“Goedemorgen mevrouwtje, het is weer zo ver.”

“Goedemorgen.”

“Zet u een muziekje op, dan zien wij elkaar zo weer.”

Ook al speelde je zus het leuk mee, je dacht toch echt dat het poepdieptepunt daarmee bereikt was. Nood brak wet. Nood dwong je in je trainingspak naar je zus te togen om te kunnen kakken. Snel. Haast clandestien. Nee, geen tijd voor koffie. Thuis ging niet. Iets lekte op of aan de nieuwe pot.

De lekkende pot

En dus verzon je een grappige sketch. We komen uw closet controleren. Om je gezicht te redden. Ook gêne zou toch zo haar grenzen moeten kennen. De voordeur was amper open of je sloeg al meteen rechtsaf, zo hup, de WC op. Je hoorde je zus lachen achter de gangdeur die ze gelukkig snel sloot. Terwijl je staarde naar de zinken kalender aan de muur die zij ooit in Zuid-Frankrijk had gekocht, bedacht je vreemde dingen. Onsamenhangend vooral. Hoe heet de kapster van minister Jetta  Klijnsma? Waarom zijn er mensen die, in afwachting op groen, tergend langzaam op een rood stoplicht afrijden? Waarom geldt het adagium “ere wie ere toekomt” ook voor John de Mol? Zou Hillary Bill, na Monica dus, ooit nog gepijpt hebben? Wat weegt kak?

“Zo dat was hem weer, nou alles prima in orde hoor.”

“Ja? De muziek niet te hard?”

“Nee, echt prima. Denkt u alleen aan de borstel? Die stond wat ver. Niet op reikafstand.”

Een volgend dieptepunt was thuis.  Een anderhalve week later. Je zat thuis te werken. Op Radio1 irriteerde je je aan het journalistenpanel dat elkaar overschreeuwde over de mate waarop ze het WK juist niet volgden.

En op het moment dat je ergernis over die voorspelbare Hollandse boerenkolenintellectualia haar kookpunt had bereikt voelde je het, juist toen Anita een bak koffie had neergezet, inwendig borrelen. Je trachtte nog te verzitten, in de hoop dat de gasbel zich zou verplaatsen naar veiliger orden intern. Tegen beter weten in natuurlijk want een grote boodschap laat zich niet agenderen. Vandaar het gezegde “het komt op als poepen.”

Het was stil in huis. Te stil om te kunnen kakken. In de belendende badkamer werd gewerkt. Wat precies was niet duidelijk. Je was de regie volkomen kwijt voor zover je die überhaupt had. Soms praatte de klusser in zichzelf (je vroeg of er wat was, hij keek je verbaasd aan en, nee, hij hoefde echt niets te drinken) en soms floot of zong hij hard met een liedje mee. Weerklinkende flarden als een volkszanger door een haperende microfoon op een braderie.

Je durfde niet te kakken. Maar je moest. Altijd als je niet kan, moet je. Vroeger al, in de bieb. Verdomd. Tijdens de bevalling van Fabienne en je de brilglazen uit je montuur schreeuwde. In de rij op een vliegveld in een Arabisch land. Tijdens het fietsen en je echt nèt van huis bent. En tijdens deze verbouwing dus. In je toilet waar een stuk zwart plastic fungeerde als toiletdeur.

Uitzicht vanaf toiletpot op provisorische deur

Whèèèèèèèèèèènnnnnnnggggggggrrrrrrrrrrrgggrgrgrrrgrrrrrrrèèèèèèènnngggggggrrrrrr!

Hé! Hij was tegels aan het zagen! In de hal bij de lift! Nu kon het!

“Aniet! Aniet! Kom hier! Ik moet!”

In blinde paniek stortte je jezelf op de pot.

Whèèèèèèèèèènnnnnnnnggggggggrrrrrrrrrrrgggrgrgrrrgrrrrrrrèèèèèèènnngggggggrrrrrr!

“Niet volop zitten, de pot moet nog gevoegd worden!”, zei Aniet nog, bezorgder om de exclusiviteit van de Vileroy & Boch pot dan om de verstopte pijpleidingen van haar echtgenoot.

Onder je rechter handpalm voelde je de pot inderdaad een beetje wijken. Je dacht aan Een Koffer vol Poep van Kees van Kooten, al jarenlang een familieklassieker, en voelde dat dit tragische lot ook jou zou kunnen treffen: een brekend closet waarbij jouw kak, vermengd met het ruime spoelwater, als een kolkende rivier de gang zou overspoelen, vervolgens de hal bij de lift en daarna, middels de brandtrap, alle etages van het appartementencomplex.

“Voegen! Zetten! Stuken! Kitten! Kutten! Godallejezus-nog’s-an-toe! Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen? En trek godverdomme dat kutplastic eens goed recht!”

