“Een God of niet? Ik geloof in een ‘Team Renate’. Ergens daarboven. Dat team heeft me op tijd een signaal gegeven. Op 5 januari 2015 om precies te zijn.”

***

Ik durf niet met de deur in haar negentiende eeuwse huis te vallen.

En zo wordt “is dit hem?” dus niet de openingsvraag.

Het wordt “vind je het wat?” als ik haar het potje hyacinten overhandig dat de intredende lente moet suggereren. De realiteit buiten weet wel beter. Ik werd, gisteren nog, tijdens een toertocht van honderd kilometer in een van die Hollandse kutpolders haast uit mijn verschoning gewaaid door een gemene pokkewind uit het oosten. Enkele sluwe ex-profs maakten me duidelijk wat ècht fietsen met-windje-tegen is. Goddank zong Alex Roeka onderweg twee wielerliedjes. Tijdens dit intermezzo was het meer uitblazen dan genieten. Met trillende handen van de kou filmde ik Alex. Daarna maakte ik een selfie van ons twee. Alex droeg een bivakmuts. Ik was tijdens spinningtrainingen de voorbije maanden te gewend geraakt aan de tropische temperaturen van mijn slaapkamer die sowieso niet bekend is met het fenomeen tegenwind.

 [Klik op de foto’s voor een vergroting]

Ze staat in de keuken en zet koffie voor me. Ik kijk naar haar rug. Haar huisje herbergt het soort gezelligheid dat je aantreft in woonmagazines. Of in de Allerhande. Zo’n soort knusheid waarvan je spontaan trek in Blue Band krijgt.

De hyacinten passen perfect in dit decor van cupcakes, thee en croissantjes. Ik zie haar zo zitten op zo’n donderdagavond waar ze, gekleed in haar slobbertrui en voeten verwarmd door pompeuze pantoffels die lekkerder zitten dan dat ze een praktisch doel dienen, op haar favoriete bank gezeten met opgetrokken knieën zit mee te snotteren met haar favoriete jankfilm op Net 5.

“Ik draai veel Classic FM de laatste tijd”, zegt ze opgewekt terwijl ze mijn koffie neerzet. Ze glimlacht. Nog altijd associeer ik kanker met somberte. Droefheid. En zeker niet met lachen. Laat staan met de Allerhande.

Tegenover me aan de keukentafel zit Renate. Een jonge mooie vrouw ‘in de kracht van haar leven’, leest u, als het goed is, tussen deze regels door. Ze is single. En dat verbaast me. Ik kan me zo maar voorstellen dat jonge mannen in de rij voor haar deur staan. Het piepkleine achtertuintje verschaft net genoeg ruimte voor een wit paard.

Ze omklemt haar kop thee met twee handen. Laat me foto’s zien vanaf haar iPhone. Ze lacht uitbundig. Op de foto’s en hier tegenover mij. Ze mijmert op een vastberaden manier.

[Klik op de foto’s voor een vergroting]

“Zo dit is hem dus”, zegt ze. Haar vingertoppen glijden langs de uiteinden van enkele krullen. De pruik is van een verbluffende echtheid. De verbijstering slaat op mijn stembanden want ik kan even geen woord uitbrengen. Maar het is niet alleen de natuurlijke authenticiteit van de pruik. Het is vooral de waardige manier waarop ze hem draagt.

De sprankeling in de ogen van Renate

“Dit vond ik nog het moeilijkst. Mijn haar verliezen. Kijk, dat mijn borsten er straks af gaan? So be it. Ik ben nu zesendertig. Dus over een paar jaar gaat toch alles hangen. En daar krijg ik mooie stevige borsten voor terug. Ja toch? Maar mijn haar. Zo’n kale kop. Da’s zo’n bewijs dat je ziek bent. Officieel ziek.”

Haar ogen sprankelen en dwingen me haar te geloven. Mijn haar wordt tweewekelijks door vrouwlief rigoureus gemillimeterd met de tondeuse en bovendien ben ik een man. Dus ben ik wel de laatste die zich een mening mag vormen over het gemis van haar en borsten. Wat ik wel weet, als man, is dat de sensualiteit en seksualiteit van een vrouw juist verankerd ligt in haar en borsten. De duivel Mefisto zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat de ziekte kanker de vrouw juist daar zou treffen.

***

Op 28 februari wisselden we onze Blogs uit, Renate en ik. Ik zat aan mijn bedrand in een belachelijk luxe hotelkamer in Dubai (…reservation mistake sir, as compensation we have five star business suite for you sir…) en las het digitale dagboek van Renate.

