21 december 2019
Gisteravond was ik voor het eerst weer terug in het verpleeghuis waar mijn vader eerder dit jaar is overleden.
‘We hebben een plakboek gevonden… volgens mij is ie van je vader’, had verpleegster H. me ’s middags geappt.
Ik had de foto’s en zijn onberispelijke handschrift onmiddellijk herkend. Het plakboek had hij ooit aangelegd voor stillevens, stadsgezichten en natuuropnames. Dus eigenlijk de sporadische foto’s waar mijn moeder níet op stond.
Amsterdam 10/90. Rotterdam-Beurstraverse 12/2000. Brugge 10/84.
Ik omhelsde verpleegster H. toen zij me het plakboek overhandigde.
‘Waar lag dat plakboek eigenlijk? We hadden zijn kamer toch helemaal leeg gehaald?’
‘In de kamer van mevrouw B.’, antwoordde ze, ‘zij is twee dagen geleden overleden. Ze was dol op je vader. Tot aan dood bleef ze naar Wim vragen.’
