16 juni 2019
Het moet zijn glimlach zijn geweest. Die gulle glimlach die mijn vader deed glimlachen. Zoals de hond van Pavlov reageerde op een voorgehouden worst.
‘Je-re-my…Je-re-my…’
Mijn vader vond het fijn om zijn naam uit te spreken. De ene naam klinkt nu eenmaal lekkerder dan de andere. En Jeremy klínkt goed.
Vorige week liep hij achter me toen we de kist van mijn vader droegen. We verlieten de kerk onder het geluid van kerkklokken. Met rechte ruggen.
Vandaag wordt hij 26 jaar. En ik ben trots. Trots dat ik zijn schoonvader mag zijn. En nog trotser dat hij zich een kleinzoon van mijn vader mocht noemen.
Zo eentje die met een rechte rug het leven aanvaardt.
