Bekendmaking van het campagnelied van Alpe d’HuZes 2018

Mijn zoektocht naar een pakkend campagnelied dat onze Alpe d’HuZes missie in al zijn glorie moest omvatten, dat kracht, woede, verdriet hoop tot één daadkrachtige vuist zou moeten bundelen, stierf de afgelopen weken al enige malen in schoonheid.

Een lied was te zwaarmoedig, te frivool, te lichtvoetig, te negatief, te sloom, te vluchtig, te dansbaar, te vrijblijvend, te expliciet, te impliciet, te lief, te onschuldig, te agressief, te mistig, te toegankelijk, te nietszeggend, te theatraal, te ingewikkeld of juist te simpel.
Kortom: als het lied deugde klopte het niet en als het klopte deugde het niet. Ik vertel het u: aan het kiezen van een passend campagnelied offer ik ieder jaar weer uren nachtrust op.

In deze gemoedstand, een tikkie aangebrand vanwege het nijpende slaaptekort, deed ik op dinsdagavond 14 november Anno Domini 2017 om 20:09u de deur van onze bescheiden woning open om Gerdian Timmerman te verwelkomen.

Gerdian is alles wat Alpe d’HuZes verbeeldt te zijn: je voelt de onmiddellijke behoefte om vast te pakken, te lachen, te huilen, te zingen, te overwinnen, te omhelzen, te knokken, te fietsen en te troosten tegelijk.

Gerdian verdraagt geen tussenweg, Alpe d’HuZes evenmin.

Gerdian verontschuldigde zich drie maal voor haar zwijgzaamheid de afgelopen vijf en halve maand. Eén keer met haar jas nog aan terwijl zij een prachtige bos bloemen aan Mevrouw de Spookrijdert overhandigde (“van hém krijg je ze toch niet”), een tweede keer bij het eerste kopje thee (“hè gezellig”) en een derde keer bij het eerste doelpunt van het Nederlands Elftal (“ik interesseer me niet voor voetbal”) dat die avond oefende tegen Roemenië.

Dat was drie keer te veel.

Peter kwam vanzelfsprekend ter sprake: het verhaal, zijn verhaal, ons verhaal.

Peter overleed zondag 16 april 2017. Het was Eerste Paasdag. We spraken over de bijzondere uitvaartdienst die werd gehouden in het Kasteel van Rhoon. Het had alles weg van een receptie. Het leven werd gevierd. Ik staarde naar de kist, naar zijn fiets, naar zijn familie, naar Gerdian, ik dronk rode wijn en dankte beleefd voor alle hapjes.

Tijdens mijn afsluitende toespraak benoemde ik Peet in gedachten -en dus stilzwijgend- Erelid van ons Spookrijdersgilde. Ondanks de slechts drie gelegenheden dat ik hem had mogen ontmoeten (waarvan twee in leven), voelde ik qua eigenzinnigheid veel verwantschap met Peet.

Peter van Heijningen was herrezen.

Gerdian verontschuldigde zich drie maal voor haar haar inziens te lange verblijf in Huize Hendriks. Eén keer terwijl Oranje een derde treffer (“ik interesseer me niet voor voetbal”) scoorde. Een tweede keer toen we ons herinnerden hoe we precies 12 maanden geleden met elkaar in contact waren gekomen (“het kwam allemaal door kale Ad die zijn Alpe d’HuZes campagne had ingeluid met de verkoop van shampoo hahaha”). En een derde keer toen zij (“oh ja, voordat ik het vergeet!”) haar handtas pakte.

Dat was drie keer teveel.

Zij overhandigde mij het wielershirt dat speciaal voor Peter was ontworpen. Het shirt was veelkleurig, geheel in lijn met zijn karakter en met de veelheid aan kleuren van de bloemenwaar die hij vrijwel zijn hele leven had verkocht. Linksonder stond onopvallend en prominent tegelijk het silhouet van Peter, precies zoals hij ook op de rouwkaart had gestaan.(De rouwkaart die overigens niets had van een rouwkaart. Het was een uitnodiging. Een uitnodiging om het leven te vieren). In het kraagje en op de mouw was mijn motto, zijn motto, ons motto elegant verwerkt: Niets Doen Is Geen Optie.

