14 augustus 2019
Ik had het huis van John Lee Hooker bezocht. Iemand speelde gitaar en zong er kreunerig bij. De zon ging met het geluid van een huilende mondharmonica onder. Twee hanen en een kip liepen nerveus onder een hangmat door waarin iemand in slaap was gedommeld. Een hond sliep bij een lege schommelstoel.
Het was drukkend warm. Het had geregend.
Zweet. De geur van zweet. En het geluid van exotische vogels. Het geritsel van insekten. Het gesis van reptielen. Het róók naar vogels, insekten en reptielen. Hoe rustig de atmosfeer ook was, er kon zomaar van alles gebeuren.
Ik miste de Mississippi en jou. Nooit zou ik willen vertrekken.
Totdat een busje van de gemeente een bord op de grond pleurde om de straat af te zetten voor het CHIO komend weekend.
Ik was in het Kralingse Bos en John Lee Hooker is al lang dood.
