‘Heb ik geen flaporen pap?’

‘Wat?’

‘Door die bril. En die helm.’

‘Wat?’

‘Oren. Flap. Bril. Helm.’

‘Het is koers nu. Niet beginnen te zeiken.’

‘Heeft Chantie er nooit over geklaagd?’

Mijn dochters noemen Chantal Chantie. Ik ben gestopt de aard van de bijnamen te achterhalen. Het zijn er teveel.

‘Waarover?’

‘Over die helm. En haar bril. Mijn oren staan naar buiten.’

‘Chantal is wereldkampioen. Die heeft wel andere zaken aan haar hoofd dan flaporen.’

Er wordt niet gereageerd op mijn woordgrap, laat staan gelachen.

‘Ik moet plassen.’

‘Nu al?’

‘Ja.’

‘Jezus.’

‘Laat Hem erbuiten zeg. Jij moet toch ook wel eens plassen?’

Schaakmat. Ik sta bij mijn fietsvrienden bekend als notoire veelplasser. Ieder half uur witte afvalloze pis. Het is mij een raadsel. Na het fietsen klok ik drie liter water naar binnen om mijn vochttekort aan te vullen.

‘Nee. Ik ben net nog geweest.’

‘Heeft Chantie daar nooit last van?’

‘Wáárvan?’

‘Van plassen… tijdens de koers.’

Mijn meiden vinden het leuk om koers op zijn Vlaams uit te spreken.

‘Nee.’

‘Hoe doet ze dat dan?’

‘Wat?’

‘Plassen. Tijdens de koers.’

‘Dan moet je de Blogs lezen. Hebben we vorig jaar nog over geschreven.’

‘Oh.’

Stilte. Overheerlijke stilte.

‘Heb ik een dikke reet?’

‘Nee valt best mee. Kom eens voor me fietsen…’

‘…’

‘Nee hoor, de mijne is dikker.’

‘Laat ’s zien.’

‘Pap?’

‘Ja wat nóu weer?’

‘Hebben wij een dikke reet op de racefiets?’

‘Ja! Nou goed?’

‘Nou sorry hoor. Lekker gezellig ben jij.’

Ik rijd op kop zodat mijn dochters niet kunnen zien dat hun vader nog nooit zo gelukkig is geweest.