 [Klik op de foto’s voor een vergroting]

Ik las haar Blog waardoor de hotelkamer een haast surrealistisch decor werd. Ik las haar verhaal over haar type borstkanker. Triple negatief. Over haar eerste chemo behandeling (en over de goddelijke smaak van een waterijsje nadien). Over de paradoxale moraal van het gif dat je juist beter moet maken. Ik dacht aan Lou Reeds Sword of Damocles: to cure you they must kill you, the Sword of Damocles hangs above your head.

De kans was groot dat zij nu mijn Blog las over een zich aan een stel Amerikaanse stoeipoezen opgeilende man tijdens een spinningsessie via YouTube. Ik kreeg met terugwerkende kracht schaamte. Honte après la lettre.

Tot enkele maanden geleden, die bewuste 5e januari 2015, was er nog niets aan de hand. Renate was even daarvoor begonnen bij haar nieuwe werkgever Jordex Shipping & Forwarding B.V. op de afdeling Business Development. Een soort combinatie tussen sales en marketing. Ze had er al een aardige carrière op zitten. Had in het buitenland gewerkt en gewoond. Brazilië. De Azoren. Portugal. Turkije.

“Ik werkte bij Nieuwsblad Transport als accountmanager. Advertentieverkoop en zo. Het magazine Food Logistics was een beetje een ideetje van mij, daar ben ik best trots op ja. Je weet wel, waar ik op de foto sta, met Casper, in de Markthal? Maar het werd tijd voor meer vastigheid. Dus ging ik naar Jordex waar ik gelijktijdig de opleiding Commerciële Economie aan de Hogeschool Rotterdam kon volgen. Zo is het een beetje gegaan.”

Tot die 5^e januari dus.

“Ik voelde op school plots wat steken in mijn linkerborst. ’s Avonds voelde ik een hele schijf. Het gloeide een beetje. Ik naar de dokter. Die dacht in eerste instantie aan een ontstoken klier. Of een verkoudheid. Trouwens: die steken en dat warme aanvoelen duidden juist niet op een tumor. Zo begreep ik later dus. Maar ik voelde dat het iets anders was. Op 28 januari ging ik voor een mammografie naar het ziekenhuis. En toen werd een en ander even snel als pijnlijk duidelijk…”

Op 21 januari, dus precies een week voor de mammografie, ontmoetten Renate en ik elkaar voor het eerst. Bij Jordex. Ik hield voor het eerst van mijn leven een lezing over ons eigen bedrijf voor een vijftiental medewerkers van Jordex. Tot daarvoor was ik gewend eigen verhalen voor te lezen. In speechvorm: gepeperd, grof, een tikkie plat en met hier en daar een verdwaalde uitlokking tot lach. En nu stond ik voor een levensgroot beeldscherm waarop de dia’s van mijn Power Point presentatie verschenen. Ik sprak over het ontstaan van ons bedrijf. Over Lex. Over zijn ziekte. Over de overgave, de overname. Renate stelde goede inhoudelijke vragen. Na afloop complimenteerde ik haar chef met de gerichte vragen van die nieuwe medewerkster die, ook weer achteraf, extra geraakt bleek door de passages over Lex.

***

Een Selfie!

“De chemo zelf is te doen Marco. Voor mij dan. Echt. Ik bedoel, er is nu medicatie tegen de misselijkheid. En dat helpt. Alleen het voelt zo watterig. Zo zweverig. Ik kan mijn kop er niet bij houden, weet je? En ik ben een control freak. Heel pragmatisch ingesteld. Ik wil grip hebben. Maar met die chemo kan ik mijn gedachten moeilijk ordenen. Da’s zo lastig. Vandaar dat ik onze vorige afspraak heb moeten afzeggen. Sorry nog daarvoor.”

Het wordt sorry komt mij in dit verband even ongepast over als sorry zeggen tegen iemand die je zelf voor laat gaan in de lift.

“Sorry? Waarom sorry?”

“Ja nee sorry.”

We lachen nu alle twee.

https://youtu.be/f1eLguycGpg

Er is geen ontkomen aan. Het is It Hurts Me Too. Van Eric Clapton. Hartverscheurend. When things go wrong, so wrong with you…it hurts me too. ‘t Is in de kern de hoofdreden dat ik meedoe aan deze Alpe-d’HuZes. Ik wil haar zeggen hoe zeer ik haar verdriet voel maar zelfs dat voelt, hoe zeer ik het ook meen, nogal pretentieus. Ik wil het zeggen maar mijn op elkaar geperste lippen weigeren goddank een keertje dienst.

