19 oktober 2019
Ik had het manuscript van mijn verhaal op de iPad van mijn moeder gezet. De iPad had enkele jaren onaangeroerd in de verpakking gezeten en mijn eerste roman-to-be was hét moment om de iPad uit de luiers te halen.
Na drie dagen updates binnenhalen kon ze gaan lezen.
‘Ik ben nu op pagina zo-en-zo. Ik laat wel weten wat ik ervan vind als ik het uit heb’, zei mijn moeder tamelijk neutraal. Dat baarde me zorgen en hield me uit de slaap.
Gisteravond bezocht ik haar. Ze had het uit. Het benauwde gevoel van vroeger bekroop me als mijn moeder mijn huiswerk had nagekeken en we samen door de fouten liepen.
‘Aan tafel ging het lezen wel. Alleen in bed verdraaide dat scherm steeds van verticaal naar horizontaal.’
Momenten waarop je je 78 jarige moeder wel kunt zoenen. Ik liet haar uitvoerig zien hoe je het scherm van een iPad kunt vergrendelen. Daarna scheurde ze plotseling de notities uit haar blocnote die ze altijd bij de Hema koopt:
‘Hier. Kan je thuis lezen.’
‘En?’
‘En wat?’
‘Nou. Wat vónd je ervan? Van mijn verhaal?’
‘Bizar en grappig. Maar dat draaiende beeldscherm steeds… dat las niet prettig…’
