27 februari 2019
De vader van mijn vriend is overleden. De uitvaart was vandaag. Op de Maeterlinckweg, het eindstation van tout Rotterdam-Zuid. Buiten wachtten mensen met zonnebrillen. Handen werden geschud.
Toen we naar binnen liepen huilde een klarinet ons toe. Ik durfde mijn vriend op de eerste rij niet aan te kijken.
De geprojecteerde foto’s namen ons mee naar de jaren zeventig bij Overmaas. De linkerspits zat twee plekken rechts van me. Met gebogen schouders. Zoals veertig jaar geleden. Als een wedstrijd was verloren.
Mijn vriend las oorlogsmemoires van zijn vader voor. De kinderen van mijn vriend huilden toen aan het filmkijken met opa werd gememoreerd. Ik voelde littekens.
Een dove man voor ons vroeg hardop aan zijn buurvrouw of het nog lang duurde.
Na afloop condoleerde ik mijn vriend en vroeg ik hem naar de titel van het openingslied.
‘Strangers on the Shore’, zei hij, ‘van Acker Bilk.’
De klarinet bespeelt de andere kant van de zon, bedacht ik toen we weer buiten stonden.
