14 februari 2019
Ik trainde op de Tacx. Ik trapte en trapte in mijn eigen val. Zonder rem, zonder een weg terug. Ik moest door, al bleef de Tacx staan. Ik zweefde. Althans, dat beweerde Patrick Bertrand in mijn oortjes. Allez hop.
Gebrek aan fietstalent gecompenseerd met manakiale trainingsarbeid.
Na de training viel ik haast van mijn fiets. Ik tolde als vanouds, nam een te snelle slok Isostar en proestte het uit:
over de iPad, over mijn stuur, over mijn shirt, over de grens, over mijn nek.
We hadden iets met linzen gegeten, herinnerde ik me toen ik het behang probeerde schoon te maken.
