27-06-2020
Een man fietste op een kinderfiets.
Een moslima jogde met hoofddoek.
Een groepje kickboksers rende met ingetapete vingers.
Een man stoeide met een sportelastiek dat hij aan een boom had vastgebonden.
Een blond meisje met vlechtjes fietste achter haar hardlopende vader.
Een Turkse man bokste virtueel met een lantarenpaal.
Groepjes hardlopers in fleurige kleding doorkruisten mijn weg.
Een hond bleef niet aan de lijn.
Een man met bril las een roman.
Een baby in een draagzak huilde.
Een vrouw hurkte bij het riet van de Kralingse Plas.
Een gans schoot weg.
Een kale hardloper droeg een felrode haarband (en leegde al lopend zijn neus).
Een peuter gooide een bal en viel.
Bootcampers zwaaiden met rechte rug een kettlebell onder hun achterwerk heen en weer.
Een atlektiekcoach gaf het ritme aan.
Een jong eenzaam hert vroeg zich in het hertenkamp af waarom zijn familie nog niet wakker was.
Een groepje zinzoekers deed met gesloten ogen een rennende versie van de zonnegroet.
En ik mocht het als vijftigjarige allemaal joggend aanzien, vijftig jaar na het allereerste openlucht muziekfestival dat in het Kralingse Bos plaatsvond.
Een tip voor alle deugers die zo nodig de volksgezondheid in gevaar moeten brengen door hun politieke correctheid te pas en te onpas te tonen en voor alle haters die het volk vergiftigen met hun voorspelbare boodschappentas vol angst en achterdocht: ga eens op een willekeurige zaterdagochtend naar het Kralingse Bos en zwijg daarna een poosje, want voor het Kralingse Bos maakt het geen reet uit wie of wat je bent.
In het Kralingse Bos gaat alles vanzelf.