Toilet met deurdoorwaai-optie

Ja ja. Dit lijkt op het tafereel van eergisteravond. Toen de spanning ook opliep. Ik moest douchen van Anita want ik moest lekker ruiken voor de familie van Jeremy. Jeremy die eenentwintig was geworden. Maar schatje, er was nog helemaal geen douche. Alleen de handdouche was er, in de badkuip. De glibberige badkuip met plakfolie en gelige spetters stopspul en kit. Ook de badkamer was deurloos. Zodra de voordeur open gaat hebben alle voorbijgangers in de hal bij de lift vrij zicht op jouw adamskostuum. En dus werd je gedwongen tot de hurkzit. Ja. Daar zat je. Weerloos. Samen met je vrouw die het sop van je rug afspoelde.

Bad met handdouche

En je dacht nog immuun te zijn geworden. Immuun voor al die vernederende situaties waarin je terecht was gekomen door de verbouwing. Avond in, avond uit meldde je je. Met je gezin. Bij je ouders. Je zus. Je schoonzus. Met een flesje wijn. Een doosje chocolaatjes. Tegen het ongemak.

Daar stond je weer. In je trainingspak. Met een handdoek. En je toilettas. Op Facebook noemde je het De Tokkies on Tour. Lachen hoor. Je laten fotograferen in je trainingsbroek voor wijkpizzeria San Antonio aan het Jacob van Campenplein.

Maar het absolute dieptepunt geschiedde dus vanochtend. Bij Mr. Tegels, uw tegelspecialist uit Rotterdam-Oost.

Er moesten tegels worden gekozen voor de keuken. Een strookje, niet meer. Voor tussen het keukenblad en de keukenkastjes. Het interesseerde me geen reet, heel die kuttegeltjes niet, eigenlijk heel die verbouwing niet meer. De boel staat op springen. Maar als ik Anita alleen zou laten gaan, had ik mijn huwelijk op spel gezet en dus wendde ik oprechte belangstelling voor. Eerlijk is eerlijk: alimentatie kost je veel meer dan een strook van die kuttegels. Dus toe maar.

Mr. Tegels bevindt zich, fraai gelegen tussen autosloperij W. Lubbers en autodemontagebedrijf De Populier, op een aftands industrieterrein in Rotterdam-Oost. Het afvoerputje van Rotterdam, ook letterlijk want dit is tevens het laagste punt van Nederland en dus van Europa. Hij die in toeval gelooft, heeft boter op het hoofd. Het kan niet vaak genoeg herhaald.

Mr. Tegels was zelf nergens te bekennen of het moest de gezette man zijn die zich niet verwaardigde zijn bouwkeet te verlaten om ons van dienst te zijn.

Na een kwartiertje rondkijken waren we er nog niet uit. Werd het gebroken wit? Marron? Antraciet? Zwart? Geblokt? Gehoekt? Korrelig? Plat? Horizontaal?

“Kan ik misschien helpen?”, vroeg een verkoper die onze blik vol vragen ten overstaan van teveel keus feilloos aanvoelde.

Mr. Tegel himself

Het bleek onze Mr. Tegel. Hij was gekleurd, goed gehumeurd en geenszins van plan zich bovenmatig in te spannen deze maandagochtend.

“Het lukt niet hè?” was zijn volgende veelzeggende vraag, “hahaha…”

Het was de Don’t Worry Be Happy lach van Mr. Tegels, omdat de uitlachlach een uitvinding van blanken is geweest.

Ik pakte mijn iPhone om Mr. Tegels de foto’s van onze nieuwe keuken te laten zien, toen de voorbode van een grote boodschap zich weer aandiende. Onaangekondigd als onweer bij heldere hemel. Het zal godverdomme toch niet.

“Mar, kijk hier eens!”.

Anita’s stem galmde in de loods.

“Ik kan niet….ik moet weer…nondeju, ik bel Lile……”, siste ik. Ik belde mijn zus en hing meteen weer op. Het was natuurlijk te laat. Ze woont in Capelle en Capelle haalde ik niet meer. Ik moest over mijn gêne heen. Ik moest bij Mr. Tegels schijten.

Daar reed hij. Op een vorkheftruck.

“Mister Tegel!”

Het gebeurde echt. Zonder erbij na te denken noemde ik hem Mister bij zijn voornaam en koos ik voor de enkelvoudige vorm Tegel als achternaam. Mister Tegel.

”Mag ik misschien van uw toilet gebruik maken?”

“Daaro.”

Op de nonchalante manier waarop hij naar het blauwe noodkeetje wees kon ik opmaken dat blijkbaar meer klanten onder tegelkeuzedruk toevlucht namen tot het kleinste keetje van Mr. Tegels.

Het was zo’n bouwvallig hutje waar de jongens van Banana Split wel raad mee zouden weten: zo zit je te kakken bij Mr. Tegels, zo gaat het deurtje open op het zonovergoten tjokvolle strand van Scheveningen met de cameraploeg van Hansie-Hansie voor je snufferd.

In de loods was het doodstil. Alsof iedereen zijn adem inhield voor de Blijde Boodschap.

En daar zit ik dus nu. Hulpeloos. Ontheemd.

Ik ben nog nooit, ik herhaal nooit, zo ongelukkig geweest. Want de deur wil niet open.