Renate trekt zich het lot van anderen aan. Bijt zich vast in hun tragiek. Nog steeds. Van haar eigen verdriet wil ze, gek genoeg, niets weten. Ze klinkt vastberaden. Ik tank.

“Vergis je niet. Ik huil regelmatig de pupillen uit mijn ogen. Het besef bijvoorbeeld dat mijn twee hartsvriendinnen Kim en Lianne hebben meebetaald aan mijn pruik…ik bedoel….”.

Het is weer tijd voor een tissuetje dat ze, zonder te kijken, uit de kartonnen doos trekt.

“Maar ik wil blijven delen. Met anderen. Daar sta ik op. Toch probeer ik zo min mogelijk te googelen naar de achtergronden van borstkanker en zo. Want ik zie het zo: het is mijn ziekte. Mijn borstkanker. Ieder geval moet je apart nemen. Ik wil niet te algemeen denken. Bij mij is een triple-negatieve borstkanker vastgesteld. Mijn tumor heeft geen “ontvangers” voor oestrogeen en progesteron en er ontbreekt een belangrijk eiwit. Vandaar die triple dus. Drie keer de lul. Of de muts in mijn geval…”

Natuurlijk schiet Laura onmiddellijk door mijn hoofd. Marc Besselink. Gerrit. En Frederike. Van het AMC. Ik zou ze willen bellen. Nu! Ik voel dat ik hun ambulante hulp nodig heb. (zie  Het Leger des Heils).

De nabije toekomst komt ter sprake. We zijn het station van Het Geloof dan al gepasseerd. Ze is religieus maar niet praktiserend, zo verwoordt ze het zelf. Ze kent geen wrok. Ze is niet boos. Ze ziet het liever als een levensles. Zij weigert de “waarom ik” vraag toe te laten, dus laat staan die te voorzien van een antwoord. Ze vertrouwt op het ‘Team Renate’.

“Ik krijg nu nog twee chemokuren. Daarna volgen twee loodzware. Op 5 mei en 26 mei. Dan volgen nog zestien bestralingen. En mijn borsten worden nog verwijderd. En mijn eierstokken.”

26 mei is een goede week voordat ik de Alpe d’Huez ga beklimmen. Ik slik. De ene berg is de andere niet.

Deze alleszeggende spreuk stuurde Renate mij toe.

De bewondering voor haar moed krijgt gestalte in de tientallen kaarten die familie en vrienden haar hebben gestuurd. Renate ziet dat ik ernaar kijk. We krijgen het beiden te zwaar. Het gesprek loopt zoals het loopt. We zijn niet verrast.

Op het keukenblad pakt ze een nieuwe doos tissues.

“Sorry”, zegt ze. Alweer.

Twee mensen. Recht tegenover elkaar. Grienend. In een knusse huiskamer in Oud-Vlaardingen. Vioolmuziek op de achtergrond. Een buurvrouw passeert. Sjokkend. Met de fiets aan haar hand. Aan het stuur hangen twee zware boodschappentassen. Van de Lidl. Haar jas is knalroze.

Een Man Mag Niet Huilen. Je hoorde het ooit Jacques Herb zingen. En je geloofde hem. Sterker nog. Je ging ernaar leven. Slikken is het devies. Krachtig doorhalen. Spoelen met zwarte koffie. En luisteren. Naar Jacques Herb.

“Dat komt door die kaarten die ik krijg. Het verdriet zit in de anderen. Het raakt me altijd als ik lees hoe anderen mij zien. Dat snap ik helemaal niet. Ik ben helemaal geen heldin. Ik wil niet dat alles om mij draait. Matthijs heeft gelijk: de wereld draait door! Echt!”

“Ik ken dat Renate. Ik kreeg gisteren nog een mailtje van mijn neeffie. Lucas. Zeventien is-ie. Hij had gedoneerd voor mijn Alpe d’HuZes actie. Ik bedankte hem. Stuurt-ie me toch een mail terug. Dat ik zijn voorbeeld ben. Dat het een droom voor hem is om ooit samen met mij de Mont Ventoux op te fietsen. En dan noemt hij mij een held?!”

“Ja precies”, valt zij me bij, “zij zijn de helden!”

