1 maart 2019
‘Wacht. Ik heb nog wat voor je’, zei ze terwijl ze de trap op rende.
Met soortgelijke snelheid stond ze weer naast me.
‘Hier. Voor jou.’
Een dominee kwam voorbij.
‘Maar… ik… wat…?’
Zaterdag 23 september 2017. WK Wielrennen. Bergen. Chantal die valt, opstaat, aanvalt, wint en ons als huilend vee voor de kijkbuis achterlaat.
Enkele dagen later mocht ik haar zegetocht in een verhaal verwerken. Minutieus. Meter voor meter. Bocht voor bocht. Oog om oog.
We huilden samen aan de keukentafel.
Mijn vulpen trilde boven mijn schrijfblok. Chantal wendde haar hoofd schuin af en keek me voor een moment met rode vochtige ogen aan.
Veel echter kon het leven ooit worden.
