroet. Ik kwam er te laat achter dat Michael Michael was.
Ik moet nog hard werken mijn alertheid.
Op zoek naar gelijkgestemden had ik de zijde van Arjan gezocht, ware het niet dat hij al weer snel vertrokken was, omdat Michael Boogerd gefilmd moest worden – hij stond ons grijnzend op te wachten aan de Belgische kant van de grens.
Lars verwelkomde hem met ruime armgebaren alsof een Boeing 747 moest worden gedirigeerd naar de landingsbaan. Michael lachte ons toe. Zijn hagelwitte tanden deden me denken aan Mart Smeets (“mag ik uw gebit even zien?”) toen Michael op 24 juli 2002 de touretappe naar La Plagne won. Hij kwam alleen aan, kuste het heilige kruis dat aan zijn nek bungelde en kon onmogelijk weet hebben van een huilende Rotterdamse fan die zeventien jaar later zó dichtbij hem fietste dat hij de krullen onder zijn helm kon tellen.
Met Boogerd doorzakken, dat zou ik graag doen. Ik zou hem, puur uit respect, op punten laten winnen.
Daarna zou ik hem Boogie noemen en zou ik hem mijn levensverhaal vertellen. Ik zou hem vragen of ik zijn frontofficier zou mogen zijn zodra hij, Boogie dus, aan zou geven dat het tegenoffensief zal worden ingezet.
Ook een vorm van een Grand Départ.
Ze hebben geen idee. Mijn fietshelden staan zó hoog in mijn aanzien dat de realiteit van nu, vandaag, hier, fietsend langs het Lunapark van Antwerpen, op weg naar Mechelen, niet in lijn loopt met hun heldenstatus.
Zo heeft een Maarten den Bakker geen idee hoe hij vanaf zijn zadel mijn leven beïnvloed heeft. Ik was een van die ontelbare fans die een fietsheld als Maarten nodig had om mij op te kunnen trekken aan zijn prestaties op de fiets. Als ik Leontien, Maarten, Michael en Erik zó zag afzien, wist ik dat mijn eigen zorgen eigenlijk best meevielen.
‘Bent u het echt? Bent u d’n Leontien?’, vroeg een man in sappig Vlaams op het terras van Café ’t Stationneke in Duffel waar Lars en ik tien dagen geleden nog geen-plas deden. ‘Was u niet ooit Nederlands kampioen?’
‘Ja maar die ene keer had ze heel veel mazzel’, grapte iemand vol ironie in de stem (die verdacht veel op de mijne leek). Ik dacht aan de lege toner van mijn printer en kon een glimlach niet onderdrukken.
En nu fietsten we hier tezamen om een Grand Départ in Rotterdam op de kaart te zetten en complimenteerde Maarten me op de Coolsingel nog toen hij mijn wielershirt overhandigde:
‘Hier. Een M-etje. Past jou wel. Je bent goed afgetraind. Ziet er goed uit Marco…’
Met de chauvinistische borst vóóruit (de mijne dus gepropt in een M-etje), bereikten we Brussel. Vlak voor het koninklijk paleis stopten we voor een officieel fotomoment. Het podium zélf mochten we niet op, ondanks mijn verzoek in het Frans dat ik had voorzien van alle hoffelijkheid die in me zat.
Ik poseerde voor een foto die een vreemde passant van mij wilde maken toen hij de naam Erik Breukink uit mijn mond had horen rollen toen ik de Tour official probeerde te overtuigen dat we niet met een stel pannenkoeken vanuit Rotterdam waren lopen te komen te fietsen. De arme ziel leefde in de veronderstelling dat ook ik een beroemdheid was. Ik liet hem in die waan. Volgens Andy Warhol zal ieder mens vijf minuten wereldfaam genieten. Welnu, wellicht waren dít mijn fives minutes of fame en dus lachte ik, à la Boogerd, mijn tanden bloot voor de fotograaf die zich binnen afzienbare tijd zou gaan afvragen wie hij in hemelsnaam nu gefotografeerd had.
Mijn leven is een stripboek.
Terwijl Sven de Langen en ik een High Five uitwisselden, kwam Alejandro Valverde voorbij rijden en voelde ik dat ik de bron van het bestaan dichter en dichter nader. Vol bewondering zag ik hoe hij remde, hoe behendig hij steigerbouwers en elektriciens omzeilde en hoe hij verbaasd naar een pelotonnetje in het geel gestoken Rotterdam Make It Happen fietsers keek.