Om de sfeer wat te ontladen pakt ze haar iPhone. Ze haalt haar neus op want verdriet kweekt altijd wat snot: een in dit verband welkom bijeffect want het breekt de spanning. Routineus graait ze weer een tissue uit het doosje.

“Hier, dit moet je zien.”

Ze laat foto’s zien van de pruiken die ze ging passen met haar hartsvriendin. De tranen van zo-even gaan over in tranen van zelf relativerend leedvermaak (mijn terrein bij uitstek: zo werd ik gisteren tijdens de fietstocht als enige van de vijftig wielrenners haast omver gebeukt door een agressief schaap! Een fucking schaap!…).

“HAHAHA moet je zien! Net Nana Mouskouri toch?!”

Ze proest het uit.

“En hier! Dit is gewoon boerin Bertie. Van Boer Zoekt Vrouw. Ziet er toch niet uit?”

 [Klik op de foto’s voor een vergroting]

Normaliter ben ik een groot liefhebber van zwarte humor en dus lach ik met haar mee. Maar ik lach vooral om niet te huilen. Het is hard te accepteren dat haar identiteit tijdelijk in de handen ligt van het Haarinstituut Westland uit Poeldijk.

Renate twijfelde geen moment om haar medewerking te verlenen aan mijn campagne voor de Alpe d’HuZes:

“Marco, ik ben nu kaal. Ik raak mijn eierstokken kwijt. Ik heb drie eicellen in kunnen laten vriezen. Drie. Drie kansen verdomme! Als in een loterij. Ik wil mensen zo graag bewust maken. Bewust van hun lijf. Laat vrouwen alsjeblieft op tijd naar de dokter gaan als ze iets voelen. Als ik één ding heb geleerd is het wel timing! Je moet er snel bij zijn. Wacht niet. Er moet méér en sneller onderzocht kunnen worden. Bij het AVL ervaar ik ook steeds meer behandeling op maat. En dat kost tijd! Geen standaardprocedures. Ik ben Renate. Ik ben méér dan een patiëntennummer!”

Ze spreekt nu met de onverzettelijkheid van verzetstrijders die we uit oorlogfilms kennen.

“Ik doe mee aan een studie in het AVL. De reden hiervoor is dat ik andere mensen hiermee help in de toekomst, maar ook dat ik zelf de kans maak op de beste behandeling. Het op maat gedeelte bij het AVL is dat ze er achter zijn gekomen dat vrouwen die een Triple negatieve tumor hebben met een positief HRD, een DNA mechanisme dat zichzelf niet herstelt, een agressievere chemobehandeling nodig hebben. Deze studie is al sinds 2009 aan de gang, maar gaat al veel verder terug.”

Ze kijkt me nu recht in de ogen aan. Mijn benen beginnen te jeuken: die willen fietsen. Bergen verzetten.

“Het komt hierop neer: ze moeten voldoende vrouwen onderzoeken om voldoende bewijzen te leveren van goede resultaten voordat het goed gekeurd wordt en het dan landelijk toegepast kan worden. Ik ben ingeloot. Dat houdt in dat ik 10 april nog een kuur krijg gelijk aan mijn eerdere kuren en dan krijg ik twee zware chemobehandelingen. Met dit onderzoek is het genezingspercentage vergroot met dertien procent. Dat is in de medische wereld, maar ook bij mij, een significant verschil en die kans wilde ik pakken en heb hem ook gekregen. Ondanks de gevolgen want dat is ook niet niets, maar die neem ik nu voor lief. I have one life and I am going to live it! Ik wil mensen hoop en troost bieden. Dát is mijn drijfveer! Ik kom sterker terug. Echt Marco, ik ben hier nog lang niet klaar!”

Ik zit in de auto. Muurvast op de A20. Bij Schiedam. Ik glimlach. Want vlak voor Renate me bij de deur uitzwaaide nodigde ze me nog uit:

“Eind augustus is het Zomerterras Festival er weer. Bij ons in Vlaardingen. Kom dan een biertje drinken. Is hartstikke gezellig!”

Die afspraak staat. Vanzelfsprekend. Toen ze het vroeg, voelde ik me trots. Want ik voelde me opgenomen. Opgenomen als lid van het Team Renate.

***

Dank aan Renate voor de openhartigheid en grote dank voor haar medewerking om dit Blog tot stand te laten komen.

Laat het onderzoek naar kanker nooit stoppen en steun middels een donatie mijn campagne op mijn Actiepagina:

Alpe-d’HuZes Express Actiepagina Marco Hendriks

Namens alle (ex-)patiënten en alle Renates bedankt!