Terwijl ik het shirt paste, zei Gerdian:

‘In september ben ik in nog mijn eentje naar de Alpe gegaan. Op de top heb ik de as van Peet uitgestrooid.’

Haar onderlip trilde.

Ze huilde op onze bank terwijl het Oranje publiek (welgeteld zeventien man en één vrouw) afscheid nam van bondscoach Dick Advocaat. Zijn assistent Ruud Gullit kauwde te nadrukkelijk op zijn kauwgum. Heel de avond had het geluid van de televisie uitgestaan. Op iTunes draaide de afspeellijst Ad6 Verzamel waarin alle liedjes die sinds 2013 in de Alpe d’HuZes verhalen waren voorgekomen zich gebroederlijk hebben verzameld.

Ik omhelsde Gerdian en dankte haar en Peet voor deze (nu al) historische wielertrui. Mevrouw de Spookrijdert opende een fles wijn. Omdat ook dit moment gevierd moest worden. Omdat we het Peet, Gerdian en het leven schatplichtig zijn. Omdat de duivel de strijd nooit mag winnen (hij mag niet eens het gevoel krijgen).

‘Ik beloof minimaal één beklimming van Alpe d’Huez in dit shirt te zullen voltooien’, zei ik.

‘Team Peter doet dit keer zelf niet mee’, zei Gerdian, ‘maar ik beloof je dat ik kom kijken om jou en je ploeggenoten van Team Rotterdam Fund Racers aan te moedigen.’

The Rising stond op. We stonden voor het schilderij van Bruce Springsteen dat een van onze witte muren siert. Ik omhelsde Gerdian. Mevrouw de Spookrijdert maakte een foto van ons. Het was een perfect match die voelde als een opluchting, een beetje zoals een opgedoken landkaart plotseling aan alle onduidelijkheid een einde kan maken. Hij die in toeval gelooft, heeft boter op het hoofd. We glimlachten.

Peet overleed met Pasen en ik had de Alpe d’HuZes dag 2017 uitgeroepen tot Hemelvaartdag. Die waarheid was allesomvattend, eensluidend en onverzettelijk als een blok beton. Ik kneep mijn ogen dicht en fantaseerde hoe wij over een dik half jaar weer zullen dansen op de flanken van Alpe d’Huez. Agressief, kwaad, verdrietig, hoopvol en iedere spiervezel van onze lichamen geladen met een toxische mengelmoes van adrenaline en waanzin. Alpe d’HuZes is het wreken van de dood, de viering van het leven, de wederopstanding van de hoop.

“Come on up for the rising
Come on up, lay your hands in mine
Come on up for the rising
Come on up for the rising tonight”

The Rising is de aai van een vuistslag.

The Rising is melancholisch qua stijl, bijtend qua structuur, opzwepend qua energie, kwetsbaar qua naaktheid, strijdbaar qua tekst, krachtig qua impact en verbroederend qua melodie. Maar het belichaamt vooral dat ene woord waar iedere campagne weer om draait als we geld inzamelen om kanker te bestrijden: hoop.

Hoop, hoop, hoop.

Zoals Springsteen Hoop heeft gevangen in The Rising, zo heeft Havel het thema Hoop briljant verwoord in zijn gelijknamige gedicht:            

Hoop

“Diep in onszelf dragen wij hoop
Als dat niet het geval is,
is er geen hoop.

Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt.

Hoop is niet
voorspellen of vooruitzien.

Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
verankerd voorbij de horizon.

Hoop in deze diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde omdat alles goed gaat,
of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.

Hoop
is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet omdat het kans van slagen heeft.

Hoop is niet hetzelfde als optimisme;
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Het is de zekerheid
dat iets zinvol is
onafhankelijk van de afloop,
onafhankelijk van het resultaat.”

De Alpe d’HuZes Campagne 2018 is begonnen!

Genezingen zijn niet wonderbaarlijk. Zij kosten geld.

Ondersteun jij mijn Alpe d’HuZes campagne? 

Klik dan op deze link voor een donatie! 

Namens alle (ex-)patiënten dank!

Radiofragment Top2000 28 december 2017 (The Rising behaalde een 1169 notering):

whatsapp audio 2017-12-28 at 17.11.16