Ik zou een boek vól kunnen schrijven over het kuiltje in de kin van Alejandro, en niet over zijn fietsprestaties op hoge leeftijd (dat onderwerp behoort toe aan columnisten die hun inspiratie grotendeels halen uit de kopieermachine).
Aan het eind van de dag vond in The President Brussels Hotel een informeel samenzijn plaats. De deelnemers hadden zich razendsnel opgefrist en omgekleed, er stonden hapjes en drankjes klaar, en toen op de achtergrond eenmaal Le Temps Est Bon van Isabelle Pierre klonk, was het voor insiders inmiddels bekend dat ons Wielercafé Panache op punt stond te beginnen.
‘Uw aandacht graag voor het promofilmpje van Koers is Koers dat Arjan, Lars en ik maakten over Rotterdam!’
(Arjan is niet alleen technicus, journalist, kampeerder, vader, ondervrager, videograaf, editor, uitstekend fietser, maar, op dit moment, bovenal de rust zelve als blijkt dat de speakers van de beamer dienst weigeren en we halsoverkop de Bose speaker moeten aansluiten).
Ik las het verhaal Manneke Pis Niet voor en vervolgens mocht ik de wielercoryfeeën ondervragen over het belang van een Grand Départ van de Tour de France in Rotterdam.
Ik riep Sven de Langen naar voren. In mijn beleving was een wethouder altijd een wat mollig en ingezakt bestuur-tijgerstype à la wijlen Relus ter Beek, maar anno 2019 is de wethouder van sport van onze prachtstad een volledig afgetrainde triatleet die met de handjes op het stuur gemakkelijk met 35 kilometer aan het uur een lint geel gekleurde fietsers aanvoert. Inderdaad Rotterdam Make It Happen, maar wel onder de inspirerende verbinders als Sven en Lars die méér zijn dan alleen de naamgevers van de beroemde IKEA kasten:
Sven en Lars bouwen zichzelf.
Wethouder Sven de Langen maakte bekend dit weekend nog, samen met onze burgervader Ahmed Aboutaleb, aan tafel schuiven bij Tourdirecteur Christian Prudhomme, naar verluidt om Rotterdam op de menukaart te zetten.
Erik Breukink liet weten het óók vreemd te vinden dat alle landelijke aandacht momenteel uitging naar zijn “laatste” gele trui en niet naar zijn derde plek in de Koppeltijdrit twee jaar geleden met de Spookrijder aan zijn zijde.
Marianne van Leeuwen van de KNWU gaf schoorvoetend toe dat, mocht de Tour naar Rotterdam komen, een eventuele hub in de etappe richting de hoofdstad wellicht inderdaad mogelijkerwijs eventueel bij nader zien toch heroverwogen zou moeten worden, omdat de Tour nu eenmaal zuidwaarts dient te denken. (Ze schaterlachte “heerlijk dat accent van jou”, maar ik hoopte dat ze begreep dat mijn vraag nochtans ernstiger bedoeld was dan zij vermoedde).
Last but not least liet Leontien weten dat de Tour naar Rotterdam móet komen, al was het maar omdat Boekel te klein is om La Grande Boucle te kunnen ontvangen.
Het klonk vastberaden en eensluidend: zowel Rotterdam als de Tour zijn eraan toe. Als een voorgenomen huwelijk.
Rotterdam is vertrokken en de Tour wacht op niemand!
***
Promofilm Rotterdam:
After Movie:
FOTOGALERIJ
[Foto’s, incl. Profielfoto bovenaan het verhaal Fabienne Hendriks (c)]
FOTO’S EN FILMPJES VAN DE DEELNEMERS:
IN DE MEDIA:
https://www.telegraaf.nl/w/1842951043/
https://www.ad.nl/rotterdam/aboutaleb-tour-komt-naar-rotterdam-de-vraag-is-alleen-wanneer~a1daa4c2/
https://www.rijnmond.nl/nieuws/183733/Rotterdam-mikt-op-Tourstart-in-2023
https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:6552834185348829184
https://twitter.com/college010/status/1147117145123414017?s=12
https://twitter.com/i/status/1147117145123414017
Tour de Jour op RTL7:
Promotie rit mooi beschreven, leuke woordspelingen. Als dit niet resulteert in het naar de Tour halen naar Rotterdam gooi ik mijn stadsfiets weg (haha).