Ik leerde haar lopen.

Ik leerde haar fietsen.

Ik leerde haar beleefd praten.

En altijd iemand aankijken als je tegen iemand praat.

Ik leerde haar lezen.

Ik leerde haar leren.

Ik leerde haar leren lezen.

Ik leerde haar leren leren.

Levenslessen waren het.

‘We gaan wel met mijn scooter’, zei ze eerder deze week. Met de dezelfde soort luchtigheid had ze niet veel later de motor van haar scooter gestart. Met een kickstart, zoals je die ziet in Franse films waarna je meteen verliefd op het leven wordt.

Of ik last had van haar rugzak. Of ik comfortabel zat. Of ik me goed vasthield.

Daar reden we.

Op weg naar de sportschool.

Ik leerde haar lopen, fietsen, beleefd praten, iemand aankijken als je tegen iemand praat, lezen, leren, leren lezen, leren leren.

Maar het valt allemaal in het niet bij een ritje achterop de scooter van mijn jongste dochter. Mijn levenslessen duurden 22 jaar. Die van haar welgeteld twee minuten.