11 februari 2019
Gisteren werd Ireen Wüst op verwoestende wijze wereldkampioen. Ze noemde het “de meest speciale race uit haar leven”. De zege was een eerbetoon aan haar onlangs aan kanker overleden vriendin Paulien van Deutekom.
Na afloop reed zij met een betraand gezicht rondjes met haar middelvinger in de lucht. Het enige juiste statement dat haar wereldtitel nog meer gewicht gaf.
En inderdaad de duim is overschat, om nog maar te zwijgen van het triomfantelijke (soms zelfs vermanende) wijsvingertje.
Zolang kanker bestaat zal ook ik voortaan de middelvinger gebruiken. Om iedereen, inclusief mezelf, wakker te houden.
Het verdriet naar binnen, de woede naar buiten. Kanker verdient de middelvinger.
