In aanloop naar de ontknoping van de vaderlandse competitie waarbij de kans groot is dat Feyenoord voor het eerst sinds 1999 het landskampioenschap binnenhaalt, zal ik een serie verhalen posten om de gestaag groeiende kampioenskoorts het hoofd te bieden.
Lees hier deel 1, De Baard van Socrates
Zondag 25 april 1999 was een mooie lentedag. Het was de laatste kampioenswedstrijd van Feyenoord. We speelden 2-2 tegen NAC en werden kampioen.
Uren later ging het licht volledig uit in mijn bovenkamer, vertrouwde ik de inhoud van mijn maag aan de toiletpot toe en kotste ik daarmee baby Estelle (toen anderhalve maand oud, over anderhalve maand doet ze haar eindexamen VWO) wakker omdat de braakgeluiden nogal bleken te echoën in onze toiletruimte waar ik de closet urenlang innig moet hebben omarmd. Volgens mijn eega zat het braaksel tot aan het plafond.
Met een washandje maakte zij mijn gezicht schoon.
Die dag is vandaag, woensdag 19 april 2017, precies 6.569 dagen geleden. Het is een verschrikking te moeten wachten op een hoogtepunt dat maar niet komt: in het voetbal, tijdens je vakantie, gedurende je huwelijk, in je seksleven. Het kan mannen met erectieproblemen drijven tot wanhoop. Dat ie, ondanks alle externe prikkels, gewoon niet omhoog wil.
Een erectieprobleem heeft een gemiddelde Feyenoordsupporter overigens niet. Beslist niet.
Ons libido sluit uitstekend aan bij dat van de kakkerlak, de geuzennaam waarmee wij ons blijkbaar beledigd zouden moeten voelen. Maar zoals vaker aangehaald is niets minder waar en alles meer waar: de paringsdrang van een kakkerlak is ongeëvenaard en het zou mij niet verbazen als uit onderzoek zou blijken dat Feyenoordsupporters de beste voortplanters van het land blijken.
Zodra het gras van de Kuip geroken wordt, kruipt het bloed waar het niet gaan kan: richting de genitaliën. De explosieve ontlading na een doelpunt, zoals die van Toornstra en Elia tegen FC Utrecht van afgelopen zondag, laat zich uiteindelijk het beste vergelijken met een zaadlozing. De beleving is zó intens, de opgekropte hoop en frustratie komen van zó diep, dat ieder doelpunt wordt gevierd als een bevrijding. Zelfs een vrouw kan een orgasme na een Feyenoordgoal niet faken. Het hele universum weet zich gefocust op dat éne sacrale moment, een doelpunt van Feyenoord in ons heiligdom, dat gepaard gaat met een oerkreet die als een vlijmscherpe bliksemschicht de lucht boven de Kuip doet splijten.
Verlossing.
Daar zit nu juist de kern van het probleem: de erectie was er wel degelijk bij Feyenoorders maar bij gebrek aan een ultiem hoogtepunt, konden wij sinds die zondag 25 april 1999 nergens terecht met ons stijfje. Het was vaak lafjes masturberen voor de bühne, een beetje doelloos swaffelen, wat ordinair droogneuken tegen beter weten in. Vaak verliep een seizoen zó teleurstellend dat we voor het zingen de Kuip al uitgingen.
Dit seizoen zou alles anders zijn.
Enkele weken geleden ging zelfs ik in een titel geloven. Om de ploeg bijgelovig bij te staan liet ik mijn baard staan. Bovendien zou ik op een nader te bepalen plaats op mijn lichaam een nader te kiezen tattoo plaatsen bij het halen van de schaal.
Door de kampioenskoorts slaap ik al weken onrustig, ben ik kribbig, heb ik al 113 keer een bijna-hartaanval-ervaring gehad (iedere tegenaanval van iedere tegenstander levert standaard een 100 procent kans op en toen Utrechtspits Gyrano Kerk jongstleden zondag op de paal schoot voelde ik een pijnscheut door mijn hart schieten die nog tot laat in de avond voelbaar was), smaakt mijn eten niet meer en werkt iedere leuk bedoelde voetbalgrap verlammend op mijn geslachtsdeel.
Voetbalhumor zou bij wet verboden moeten worden.
Deze serie verhalen schrijf ik onder de noemer “Kampioenskoorts” en een probaat middel tegen koorts is het aloude natte washandje.
Zoals bekend willen strenge ziekenhuiszusters koude washandjes ook nog wel eens gebruiken om een ongewenste erectie te lijf te gaan als een patiënt iets te opgewonden dreigt te worden van een ochtendlijke wasbeurt.
Dit voetbalseizoen werden de lustgevoelens uit ons gestel getikt door ijskoude washandjes uit Amsterdam (what’s new?), Zwolle, Deventer en last but not least uit Spangen. Van je buren moet je het hebben, zeggen ze dan.
Maar, eerlijk is eerlijk, uiteraard is Feyenoord zelf hoofdverantwoordelijk voor zijn eigen natte washandje. Zeventien jaar lang liet Feyenoord het legioen in de kou staan, zeventien jaar lang stonden wij ons met onze broek op de enkels te verdringen voor een blik op de piepshow waarvan de striptease danseres al lang en breed verdwenen was.
Feyenoord is een femme fatale die een man tot waanzin drijft.
Feyenoord heeft de ogen van Scarlett Johansson, de mond van Ellen Barkin, de billen van Beyoncé, de borsten van Georgina Verbaan, de stem van Linda Ronstadt en de gladde rug van Maria Magdalena. Feyenoord is de vrouw die je tot in je puntjes opwindt om je begeerte genadeloos af te straffen met een ijskoud en kleddernat washandje.
Eén tik op je lul en je bent weer terug bij af.
Aanstaande zondag spelen wij een uiterst lastige uitwedstrijd tegen Vitesse en neemt PSV het in Eindhoven op tegen onze vriendjes uit de hoofdstad. Ik hoor overal om mee heen dat ons het kampioenschap zo wordt gegund. Het is nog net geen medelijden en als dat stiekem wel zo is, dan doe ik alsof ik het niet hoor: deze katholieke Feyenoorder heeft van nature meer met lijden dan met medelijden.
Aanstaande zondag zal blijken waartoe het natte washandje dient: om mijn erectie rigoureus een kopje kleiner te maken of om de aanhoudende kampioenskoorts het hoofd te blijven bieden.
…Nog drie wedstrijden finales…
Lees hier deel 6, Het Dagboek Lieve Willem
Hij is weer goed Marco ,mijn zoon reed afgelopen zondag een tocht op zijn longboard van 120km met een klein groepje ,hij als enige voetbal FEIJENOORD fan reed met zijn koptelefoon met uiteraard langs de lijn aan ,die andere skaters hoorde niks maar alsergescoord werd wisten zij voor wie de doelpunt was ,zijn dag was fus wel geslaagd ondanks slechte voorbereiding ,weinig geskated de tocht door zeeland volbracht en feijenoord de punten weer binnen gehaald
Het einde van de competitie nadert en we zien het hoopvol tegemoet. Nog nooit was het bij mijn weten zo spannend. Maar ons het kampioenschap gunnen, NO WAY, Feyenoord moet straks kunnen zingen, I did it my way.